Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΟΧΗ, συλλογή ποιημάτων της Νάντιας Βαλαβάνη, αναφέρεται σε μια ποιητική πρόσληψη του 1989 ως ημερομηνίας-τομή στη ζωή ενός και ταυτόχρονα χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά και της ελληνικής – και όχι μόνο – αριστεράς.Με τη σημερινή του μορφή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοφάνερα εξαντλήσει τα όρια του.
Πηγαίνοντας προς την Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη χρειάζεται κάθε πολιτική συνιστώσα και κάθε άνθρωπος που ανήκει στον κόσμο του, ανένταχτος ή μέλος οργανωμένης του δύναμης, να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Στο πλαίσιο μιας συγκροτημένης συζήτησης, παίρνοντας υπόψη όλες τις απόψεις που διατυπώνονται, πριν απ’ όλα στις τοπικές Συνελεύσεις. Να πάρουμε τις ευθύνες μας για λύσεις που να προωθούν, με συνθετικό τρόπο, την καλύτερη δυνατή εκδοχή για το ΣΥΡΙΖΑ που χρειάζεται να (αν)οικοδομήσουμε σήμερα.
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μέχρι σήμερα η δυναμική ενός ριζοσπαστικού ενωτικού εγχειρήματος στο χώρο μιας πολυδιασπασμένης αριστεράς. Με την πλειοψηφία της έξω απ’ τις γραμμές του, δεν πρέπει να «κλείσει» μετατρεπόμενος σε, οποιασδήποτε μορφής, κόμμα. Απαιτείται όμως να περιφρουρηθεί και να κατοχυρωθεί ο χαρακτήρας που de facto απέκτησε από τις εκλογές του 2007 και που η «περιφρόνηση» του, όπως εκφράστηκε με την αγνόηση των αποφάσεων της Α’ Πανελλαδικής Σύσκεψης χάριν εγχειρημάτων ενδυνάμωσης της κάθε συνιστώσας χωριστά, οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην απεμπόληση των ιστορικών δυνατοτήτων του 2008.
Χρειάζεται γι΄ αυτό να συγροτηθεί «ΣΥΡΙΖΑ παντού»: Τοπικές Συνελεύσεις με ΜΕΛΗ με δικαίωμα ψήφου. Με συμμετοχή όλων των μελών των συνιστωσών (αντί για «αντιπροσωπείες») και όλων των ανένταχτων (ενταγμένων στο ΣΥΡΙΖΑ). Μέλη του, όσοι συμμετέχουν σε τοπική ή κλαδική συνέλευση του. Γραφεία-στέκια του ΣΥΡΙΖΑ (και αντίστοιχα οικονομικά μέτρα).
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μπορούν ν’ αποφασίζουν για ό,τι αφορά το χώρο τους. Και να έχουν αποφασιστική συμμετοχή στη διαμόρφωση της συνολικής πολιτικοϊδεολογικής του ταυτότητας, στη συγκρότηση και τον έλεγχο των (ανακλητών του) οργάνων.
Στη νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνει η βαθειά οικονομική κρίση και η ενδυνάμωση του δικομματισμού, στην ΠΑΣΟΚική εκδοχή του, ως τρόπου πολιτικής ενσωμάτωσης των ευρύτερων λαϊκών μαζών, μια ενωτική ριζοσπαστική αριστερά με ανοιχτό το μυαλό και τις γραμμές της προϋποθέτει την καθημερινή «όσμωση» ανθρώπων από διαφορετικά ρεύματα. Απαιτεί να κατακτηθεί μια κουλτούρα ανοιