Ενώθηκε η Αριστερά στην Ιρλανδία!
Συνέντευξη με τον Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» στην Ιρλανδία (ιρλανδικό τμήμα της CWI ).
(Αναδημοσίευση από το www. xekinima org )
Στις 26 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε στην Ιρλανδία η δημιουργία της Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας (United Left Alliance - ULA) η οποία και ετοιμάζεται να κατέβει στις ερχόμενες εκλογές οι οποίες σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα είναι πρόωρες και στο σύντομο μέλλον. Την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της ULA πήρε το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιρλανδίας, που συμμετέχει στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, όπως και το Ξεκίνημα.
Μιλήσαμε με τον σ. Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Την συνέντευξη πήρε ο σ. Νίκος Αναστασιάδης.
Σύντροφε Κέβιν, ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην δημιουργία της «Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας»;
Συζητήσεις μεταξύ των αριστερών κομμάτων στην Ιρλανδία υπήρχαν εδώ και καιρό. Η κρίση όμως που χτύπησε την χώρα επιτάχυνε σημαντικά τις εξελίξεις. Ετοιμάζουν μια θύελλα μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους, και η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύει διαρκώς. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ιρλανδία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία.
Ταυτόχρονα, έχουν υπάρξει μαζικές αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, που όμως ξεπουλήθηκαν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Εκτιμάμε λοιπόν ότι οι εργαζόμενοι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θα ψάξουν για απαντήσεις στην αριστερά, και στο επίπεδο των αγώνων αλλά και στο εκλογικό πεδίο. Έτσι, και εν όψει των προώρων εκλογών που όλα δείχνουν ότι θα έχουμε σύντομα, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια πολιτική συμφωνία των βασικών αριστερών κομμάτων και κινήσεων έτσι ώστε να προωθήσουμε μαζικά μια αριστερή εναλλακτική.
Από ποιους απαρτίζεται η ULA;
Την πρωτοβουλία την πήραμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς κρίναμε ότι ήρθε η ώρα για να προχωρήσει ένα αριστερό ενωτικό εγχείρημα.
Η Συμμαχία μέχρι στιγμής αποτελείται από 3 βασικές συνιστώσες: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το συμμαχικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (People Before Profit) και την «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων» (Workers and Unemployed Action Group). Επίσης, συμμετέχουν και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς και των συνδικάτων.
Τι προτείνει η ULA σε σχέση με την κρίση στην Ιρλανδία;
Κατ’ αρχήν λέμε όχι στις περικοπές και στη λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση στο όνομα της «διάσωσης» της χώρας.
Η ULA είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το θέμα. Λέμε ότι 3 χρόνια περικοπών στον προϋπολογισμό που μειώσανε το εισόδημα των εργαζομένων, αποδείξανε ότι και η οικονομία συρρικνώνεται και το χρέος μεγαλώνει.
Η θέση μας είναι ότι δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη της χώρας στους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρίες και τους χρηματιστές, δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του «κέλτικου τίγρη».
Λέμε όχι στην «επιτήρηση» από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το «πακέτο βοήθειας» που συμφώνησε η κυβέρνηση θα αποπληρωθεί με επιτόκιο 5,8%, δηλαδή με ληστρικούς όρους.
Ζητάμε εθνικοποίηση των τραπεζών και γενικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών, γιατί αυτές οι εταιρίες είναι που ευθύνονται για την κρίση.
Προτείνουμε ένα συνολικό σχέδιο ανάπτυξης με έμφαση τις υποδομές και τις κοινωνικές υπηρεσίες, που μπορεί να δημιουργήσει 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
Απαιτούμε την φορολόγηση του κεφαλαίου. Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού από το 32% που είναι σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με ανάπτυξη της οικονομίας και φορολόγηση του πλούτου, όχι με νέες φοροαπαλλαγές για τους έχοντες και τα περιοριστικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Τέλος, ζητάμε να σταματήσει η εξάρτηση της χώρας από τις λεγόμενες «αγορές», με αιχμή την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας.
Για να μην υπάρχει καμιά υπόνοια ότι μπορεί κάποιος να εκλεγεί και να εφαρμόσει διαφορετική πολιτική από αυτή, συμφωνήσαμε ότι ο κάθε υποψήφιος της «Συμμαχίας» θα υπογράφει μια γραπτή δημόσια δέσμευση. Η δέσμευση θα αφορά την μη υπογραφή περικοπών, αλλά και την άρνηση συμμετοχής σε δραστηριότητες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Έχει το ULA μια συνολική εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία;
Σε μια τέτοια περίοδο που περνάει αυτή τη στιγμή η Ιρλανδία εμείς σαν Σοσιαλιστικό Κόμμα θεωρούμε ότι η αριστερά θα πρέπει να προβάλλει ένα συνολικό σχέδιο. Θεωρούμε ότι πρέπει η αριστερά να δείξει τον δρόμο στους εργαζόμενους, προβάλλοντας δυναμικά το όραμα του σοσιαλισμού, και να εξηγήσει πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες. Αυτή την πρόταση κάναμε και στις συναντήσεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ULA.
Δυστυχώς, παρόλο που η ULA μιλάει για την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας των βασικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, δεν υιοθετεί στο πρόγραμμά της την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Εμείς λοιπόν δώσαμε αυτή τη μάχη, αλλά δυστυχώς οι άλλες συνιστώσες που συμμετέχουν, κυρίως το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) δεν αποδέχτηκαν αυτή την πρόταση.
Παρόλα αυτά, το πρόγραμμα που υιοθέτησε η ULA είναι πολύ πιο προωθημένο από τα προγράμματα άλλων αριστερών σχηματισμών στην Ευρώπη. Πως καταφέρατε κάτι τέτοιο;
Κατ’ αρχήν υπήρχε η εμπειρία που είχαμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου ο σύντροφος Τζο Χίγγινς εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στη βάση ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος. Δεν αποδεχόμαστε την λογική ότι αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να έχουν μαζική απήχηση, ή ότι τρομάζουν τον κόσμο. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για το πρόγραμμα είπαμε ότι ένα πιο προωθημένο πρόγραμμα δοκιμάστηκε στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών από εμάς και είχε επιτυχία.
Παρόλο που δεν έγινε δυνατή η συμφωνία σε ένα πλήρες, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε είναι αρκετά προωθημένο. Ελπίζουμε ότι όσο θα προχωρούν τα γεγονότα και οι κινητοποιήσεις, και θα φαίνεται η αναγκαιότητα μιας συνολικής απάντησης στον καπιταλισμό, να ξανανοίξει αυτή η συζήτηση και να πείσουμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις για αυτό.
Πως θα λειτουργεί η συμμαχία;
Η συμφωνία που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ότι το ULA είναι μια εκλογική ομπρέλα και όχι ένα νέο κόμμα της αριστεράς. Θα υπάρχει βέβαια η δυνατότητα ανένταχτων αγωνιστών να μπαίνουν σαν ανεξάρτητα μέλη στην συμμαχία, και να ενεργοποιούνται σε όποιο τομέα τους ενδιαφέρει. Σε περιοχές όπου θα υπάρξει σημαντικός αριθμός ανένταχτων, προβλέπεται η εκπροσώπηση τους στην «συντονιστική επιτροπή».
Βέβαια, στο βαθμό που στις επερχόμενες εκλογές το ULA πάρει ένα καλό αποτέλεσμα, και μπορέσει να βάλει ρίζες στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, το ζήτημα θα τεθεί ξανά.
Αν, όπως ελπίζουμε δηλαδή, μαζικοποιηθεί η συμμαχία, θα ανοίξει εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τη μορφή οργάνωσης που πρέπει να υιοθετήσει. Και εκεί πρέπει να συζητήσουμε τρόπους συμμετοχής και δημοκρατικής εκπροσώπησης όλων των αγωνιστών και των τάσεων.
Τι αποδοχή είχε μέχρι τώρα η συμμαχία; Ποιες νομίζεις ότι είναι οι προοπτικές της;
Στην συνέντευξη τύπου που είχε οριστεί για την αναγγελία συγκρότησης της ULA ήταν 350-400 άτομα, δηλαδή πολύ καλή προσέλευση. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν 2 μέρες μετά την αναγγελία, τα πανό της ULA είχαν μεγάλη μαζικότητα.
Η κατάσταση με την κρίση και τις κινητοποιήσεις αυτή την στιγμή δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία στην συμμαχία να βγει δυναμικά προς τα έξω. Το θέμα έχει πάρει αρκετή δημοσιότητα, ακριβώς γιατί η αριστερά κατεβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ενωμένη.
Το πιο πρόσφατο γκάλοπ που κυκλοφόρησε δίνει 11% για την αριστερά και τους ανεξάρτητους υποψηφίους. Τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για 3-6 υποψηφίους της συμμαχίας που μπορεί να εκλεγούν βουλευτές. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης και την δουλειά που θα γίνει, αλλά φαίνεται ότι μπορεί η ULA να πετύχει πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις στην πορεία του κινήματος.
Απ’ ότι φαίνεται από τα γκάλοπ, υπάρχει πιθανότητα το Εργατικό Κόμμα να βγει πρώτο αλλά να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύεις ότι θα δεχτεί πιέσεις η αριστερά για πιθανή συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Το Εργατικό Κόμμα προσπαθούσε την προηγούμενη περίοδο να εμφανιστεί ως το κόμμα με τα «καθαρά χέρια», που δεν έχει ευθύνες για την κρίση. Με την είσοδο όμως στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ και ΕΕ, πήραν θέση και είπαν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, και ότι αν έρθουν στην κυβέρνηση θα εφαρμόσουν ένα παρόμοιο πρόγραμμα.
Η ULA δεν υπάρχει περίπτωση να στηρίξει ούτε φυσικά να συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, έχουμε ξεκάθαρη θέση σε αυτό το θέμα.
Φαίνεται όμως ότι ούτως ή άλλως το Εργατικό Κόμμα θα επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με το κεντροδεξιό Φάϊνα Γκέηλ (Fine Gael). Τα γκάλοπ τους δίνουν αυτή τη στιγμή, μαζί, 56%.
Η μόνη δύναμη που είναι ξεκάθαρα ενάντια σε όλες τις περικοπές και προωθεί μια διαφορετική πολιτική είναι η ULA. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι απλά ένα καλό αποτέλεσμα στις εκλογές, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε στην οργάνωση των αγώνων ώστε να ανατραπούν οι πολιτικές που αποδέχονται τα υπόλοιπα κόμματα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εργαζόμενοι θα αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια.
_____________________
(**) Το «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» είναι μια συμμαχία στην οποία συμμετέχει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, SWP, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Ελλάδα, καθώς και άλλες ομάδες.
(Αναδημοσίευση από το www. xekinima org )
Μιλήσαμε με τον σ. Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Την συνέντευξη πήρε ο σ. Νίκος Αναστασιάδης.
Σύντροφε Κέβιν, ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην δημιουργία της «Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας»;
Συζητήσεις μεταξύ των αριστερών κομμάτων στην Ιρλανδία υπήρχαν εδώ και καιρό. Η κρίση όμως που χτύπησε την χώρα επιτάχυνε σημαντικά τις εξελίξεις. Ετοιμάζουν μια θύελλα μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους, και η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύει διαρκώς. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ιρλανδία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία.
Ταυτόχρονα, έχουν υπάρξει μαζικές αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, που όμως ξεπουλήθηκαν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Εκτιμάμε λοιπόν ότι οι εργαζόμενοι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θα ψάξουν για απαντήσεις στην αριστερά, και στο επίπεδο των αγώνων αλλά και στο εκλογικό πεδίο. Έτσι, και εν όψει των προώρων εκλογών που όλα δείχνουν ότι θα έχουμε σύντομα, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια πολιτική συμφωνία των βασικών αριστερών κομμάτων και κινήσεων έτσι ώστε να προωθήσουμε μαζικά μια αριστερή εναλλακτική.
Από ποιους απαρτίζεται η ULA;
Την πρωτοβουλία την πήραμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς κρίναμε ότι ήρθε η ώρα για να προχωρήσει ένα αριστερό ενωτικό εγχείρημα.
Η Συμμαχία μέχρι στιγμής αποτελείται από 3 βασικές συνιστώσες: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το συμμαχικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (People Before Profit) και την «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων» (Workers and Unemployed Action Group). Επίσης, συμμετέχουν και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς και των συνδικάτων.
Τι προτείνει η ULA σε σχέση με την κρίση στην Ιρλανδία;
Κατ’ αρχήν λέμε όχι στις περικοπές και στη λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση στο όνομα της «διάσωσης» της χώρας.
Η ULA είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το θέμα. Λέμε ότι 3 χρόνια περικοπών στον προϋπολογισμό που μειώσανε το εισόδημα των εργαζομένων, αποδείξανε ότι και η οικονομία συρρικνώνεται και το χρέος μεγαλώνει.
Η θέση μας είναι ότι δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη της χώρας στους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρίες και τους χρηματιστές, δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του «κέλτικου τίγρη».
Λέμε όχι στην «επιτήρηση» από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το «πακέτο βοήθειας» που συμφώνησε η κυβέρνηση θα αποπληρωθεί με επιτόκιο 5,8%, δηλαδή με ληστρικούς όρους.
Ζητάμε εθνικοποίηση των τραπεζών και γενικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών, γιατί αυτές οι εταιρίες είναι που ευθύνονται για την κρίση.
Προτείνουμε ένα συνολικό σχέδιο ανάπτυξης με έμφαση τις υποδομές και τις κοινωνικές υπηρεσίες, που μπορεί να δημιουργήσει 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
Απαιτούμε την φορολόγηση του κεφαλαίου. Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού από το 32% που είναι σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με ανάπτυξη της οικονομίας και φορολόγηση του πλούτου, όχι με νέες φοροαπαλλαγές για τους έχοντες και τα περιοριστικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Τέλος, ζητάμε να σταματήσει η εξάρτηση της χώρας από τις λεγόμενες «αγορές», με αιχμή την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας.
Για να μην υπάρχει καμιά υπόνοια ότι μπορεί κάποιος να εκλεγεί και να εφαρμόσει διαφορετική πολιτική από αυτή, συμφωνήσαμε ότι ο κάθε υποψήφιος της «Συμμαχίας» θα υπογράφει μια γραπτή δημόσια δέσμευση. Η δέσμευση θα αφορά την μη υπογραφή περικοπών, αλλά και την άρνηση συμμετοχής σε δραστηριότητες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Έχει το ULA μια συνολική εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία;
Σε μια τέτοια περίοδο που περνάει αυτή τη στιγμή η Ιρλανδία εμείς σαν Σοσιαλιστικό Κόμμα θεωρούμε ότι η αριστερά θα πρέπει να προβάλλει ένα συνολικό σχέδιο. Θεωρούμε ότι πρέπει η αριστερά να δείξει τον δρόμο στους εργαζόμενους, προβάλλοντας δυναμικά το όραμα του σοσιαλισμού, και να εξηγήσει πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες. Αυτή την πρόταση κάναμε και στις συναντήσεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ULA.
Δυστυχώς, παρόλο που η ULA μιλάει για την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας των βασικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, δεν υιοθετεί στο πρόγραμμά της την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Εμείς λοιπόν δώσαμε αυτή τη μάχη, αλλά δυστυχώς οι άλλες συνιστώσες που συμμετέχουν, κυρίως το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) δεν αποδέχτηκαν αυτή την πρόταση.
Παρόλα αυτά, το πρόγραμμα που υιοθέτησε η ULA είναι πολύ πιο προωθημένο από τα προγράμματα άλλων αριστερών σχηματισμών στην Ευρώπη. Πως καταφέρατε κάτι τέτοιο;
Κατ’ αρχήν υπήρχε η εμπειρία που είχαμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου ο σύντροφος Τζο Χίγγινς εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στη βάση ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος. Δεν αποδεχόμαστε την λογική ότι αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να έχουν μαζική απήχηση, ή ότι τρομάζουν τον κόσμο. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για το πρόγραμμα είπαμε ότι ένα πιο προωθημένο πρόγραμμα δοκιμάστηκε στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών από εμάς και είχε επιτυχία.
Παρόλο που δεν έγινε δυνατή η συμφωνία σε ένα πλήρες, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε είναι αρκετά προωθημένο. Ελπίζουμε ότι όσο θα προχωρούν τα γεγονότα και οι κινητοποιήσεις, και θα φαίνεται η αναγκαιότητα μιας συνολικής απάντησης στον καπιταλισμό, να ξανανοίξει αυτή η συζήτηση και να πείσουμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις για αυτό.
Πως θα λειτουργεί η συμμαχία;
Η συμφωνία που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ότι το ULA είναι μια εκλογική ομπρέλα και όχι ένα νέο κόμμα της αριστεράς. Θα υπάρχει βέβαια η δυνατότητα ανένταχτων αγωνιστών να μπαίνουν σαν ανεξάρτητα μέλη στην συμμαχία, και να ενεργοποιούνται σε όποιο τομέα τους ενδιαφέρει. Σε περιοχές όπου θα υπάρξει σημαντικός αριθμός ανένταχτων, προβλέπεται η εκπροσώπηση τους στην «συντονιστική επιτροπή».
Βέβαια, στο βαθμό που στις επερχόμενες εκλογές το ULA πάρει ένα καλό αποτέλεσμα, και μπορέσει να βάλει ρίζες στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, το ζήτημα θα τεθεί ξανά.
Αν, όπως ελπίζουμε δηλαδή, μαζικοποιηθεί η συμμαχία, θα ανοίξει εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τη μορφή οργάνωσης που πρέπει να υιοθετήσει. Και εκεί πρέπει να συζητήσουμε τρόπους συμμετοχής και δημοκρατικής εκπροσώπησης όλων των αγωνιστών και των τάσεων.
Τι αποδοχή είχε μέχρι τώρα η συμμαχία; Ποιες νομίζεις ότι είναι οι προοπτικές της;
Στην συνέντευξη τύπου που είχε οριστεί για την αναγγελία συγκρότησης της ULA ήταν 350-400 άτομα, δηλαδή πολύ καλή προσέλευση. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν 2 μέρες μετά την αναγγελία, τα πανό της ULA είχαν μεγάλη μαζικότητα.
Η κατάσταση με την κρίση και τις κινητοποιήσεις αυτή την στιγμή δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία στην συμμαχία να βγει δυναμικά προς τα έξω. Το θέμα έχει πάρει αρκετή δημοσιότητα, ακριβώς γιατί η αριστερά κατεβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ενωμένη.
Το πιο πρόσφατο γκάλοπ που κυκλοφόρησε δίνει 11% για την αριστερά και τους ανεξάρτητους υποψηφίους. Τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για 3-6 υποψηφίους της συμμαχίας που μπορεί να εκλεγούν βουλευτές. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης και την δουλειά που θα γίνει, αλλά φαίνεται ότι μπορεί η ULA να πετύχει πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις στην πορεία του κινήματος.
Απ’ ότι φαίνεται από τα γκάλοπ, υπάρχει πιθανότητα το Εργατικό Κόμμα να βγει πρώτο αλλά να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύεις ότι θα δεχτεί πιέσεις η αριστερά για πιθανή συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Το Εργατικό Κόμμα προσπαθούσε την προηγούμενη περίοδο να εμφανιστεί ως το κόμμα με τα «καθαρά χέρια», που δεν έχει ευθύνες για την κρίση. Με την είσοδο όμως στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ και ΕΕ, πήραν θέση και είπαν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, και ότι αν έρθουν στην κυβέρνηση θα εφαρμόσουν ένα παρόμοιο πρόγραμμα.
Η ULA δεν υπάρχει περίπτωση να στηρίξει ούτε φυσικά να συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, έχουμε ξεκάθαρη θέση σε αυτό το θέμα.
Φαίνεται όμως ότι ούτως ή άλλως το Εργατικό Κόμμα θα επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με το κεντροδεξιό Φάϊνα Γκέηλ (Fine Gael). Τα γκάλοπ τους δίνουν αυτή τη στιγμή, μαζί, 56%.
Η μόνη δύναμη που είναι ξεκάθαρα ενάντια σε όλες τις περικοπές και προωθεί μια διαφορετική πολιτική είναι η ULA. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι απλά ένα καλό αποτέλεσμα στις εκλογές, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε στην οργάνωση των αγώνων ώστε να ανατραπούν οι πολιτικές που αποδέχονται τα υπόλοιπα κόμματα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εργαζόμενοι θα αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια.
_____________________
(**) Το «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» είναι μια συμμαχία στην οποία συμμετέχει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, SWP, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Ελλάδα, καθώς και άλλες ομάδες.
Γιατί να μην κάνω επίσχεση;*
Πέμπτη 16 Δεκέμβρη
Ψάχνω να βρω τον λόγο. Ψάχνω ξανά και ξανά όσο ακούω συναδέλφους αναπληρωτές να λένε ότι οι ίδιοι δεν θα κάνουν επίσχεση. Προσπαθώ να βρω εξήγηση. Συγχωρέστε με, δεν βρίσκω.
Μας είπε η Διευθύντρια ότι θα μας πληρώσουν το μισό μηνιάτικο του Σεπτέμβρη τη Δευτέρα και όλα τα χρωστούμενα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για να κάνεις ΣΗΜΕΡΑ επίσχεση. Γιατί το μόνο που καταλαβαίνουνε είναι ο δικός σου αγώνας. Σιγά μην αποσυρόταν ο σχεδιασμός για ημερομίσθιους άμα ανάβαμε λαμπάδες στον Άγιο Σώστη. Με την απεργία και τις διαμαρτυρίες μας το κερδίσαμε. Σιγά μην φέρναν καινούριες συμβάσεις άμα κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε. Με την πίεσή μας στις Διευθύνσεις και στον Περιφερειακό Διευθυντή (αυτόν τον τύπο με το ειρωνικό χαμογελάκι) τις κερδίσαμε. Σιγά μην μας είχαν τρεις μήνες στο περίμενε και ως δια μαγείας ξεσκίστηκαν να μας ειδοποιούν ότι θα πληρωθούμε. Με την απειλή και μόνο της επίσχεσης υπόσχονται να μας πληρώσουν.
Μου είπε συνάδελφος ότι φοβάται να κάνει επίσχεση.
Δεν πα να λένε δικηγόροι και νομικοί σύμβουλοι ότι η επίσχεση είναι νόμιμο μέσο αγώνα των χρωστούμενων, ότι παράνομος είναι ο εργοδότης και όχι ο εργαζόμενος; Σιγά, τι ξέρουν οι νομικοί σύμβουλοι; Ο ατομικός μας φόβος ξέρει καλύτερα.
Άλλος ψυλλιάζεται κάποια συνωμοσία της ΔΟΕ. Ίσως και να χει δίκιο. Αλλά έτσι από τη μια θα λέμε στη ΔΟΕ να μας καλύψει σε ότι ζητάμε και θα βρίζουμε τον Μπράτη, και από την άλλη όταν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και η ΔΟΕ ξεκουνήσει, θα ανακαλύπτουμε τι; Ύπουλα παιχνίδια; Πονηρά κόλπα;
Για να πετύχει η ΔΟΕ τι; Να βγάλει την ουρά της απέξω; Μα και στην απεργία που κάναμε έβγαλε την ουρά της απέξω καλώντας τους μόνιμους σε στάση εργασίας (που κανένας δεν έκανε), αλλά αυτό δεν ήταν λόγος να μην κάνουμε ΕΜΕΙΣ απεργία. Το να καλύψει η ΔΟΕ την επίσχεση σε τι βοηθάει αυτή τη στιγμή το Υπουργείο; Ψάχνω, ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω. Είμαι εκ φύσεως καχύποπτος. Εφτά χρόνια ωρομισθίας και τρεις μήνες ΕΣΠΑ με κάναν πρωταθλητή στην καχυποψία. Ψάχνω, ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω τίποτα ύποπτο στην επίσχεση.
Θα πει κάποιος ότι έτσι απομονώνονται οι αναπληρωτές από τους μόνιμους και αποδυναμώνεται η απεργία. Μα έτσι κι αλλιώς ποια συμμετοχή θα είχε μια απεργία με θέμα τους αναπληρωτές; Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι οι απεργίες που κηρύσσονται με αυτό τον τρόπο από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία εξουθενώνουν και οικονομικά και ψυχολογικά τους συναδέλφους; Και στην τελική η επίσχεση είναι το μέσο πάλης που δεν κοστίζει σε μας, αλλά στη λειτουργία του σχολείου.
Μου είπε ο μουσικός ότι δεν θα κάνει επίσχεση επειδή έχει αναλάβει τη γιορτή των Χριστουγέννων. Άλλος δεν ήθελε να διαταράξει την ομαλή λειτουργία του προγράμματος, δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον διευθυντή. Τι κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των μόνιμων καταλαβαίνει; Ήδη ψυλλιάζονται ότι τέτοιες βάρβαρες εργασιακές σχέσεις για τους ΕΣΠΑ αποτελούν πείραμα αντοχής και για τους ίδιους. Δεν ξέρω αν θα μας συμπαραστέκονταν με απεργία. Αλλά δεν τολμώ να ψελλίσω απεργία –με κόστος- στους μόνιμους, όταν στην -χωρίς κόστος- επίσχεση συμμετέχει η μειοψηφία από εμάς.
Σέβομαι το σχολείο. Και με απασχολεί η ομαλή του λειτουργία.
Όμως ο στόχος σε έναν αγώνα είναι να διαταράξει την ομαλή λειτουργία. Να βγει το πρόβλημα στους γονείς και στην κοινωνία, να φτάσει το μήνυμα και το κόστος στο υπουργείο. Αλλιώς οι διαδηλωτές θα διαδήλωναν σπίτια τους και οι απεργοί θα απεργούσαν εργαζόμενοι φορώντας κορδέλα στο κεφάλι τους. Η Διαμαντοπούλου δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ζητά από μας περισσότερες τέτοιες «απεργίες», περισσότερες τέτοιες «διαδηλώσεις», περισσότερους τέτοιους «αγώνες».
Κι όμως η ομαλή λειτουργία του σχολείου μόνο με την επίσχεση μπορεί να κερδηθεί. Γιατί έτσι μπορεί να ανακτηθεί ο καθυστερημένος μισθός και η χαμένη αξιοπρέπεια. Μπορεί να ξεπεραστεί το άγχος για το νοίκι και τα έξοδα που τρέχουν. Μπορεί να αλλάξει ο φοβισμένος, απογοητευμένος και τσακισμένος εκπαιδευτικός που αντί να έχει το μυαλό του στα παιδιά, το έχει στους λογαριασμούς, στα δανεικά και στη δεύτερη δουλειά. Ποια ομαλή λειτουργία εγγυάται ένας τέτοιος εκπαιδευτικός στην τάξη;
Πολύ ευχαρίστως να κάνω εθελοντικά δουλειά για το σχολείο. Έχω ήδη κάνει. Έχω διορθώσει υπολογιστές, έχω φτιάξει δίκτυο, έχω εγκαταστήσει λογισμικό, έχω πληρώσει από την τσέπη μου κάτι καλώδια που μου έλειπαν. Όχι όμως να κάνω μόνο εθελοντική δουλειά.
Ψάχνω και δεν βρίσκω λόγους για να μην κάνει κάποιος επίσχεση. Έμαθα ότι σήμερα κάναμε μόνο 400 αναπληρωτές αίτηση για επίσχεση. Μόνο από τους 400 γεννήθηκε ένα τσουνάμι υποσχέσεων αποπληρωμών. Κι αν κάναμε επίσχεση και οι 5000 τι θα πετυχαίναμε; Δια βίου έγκαιρη και τακτική αποπληρωμή;
Δεν χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχουν συνάδελφοι που δεν τους αφορά. Δεν θέλω να πείσω κανέναν με το ζόρι, για τίποτα, πουθενά.
Θέλω απεγνωσμένα να μάθω ένα μόνο επιχείρημα εναντίον της επίσχεσης. Βοηθήστε με.
Σήμερα το πρωί έκανα επίσχεση. Είμαι ζωντανός. Δεν έπαθα τίποτα. Δεν με απέλυσαν. Δεν με απείλησαν. Με γέμισαν υποσχέσεις. Μου φάνηκαν τρομαγμένοι. Τους χάρισα ένα χαμόγελο.
Και να σας πω κάτι; Ένιωσα ωραία.
ΥΓ. Όσοι δεν κάνατε επίσχεση επειδή …έτσι έτυχε, σκεφτείτε το. Όσοι δεν κάνατε επειδή δεν ξέρατε, ψάξτε το. Όσοι δεν κάνατε επειδή φοβηθήκατε, μιλήστε με όσους έκαναν. Η επίσχεση γίνεται ατομικά, όποια στιγμή θελήσετε στην αρμόδια Διεύθυνση. Κάντε την αύριο, τη Δευτέρα ή την Τρίτη. Μετά από ένα τρίμηνο απογοήτευσης, κούρασης και εξάντλησης, νιώθεις αλλιώς. Άμα τύχει και πληρωθείς από βδομάδα, θα νιώθεις ακόμα καλύτερα.
* Α.Π., ένας από τους αναπληρωτές που από σήμερα ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας
Ερίκ Τουσέν: «Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»!
(Επίκαιρα 9-15/12/2010)
Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσαίν, ο οποίος παραχώρησε συνέντευξη στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσαίν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!
Ο Ερίκ Τουσαίν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, www.cadtm.org). Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review).
- Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;
- Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.
Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία.
- Όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών την τελευταία τριετία, υπό την μορφή ρευστού και εγγυήσεων, 78 δισ. ευρώ!
- Σε αυτή την κατηγορία της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα ενταχθεί εντός λίγων εβδομάδων και η δική μου χώρα, το Βέλγιο. Κι αυτό λόγω της διάσωσης από το κράτος των τριών μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών της Fortis, της Dexia και της KBC που είχε εκτεθεί πάρα πολύ στην ανατολική Ευρώπη και επίσης στην Ιρλανδία, κατέχοντας κρατικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ.
- Κι ο λογαριασμός τώρα μεταβιβάζεται στους πολίτες;
- Ακριβώς! Τα ιδιωτικά χρέη μεταβιβάζονται στις δημόσιες αρχές και γι αυτό έχουμε την απογείωση του δημοσίου χρέους. Ως συνέπεια η έκρηξη του δημοσίου χρέους γίνεται μια πολύ καλή αφορμή για ένα νέο κύμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρωτοφανούς αγριότητας. Κι εννοώ αυτό που γίνεται στη χώρα σας, το οποίο μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με ότι συνέβη στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ το οποίο έχει μια τεράστια εμπειρία σε αυτό τον τομέα. Οι ίδιες καταστροφικές, εγκληματικές πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα στην Ελλάδα, όπου μεταφέρεται αυτούσια όλη αυτή η αρνητική εμπειρία.
- Ο εφιάλτης πάντως του ΔΝΤ και του δημοσίου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο και χώρες όπως ο Ισημερινός απαλλάγηκαν από τα δεσμά τους. Πως έγινε αυτό;
- Στο τέλος του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους – εγχώριου και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το 2006. Ο λογιστικός έλεγχος έγινε επίσης με την ουσιαστική συμμετοχή 12 ατόμων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών, από την κοινότητα των ιθαγενών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού και αλλού. Επίσης 6 άτομα, ειδικοί για την ακρίβεια, προέρχονταν από το εξωτερικό.
- Ήσασταν ένας εξ αυτών…
- Ναι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας ήταν η μεγάλη εμπειρία που είχαμε από την ανάλυση του διεθνούς χρέους. Τεράστια σημασία είχε επίσης η απόφαση του Ραφαέλ Κορέα να υποστηρίξουν το έργο και τις αποφάσεις της Επιτροπής όλα τα όργανα του κράτους και αναφέρομαι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Οικονομικών, στις ανεξάρτητες αρχές κατά της διαφθοράς, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κ.α. Όλοι αυτοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις μας. Δουλέψαμε εντατικά επί 14 μήνες, από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008. Αναλύσαμε κάθε είδους σύμβαση που είχε υπογραφεί στους τομείς της ασφάλειας, των εμπορικών πιστώσεων, μεταξύ τραπεζών – ακόμη και του ιδιωτικού τομέα, με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους πολυμερείς οργανισμούς. Βάλαμε επίσης στο μικροσκόπιο όλα τα διμερή δάνεια που είχε υπογράψει ο Ισημερινός με χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, ακόμη και τους όρους υπό τους οποίους συνάφθηκε το εσωτερικό χρέος. Σε αυτή τη δουλειά είχαμε τη βοήθεια 15 νομικών, ορκωτών λογιστών ελεγκτών, ειδικών στα δημόσια οικονομικά. Εξετάσαμε όχι μόνο όλα τα έγγραφα, αλλά και κάθε τι που αφορούσε το δανεισμό. Θέταμε για παράδειγμα το ερώτημα γιατί αυτό το δάνειο να συναφθεί με το συγκεκριμένο επιτόκιο και όχι με κάποιο άλλο, ποιο μέρος του αποπληρώθηκε, είχαμε το δικαίωμα να ανοίγουμε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που υπέγραφαν και παραλάμβαναν τα δάνεια. Επίσης ζητήσαμε παραστατικά από όλες τις τράπεζες για τα δάνεια που είχαν δοθεί ή υποτίθεται πως είχαν αποπληρωθεί γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί κατά πόσο πραγματικά είχαν εξοφληθεί ακόμη και εκείνα τα δάνεια που θεωρητικά είχαν αποπληρωθεί.
- Η συμβολή των νομικών ποια ήταν;
- Ήταν αναντικατάστατη καθώς με τη βοήθειά τους εξετάσαμε τη νομιμότητα κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις, έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως π.χ. μεγάλα φράγματα. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν αρκεστήκαμε στις τυπικότητες. Με επίσημο τρόπο ρωτήσαμε την γνώμη των ντόπιων για τις επιπτώσεις που είχε στην καθημερινότητά τους η κατασκευή των φραγμάτων. Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους που έγινε η χρηματοδότηση της κατασκευής τους κι αν όλα αυτά (κόστος, χρηματοδότηση) ήταν συγκρίσιμα με τις διεθνείς τιμές που επικρατούσαν για αντίστοιχες εργασίες.
Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως π.χ. της Ζίμενς. Καθήκον μας εμάς ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Ζίμενς, κατά πόσο δηλαδή η τιμή ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς. Αναφέρομαι για παράδειγμα σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.
- Ανακαλύψατε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πολυεθνικές επιχειρήσεις έδιναν μίζες;
- Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών τραπεζών Citibank και JPMorgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου – ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών – για να πεισθούν να υπογράψουν συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.
- Γι’ αυτό ο Κορέα ήθελε την ενεργό συμμετοχή και των δημόσιων αρχών στην Επιτροπή σας…
- Πράγματι. Στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού συμμετείχε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και για κάθε ύποπτη περίπτωση που βρίσκαμε και αφορούσε όχι μόνο υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά ακόμη και πρώην υπουργούς Οικονομικών εξέδιδε εντολή για δικαστική διερεύνηση. Η Δικαιοσύνη του Ισημερινού προχώρησε σε μηνύσεις ακόμη και εναντίον αμερικανικών τραπεζών γιατί αυτές οργάνωσαν τις επιχειρήσεις, αυτές δωροδοκούσαν.
Υπογραμμίζω πάντως ότι δεν ελέγξαμε μόνο τους όρους χρηματοδότησης αλλά όλη τη σκοπιμότητα κάθε κρατικής οικονομικής δοσοληψίας.
Μετά τα παραπάνω ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δύο μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοέμβρη 2008, ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους ύψους, 3 δισ. δολ. που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε μήνες ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.
- Και να υποθέσουμε ότι δεν συνέβη λόγω φόρτου εργασιών…
- Ακριβώς! Ήταν μια τακτική. Οι πιστωτές ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς δεν ήξεραν τι θα συμβεί από κει και πέρα. Η αντίδρασή τους ήταν να αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του Ισημερινού. Και ξέρετε σε τι τιμή; Στο 20% της ονομαστικής τους αξίας! Τότε ακριβώς η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλη του 2009 απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως την ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης καθώς επέβαλε κούρεμα της τάξης του 65%.
- Λόγω αυτής της πολύ σπουδαίας και χρήσιμης εμπειρίας σας να υποθέσω έχετε υποστηρίξει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να προσφύγει σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα προσδιορίσει τις ευθύνες των πιστωτών για την εκτίναξή του η οποία θα επιτρέψει την σοβαρή του μείωση;
- Ακριβώς! Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!
- Κατά πόσο όμως η Ελλάδα, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων της, μπορεί να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα;
- Οι διαφορές που υπάρχουν με τον Ισημερινό δείχνουν ότι για την Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν φυσικά υπάρχει πολιτική βούληση. Πάρτε για παράδειγμα υπ’ όψη σας ότι ο Ισημερινός είναι μια μικρή χώρα, που δεν έχει καν δικό της νόμισμα. Χρησιμοποιεί το δολάριο, αυτό είναι το επίσημο νόμισμά της. Κατά συνέπεια είναι πολύ πιο έντονα εκτεθειμένη σε διεθνείς οικονομικές πιέσεις. (σ.σ.: Το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα του Ισημερινού αντιστοιχεί στο 12% του Ελληνικού και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Ισημερινού στο 10% του Ελληνικού). Το αίτημά της έγινε όμως δεκτό λόγω του ότι είχε πολύ ισχυρά νομικά και ηθικά ερείσματα και γι αυτό άλλωστε δεν συνοδεύτηκε από δικαστικές προσφυγές των πιστωτών κατά της κυβέρνησης.
- Λέγεται ωστόσο μετ’ επιτάσεως ότι οι αγορές θα τιμωρήσουν όποιες χώρες δεν σεβαστούν τις υποχρεώσεις τους…
- Πράγματι, αλλά πουθενά στην πράξη δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η απειλή. Ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας στην τελευταία μελέτη του βρετανικού ινστιτούτου Research on Money and Finance (σ.σ. κι η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη τις επόμενες μέρες) δείχνει πως ούτε η Ρωσία το 1998, ούτε η Αργεντινή το 2001 τιμωρήθηκαν από τις αγορές. Αντίθετα, η μετέπειτα πορεία της οικονομίας τους έδειξε πόσο επιτυχημένη και επωφελής ήταν η επιλογή τους, να προβούν δηλαδή σε αθέτηση πληρωμών.
- Τι πρέπει άμεσα να κάνει η Ελλάδα κατά τη γνώμη σας για να δραπετεύσει απ’ αυτό το φαύλο κύκλο;
- Άμεσα πρέπει να συγκροτηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους και εμπειρία. Η συμβουλή μου είναι μία: Ανοίξτε τα βιβλία! Εξετάστε με διαφανείς διαδικασίες και την παρουσία της κοινωνίας όλες τις κρατικές συμβάσεις – από τις πιο μεγάλες όπως για παράδειγμα των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τις πιο μικρές – και βρείτε ποιο μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο και απεχθές κατά τη διεθνή νομική ορολογία και αρνηθείτε το!
Περί απεχθούς χρέους
Η θεωρητική θεμελίωση του όρου «απεχθές χρέος» οφείλεται στον ρώσο καθηγητή Νομικής, Αλεξάντερ Σακ. Η συμβολή του Σακ, ο οποίος την εποχή εκείνη – τη δεκαετία του ’20 – δίδασκε στο Παρίσι και δεν συγκαταλέγεται στους ριζοσπάστες διανοούμενους, έγκειται στις τρεις προϋποθέσεις που έθεσε έτσι ώστε ένα χρέος να χαρακτηρισθεί απεχθές οπότε κατά συνέπεια μια κυβέρνηση παύει να δεσμεύεται να το πληρώσει.
Οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος ήταν: Πρώτο, να έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους. Δεύτερο, τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και, τρίτο, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω. Να αναφερθεί πως η συνεισφορά του Σακ δεν έγινε σε κενό αέρα. Αντίθετα, αξιοποίησε πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα όπου η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους αποφασίσθηκε με την παραπάνω αιτιολογική βάση. Το πρώτο παράδειγμα αφορούσε την άρνηση πληρωμής από τις ΗΠΑ το 1898 των χρεών που είχε αναλάβει η Κούβα όσο ήταν υπό ισπανική κατοχή και τα οποία οι ΗΠΑ στη συνέχεια αρνήθηκαν να επωμιστούν. Το δεύτερο παράδειγμα εξελίχθηκε είκοσι χρόνια αργότερα και πάλι πριν ο ρώσος νομικός δώσει περιεχόμενο στη ρήτρα του «απεχθούς χρέους». Αφορούσε ειδικότερα την απόφαση της κυβέρνησης της Κόστα Ρίκα να μην πληρώσει ένα δάνειο που είχε συνάψει η προηγούμενη δικτατορική εξουσία με την τράπεζα Royal Bank of Canada.
Η τεράστια συμβολή του Σακ έγκειται στην μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιχειρηματολογίας υπέρ της παύσης πληρωμών του δημοσίου χρέους, η οποία παύει να επικεντρώνεται στην ηθική διάσταση του προβλήματος και μετατοπίζεται στη νομική. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν πλέον μπορεί μια χώρα να πληρώσει το δημόσιο χρέος της, αλλά αν πρέπει. Η συγκεκριμένη δυνατότητα αξιοποιήθηκε κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες από πολλές κυβερνήσεις και κινήματα πολιτών.
από το http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 15ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
15 ΔεκέμβρηΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
Μαχητικά – μαζικά – ενωτικά
Αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας
Εργαζόμενοι, Εργαζόμενες, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 15 Δεκέμβρη ανοίγει ουσιαστικά το δεύτερο γύρο αντιπαράθεσης των εργαζομένων με τις αντικοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικα που μετατρέπουν τη χώρα μας σε κοινωνικό και εργασιακό νεκροταφείο.
Το Μνημόνιο νούμερο 3 είναι ακόμα πιο σκληρό και αντεργατικό, δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Έχει ήδη ανοίξει την όρεξη του ΣΕΒ να απαιτεί με θρασύτητα την κατάργηση και των ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων που έμειναν ακόμα ανέπαφα και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε υλοποίηση του μνημονίου που συνυπόγραψε με την Τρόικα και μέσω του προϋπολογισμού του 2011:
•Διαλύει, κατεδαφίζει και εκποιεί ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία. Συρρικνώνει τις δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια και εμπορευματοποιεί τις υπηρεσίες τους. Αυξάνει τα τιμολόγια των ιδιωτικοποιημένων ή των προς ιδιωτικοποίηση πρώην δημοσίων επιχειρήσεων προσθέτοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα.
•Μειώνει δραστικά τους μισθούς και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ενώ μέχρι τώρα έλεγαν ότι δεν θα τους πειράξουν και ότι μοναδικός στόχος τους ήταν ο δημόσιος τομέας και οι δήθεν «παχυλά» αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε αυτόν. Καταργούν ουσιαστικά τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού ανοίγουν την «κερκόπορτα» να υπερισχύσουν σε σχέση με αυτές οι επιχειρησιακές που θα προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς. Με τους νέους έμμεσους κυρίως φόρους μειώνουν ακόμα περισσότερο τους μισθούς των εργαζομένων και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
•Οδηγούν σε περιθωριοποίηση και διάλυση το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αφού το καθιστούν στη συνείδηση των εργαζομένων ανίκανο να τους υπερασπίσει θεμελιώδη δικαιώματα και θέτουν σε αμφισβήτηση την ενότητα, την μαζικότητα και τελικά την ίδια την ύπαρξή του.
•Οδηγούν σε μαζικά λουκέτα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αφήνουν ασύδοτους τους εργοδότες με πρόσχημα την οικονομική κρίση να κάνουν μαζικές απολύσεις και να παραβιάζουν την εργατική Νομοθεσία. Αυξάνουν την ανεργία σε πρωτοφανή για τη χώρα μας επίπεδα βυθίζοντας ένα εκατομμύριο ανέργους και τις οικογένειές τους σε απόγνωση.Την ίδια στιγμή τα δίνουν όλα στο κεφάλαιο. Ελεύθερες και πιο εύκολες απολύσεις, μειωμένη φορολογία κερδών, διατιμημένη εργασία των νέων, μειωμένες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και του ανοίγουν έτσι την όρεξη να ζητά να πάρει πίσω όλα όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.
Η χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία της, συνοδεύεται από νέους επαχθείς μνημονιακούς όρους και ληστρικά επιτόκια καθώς και από παράταση της επιτήρησης της χώρας μας από την Τρόικα για τον αιώνα τον άπαντα.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση με τη δική μας αποφασιστική αντεπίθεση. Με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό μας. Με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις. Με αγώνες μαχητικούς αλλά και ενωτικούς.
Μπορούμε και πρέπει, αποδοκιμάζοντας την αδράνεια, την ανοχή και σε πολλές περιπτώσεις την συνενοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και τις απαράδεκτες «μυστικές» συμφωνίες του Προέδρου της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες, να πάρουμε στα δικά μας χέρια την υπόθεση της επιτυχίας της απεργίας στις 15 Δεκέμβρη και της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Μπορούμε και πρέπει να ξαναβρούμε το νήμα που να μας ενώνει με τις παλιότερες ηρωικές στιγμές του εργατικού κινήματος της χώρας μας αλλά και τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων που γίνονται αυτή την περίοδο στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και σʼ όλη την Ευρώπη καθώς και με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και των νέων στη Μ. Βρετανία και στην Ιταλία.
Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που να μπορεί να προωθήσει τους στόχους της ακύρωσης του μνημονίου και των εφαρμοζόμενων αντεργατικών κυβερνητικών πολιτικών καθώς και τη δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για μία άλλη προοδευτική σοσιαλιστική πορεία της χώρας μας προς όφελος των εργαζομένων.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες
Στις 15 Δεκέμβρη απεργούμε και διαδηλώνουμε στην Ελλάδα και σʼ όλη την Ευρώπη.
Η τρόικα, η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ δεν είναι ανίκητοι.
Στο τέλος εμείς θα νικήσουμε.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ στην απεργία.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ στους δρόμους
ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010, πανελλαδική σύσκεψη στο Πολυτεχνείο με πρωτοβουλία έντεκα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ
Ξεκίνησαν και συνεχίζονται οι συσκέψεις σε πολλά μέρη της Ελλάδας με αφορμή την πρόσκληση που απεύθυναν 9 μέλη της γραμματείας και 2 βουλευτές (Δρίτσα και Μουλόπουλο) του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία προσκαλούν όλο το φάσμα των δυνάμεων και των ανθρώπων που νιώθουν και αισθάνονται ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν στις διαδικασίες ανεξαρτήτως ομάδας, τάσης ή κόμματος.
Επομένως, η απεύθυνσή τους, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα είναι προς τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, προς “όλον” τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μηνύματα που παίρνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας μέχρι στιγμής, είναι άκρως ενθαρρυντικά και φαίνεται ότι η αναγκαιότητα διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αίτημα μεγάλου τμήματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, ενώ συσπειρώνει και τη σύμφωνη γνώμη μεγάλου μέρους των ανένταχτων. Το αίτημα αυτό φαίνεται να διαπερνά όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που έως τώρα εντάσσονταν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιμέρους περιφερειακές θα καταλήξουν στη μεγάλη πανελλαδική συνάντηση, που θα γίνει το επόμενο Σάββατο στο Πολυτεχνείο στις 11:00 π.μ. Εκεί θα συζητηθούν διεξοδικά το πολιτικό και το οργανωτικό πλαίσιο με στόχο την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή την πρωτοβουλία αυτή, οργανώνεται στο Ηράκλειο συνάντηση, την Τετάρτη 8/12/2010 στις 07:00μμ στα γραφεία της Ανθρώπινης Πόλης, με Πρωτοβουλία της ΑΚΟΑ και με ομιλιτή το Θ. Δρίτσα.
Το κείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας έχει ως εξής:
"Πρόσκληση σε διάλογο από 9 μέλη της Γραμματείας και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
Ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Προσκαλούμε όσες και όσους νοιάζονται για το ενωτικό μας εγχείρημα και τη δημοκρατική του λειτουργία, σε μια ανοιχτή συζήτηση προβληματισμού, διερεύνησης των όρων και δυνατοτήτων για την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, που στο εσωτερικό του θα είναι αλληλέγγυος και όχι ανταγωνιστικός, ενωτικός και όχι διχαστικός.
Θεωρούμε ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες. Συνεπώς, η συζήτηση για την προοπτική δεν μπορεί να γίνει σε κλειστά γραφεία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση αποκλειστικά των «ηγεσιών» των «επιτελείων» ή των επί μέρους συνιστωσών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι υποχρέωσή μας μια νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση, που θα ενισχύει το συλλογικό «εμείς» και θα αποδυναμώνει αντιλήψεις και πρακτικές που αποθεώνουν το «εγώ». Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει ουσιαστική συμμετοχή και λόγο σ’ αυτή τη συζήτηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει από την πρόσφατη εκλογική διαδικασία πληγωμένος, παρότι ένας ολόκληρος κόσμος έδωσε τη μάχη με επιτυχία σε δήμους και σε ορισμένες περιφέρειες. Διχαστικές λογικές και επιλογές που δεν δικαιώθηκαν, έχουν ενισχύσει τα ερωτηματικά για τη συνέχεια του ενωτικού μας εγχειρήματος. Εμείς όμως επιμένουμε. Επιμένουμε ότι η πολιτική και κυρίως η δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, έχουν ανάγκη ένα ΣΥΡΙΖΑ μαχητικό και ριζοσπαστικό, δημοκρατικό και ανοιχτό στη λειτουργία του, κινηματικό αλλά και αποτελεσματικό στη δράση του. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του και στη λήψη των αποφάσεων.
Τα ερωτήματα σήμερα είναι πολλά και καλούμαστε όλες και όλοι, χωρίς εξ ορισμού βεβαιότητες, να δώσουμε απαντήσεις:
1. Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό πλαίσιο και η οργανωτική δομή που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ενότητα αλλά και την αποτελεσματική δράση μέσα στην κοινωνία;
2. Μπορεί να υπάρξει Αριστερά του 21ου αιώνα χωρίς να δομηθεί δημοκρατικά; Μπορεί να ανασυγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου και των μελών του; Είναι δυνατή η ενότητα του συνόλου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ενισχυθεί η κουλτούρα της δημοκρατικής λειτουργίας, της αλληλοκατανόησης αλλά και της ανοχής στη διαφορετικότητα και την «άλλη» άποψη; Μπορεί να υπάρξει συμμαχικό σχήμα χωρίς την εξασφάλιση του πλουραλισμού και των δικαιωμάτων της μειοψηφίας;
3. Πως απαντάμε στο ερώτημα που έχει τεθεί για τη σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικότερα από το δικομματισμό; Μπορούμε να υποδεχτούμε αυτόν τον κόσμο χωρίς διακριτή ταυτότητα, χωρίς εμπιστοσύνη στις ιδέες και το αξιακό μας φορτίο;
4. Πρέπει να είναι ανοιχτός ο ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή δράση ή συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Και ποιες;
5. Πως απαντάμε στο ζήτημα της εξουσίας; Πως τίθεται το ζήτημα από τη στιγμή που οι κοινωνικές οργανώσεις εμφανίζουν σοβαρό έλλειμμα μαζικότητας και μορφών αγώνα ή εναλλακτικών πρωτοβουλιών που θα υποδεικνύουν έναν νέο ορίζοντα για τη διέξοδο από την κρίση; Ποια η σχέση με το στόχο για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας; Διατυπώνουμε το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση;
6. Με ποια υλικά (προγραμματικές θέσεις, εναλλακτικές προτάσεις, μορφή οργάνωσης) θα αντιπαρατεθούμε στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και του ΔΝΤ; Ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου από την κρίση;
7. Υπάρχει η Ευρώπη της Αριστεράς και των κινημάτων; Υπάρχει ανάγκη πανευρωπαϊκής απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων; Χρειάζεται να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού κινήματος με αυτόν των άλλων χωρών; Και φτάνει αυτό;
Για όλα αυτά τα ζητήματα υπάρχει ένας πλούσιος προβληματισμός και μια πολύτιμη εμπειρία στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Εμείς που υπογράφουμε αυτή την πρόσκληση για δημόσιο διάλογο, έχουμε επεξεργαστεί σκέψεις και προτάσεις που θα περιληφθούν σε ένα αναλυτικότερο κείμενο που θα κυκλοφορήσει τις αμέσως επόμενες ημέρες και θα τις καταθέσουμε στις συσκέψεις που θα καλεστούν γι’ αυτό το σκοπό σε μια σειρά πόλεις καθώς και στην πανελλαδική μας συνάντηση το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στη Νομική Σχολή, στις 11 π.μ.
Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μουλόπουλος Βασίλης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Ρήγος Άλκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Σπαθής Μάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, ανένταχτη, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ"
Επομένως, η απεύθυνσή τους, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα είναι προς τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, προς “όλον” τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μηνύματα που παίρνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας μέχρι στιγμής, είναι άκρως ενθαρρυντικά και φαίνεται ότι η αναγκαιότητα διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αίτημα μεγάλου τμήματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, ενώ συσπειρώνει και τη σύμφωνη γνώμη μεγάλου μέρους των ανένταχτων. Το αίτημα αυτό φαίνεται να διαπερνά όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που έως τώρα εντάσσονταν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιμέρους περιφερειακές θα καταλήξουν στη μεγάλη πανελλαδική συνάντηση, που θα γίνει το επόμενο Σάββατο στο Πολυτεχνείο στις 11:00 π.μ. Εκεί θα συζητηθούν διεξοδικά το πολιτικό και το οργανωτικό πλαίσιο με στόχο την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή την πρωτοβουλία αυτή, οργανώνεται στο Ηράκλειο συνάντηση, την Τετάρτη 8/12/2010 στις 07:00μμ στα γραφεία της Ανθρώπινης Πόλης, με Πρωτοβουλία της ΑΚΟΑ και με ομιλιτή το Θ. Δρίτσα.
Το κείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας έχει ως εξής:
"Πρόσκληση σε διάλογο από 9 μέλη της Γραμματείας και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
Ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Προσκαλούμε όσες και όσους νοιάζονται για το ενωτικό μας εγχείρημα και τη δημοκρατική του λειτουργία, σε μια ανοιχτή συζήτηση προβληματισμού, διερεύνησης των όρων και δυνατοτήτων για την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, που στο εσωτερικό του θα είναι αλληλέγγυος και όχι ανταγωνιστικός, ενωτικός και όχι διχαστικός.
Θεωρούμε ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες. Συνεπώς, η συζήτηση για την προοπτική δεν μπορεί να γίνει σε κλειστά γραφεία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση αποκλειστικά των «ηγεσιών» των «επιτελείων» ή των επί μέρους συνιστωσών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι υποχρέωσή μας μια νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση, που θα ενισχύει το συλλογικό «εμείς» και θα αποδυναμώνει αντιλήψεις και πρακτικές που αποθεώνουν το «εγώ». Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει ουσιαστική συμμετοχή και λόγο σ’ αυτή τη συζήτηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει από την πρόσφατη εκλογική διαδικασία πληγωμένος, παρότι ένας ολόκληρος κόσμος έδωσε τη μάχη με επιτυχία σε δήμους και σε ορισμένες περιφέρειες. Διχαστικές λογικές και επιλογές που δεν δικαιώθηκαν, έχουν ενισχύσει τα ερωτηματικά για τη συνέχεια του ενωτικού μας εγχειρήματος. Εμείς όμως επιμένουμε. Επιμένουμε ότι η πολιτική και κυρίως η δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, έχουν ανάγκη ένα ΣΥΡΙΖΑ μαχητικό και ριζοσπαστικό, δημοκρατικό και ανοιχτό στη λειτουργία του, κινηματικό αλλά και αποτελεσματικό στη δράση του. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του και στη λήψη των αποφάσεων.
Τα ερωτήματα σήμερα είναι πολλά και καλούμαστε όλες και όλοι, χωρίς εξ ορισμού βεβαιότητες, να δώσουμε απαντήσεις:
1. Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό πλαίσιο και η οργανωτική δομή που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ενότητα αλλά και την αποτελεσματική δράση μέσα στην κοινωνία;
2. Μπορεί να υπάρξει Αριστερά του 21ου αιώνα χωρίς να δομηθεί δημοκρατικά; Μπορεί να ανασυγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου και των μελών του; Είναι δυνατή η ενότητα του συνόλου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ενισχυθεί η κουλτούρα της δημοκρατικής λειτουργίας, της αλληλοκατανόησης αλλά και της ανοχής στη διαφορετικότητα και την «άλλη» άποψη; Μπορεί να υπάρξει συμμαχικό σχήμα χωρίς την εξασφάλιση του πλουραλισμού και των δικαιωμάτων της μειοψηφίας;
3. Πως απαντάμε στο ερώτημα που έχει τεθεί για τη σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικότερα από το δικομματισμό; Μπορούμε να υποδεχτούμε αυτόν τον κόσμο χωρίς διακριτή ταυτότητα, χωρίς εμπιστοσύνη στις ιδέες και το αξιακό μας φορτίο;
4. Πρέπει να είναι ανοιχτός ο ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή δράση ή συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Και ποιες;
5. Πως απαντάμε στο ζήτημα της εξουσίας; Πως τίθεται το ζήτημα από τη στιγμή που οι κοινωνικές οργανώσεις εμφανίζουν σοβαρό έλλειμμα μαζικότητας και μορφών αγώνα ή εναλλακτικών πρωτοβουλιών που θα υποδεικνύουν έναν νέο ορίζοντα για τη διέξοδο από την κρίση; Ποια η σχέση με το στόχο για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας; Διατυπώνουμε το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση;
6. Με ποια υλικά (προγραμματικές θέσεις, εναλλακτικές προτάσεις, μορφή οργάνωσης) θα αντιπαρατεθούμε στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και του ΔΝΤ; Ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου από την κρίση;
7. Υπάρχει η Ευρώπη της Αριστεράς και των κινημάτων; Υπάρχει ανάγκη πανευρωπαϊκής απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων; Χρειάζεται να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού κινήματος με αυτόν των άλλων χωρών; Και φτάνει αυτό;
Για όλα αυτά τα ζητήματα υπάρχει ένας πλούσιος προβληματισμός και μια πολύτιμη εμπειρία στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Εμείς που υπογράφουμε αυτή την πρόσκληση για δημόσιο διάλογο, έχουμε επεξεργαστεί σκέψεις και προτάσεις που θα περιληφθούν σε ένα αναλυτικότερο κείμενο που θα κυκλοφορήσει τις αμέσως επόμενες ημέρες και θα τις καταθέσουμε στις συσκέψεις που θα καλεστούν γι’ αυτό το σκοπό σε μια σειρά πόλεις καθώς και στην πανελλαδική μας συνάντηση το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στη Νομική Σχολή, στις 11 π.μ.
Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μουλόπουλος Βασίλης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Ρήγος Άλκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Σπαθής Μάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, ανένταχτη, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ"
Σπατάλη δυνάμεων και χαμένες ευκαιρίες
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Στην Ιρλανδία είναι σε εξέλιξη πολιτική κρίση που οδηγεί σε βέβαιη κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος, με εκλογές ή χωρίς αυτές. Στην Πορτογαλία, η αντίδραση κορυφώθηκε με τη δυναμικότερη απεργία της τελευταίας εικοσαετίας. Η κυβέρνηση μειοψηφίας της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, έστω κι αν κατάφερε τελικά να περάσει τον προϋπολογισμό της εξαθλίωσης. Στην Ισπανία η κυβέρνηση Θαπατέρο τρέμει την ώρα και τη στιγμή που τα spreads των ομολόγων θα περάσουν το κρίσιμο ύψος που θα τη στείλουν κατευθείαν στη θανάσιμη αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Στη Γαλλία η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση προκάλεσε σαρωτικό απεργιακό κύμα και καταβαράθρωσε τη δημοτικότητα Σαρκοζί που επιχείρησε ανασύνταξη με ανασχηματισμό. Στη Βρετανία το πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον βύθισε σε χρόνο dt τη δημοτικότητα των Τόρις και των φιλελεύθερων εταίρων τους, ενώ η αύξηση των διδάκτρων έχει προκαλέσει μια φοιτητική εξέγερση σε πλήρη εξέλιξη. Ίδιας έκτασης και έντασης αντίδραση έχει προκαλέσει και στην Ιταλία το αντι-εκπαδευτικό σχέδιο Μπερλουσκόνι. Στην ίδια τη Γερμανία, η εμμονή της κυβέρνησης Μέρκελ να επιβάλει ελεγχόμενη χρεοκοπία και αιώνια λιτότητα στις κοινωνίες της Ε.Ε. καθιστά αμφίβολη την εκλογική της επιβίωση στις εκλογές της άνοιξης στη Βάδη Βυτεμβέργη. Στην Ελλάδα, η δυναμική πλην ατελέσφορη αντίδραση στο μνημόνιο βρήκε μια κάποια πολιτική διέξοδο στις περιφερειακές εκλογές, φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στο ναδίρ της επιρροής του και δίνοντας στην αριστερά ένα αθροιστικό ποσοστό που φτάνει το ιστορικό υψηλό της δεκαετία του ’80. Σε όλη την ευρωπαϊκή ενδοχώρα κυριαρχεί η τρομακτική απουσία μια στοιχειώδους συνεκτικής στρατηγικής των πολιτικών ελίτ για τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Απουσία που την υποκαθιστά ηγεμονικά ο γερμανικός μονόλογος, με απροσδιόριστη στόχευση και καταστροφικά αποτελέσματα. Τα μόνα στοιχεία που δίνουν μια ελάχιστη συνοχή στην υπό αποσύνθεση ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ είναι δύο: πρώτον, η δογματική προσήλωση στη λιτότητα και στην αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Και δεύτερον, η μετεξέλιξη κάθε απόπειρας διαχείρισης της κρίσης, και σε κάθε χώρα, σε πολιτική κρίση. Οι πολιτικές ηγεσίες σε όλη σχεδόν την Ε.Ε. μέρα τη μέρα χάνουν την ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας. Χάνουν, επίσης, τα τελευταία ίχνη εμπιστοσύνης στον λεγόμενο ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο και κυρίως αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλώς μέρος του προβλήματος, αλλά ο πυρήνας του. Η οικονομική κρίση είναι στην ουσία της πολιτική κρίση και τα συμπτώματά της δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά αποτελέσματα πολιτικών αποφάσεων. Έστω και από ανίκανους και ανεπαρκείς πολιτικούς.
Η κατάσταση ανησυχίας, θυμού ή αναβρασμού στην οποία βρίσκονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορεί να βρει διέξοδο σε δύο αντίθετα φαινόμενα: πρώτον, στην αναβίωση ενός εθνικισμού ανοικτού σε επικίνδυνες ατραπούς, ανάλογες με αυτές που οδήγησαν στις πανευρωπαϊκές τραγωδίες του 20ου αιώνα. Και δεύτερον, στην αναζήτηση μιας προοδευτικής εναλλακτικής λύσης, που θα επιστρέφει στις κοινωνίες τα κεκτημένα και θα ανατρέπει τις πολιτικές που τα αναιρούν και εμποδίζουν τη διεύρυνσή τους. Είναι προφανές ότι ο λόγος εδώ ανήκει στην αριστερά. Είναι επίσης προφανές ότι η απάντησή της δεν μπορεί να εξαντλείται στο εθνικό πλαίσιο κάθε χώρας, τη στιγμή που ο καθολικός καρκίνος χτυπά ανεξέλεγκτα τη μια χώρα μετά την άλλη.
Υπάρχει η ανάγκη ενός πανευρωπαϊκού μετώπου της μισθωτής εργασίας, η ανάγκη μιας πανευρωπαϊκής αντίδρασης των φοιτητών που πλήττονται από «μεταρρυθμίσεις», η ανάγκη να διακοπεί η πανευρωπαϊκή «σιωπή των βοσκών», της διανόησης. Υπάρχει η ανάγκη ενός μετώπου των χωρών που διαδέχονται η μια την άλλη στο ντόμινο της χρεοκοπίας. Υπάρχει, τελικά, η ανάγκη ενός μίνιμουμ κοινής δράσης της ευρωπαϊκής αριστεράς, εντός και εκτός θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα η γνωστή διαχωριστική γραμμή που διασχίζει όλη την Ευρώπη- και τις «αριστερές» της- και γίνεται εμπόδιο της κοινής δράσης. Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, ριζοσπάστες και ρεφορμιστές συμπεριφέρονται σαν να είναι αδύνατη η δράση αυτή αν δεν κλείσουν εδώ και τώρα τα ιδεολογικά χάσματα που χάνονται στα τα βάθη της αριστερής προϊστορίας. Βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο και στο μεταξύ χάνουν την ευκαιρία να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ως η ηθικοπολιτική δύναμη που, με όλες τις αναπηρίες και τις ριζικές διαφωνίες της, μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα χωρίς να είναι μέρος του. Τουλάχιστον όχι το βασικό μέρος του. Πρόκειται για απίστευτη σπατάλη δυνάμεων και απώλεια ευκαιριών να καλύψει η αριστερά το κενό στρατηγικής που διατρέχει τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ. Όχι γιατί το ζήτημα του ευρωπαϊσμού και του ευρώ είναι ιδεολογικά αδιάφορο. Ίσα ίσα. Αλλά γιατί στο μεταξύ μπορεί να το λύσει η ζωή. Και μάλιστα με τον πιο οδυνηρό για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τρόπο. Τότε η αριστερά θα έχει κι αυτή καταστεί πυρήνας του προβλήματος. Και ο επιμερισμός ευθυνών ανάμεσα στα βασικά της ρεύματα θα αφορά ενδεχομένως μόνο τους ιστορικούς της.
Από την Αυγή 28/11/2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)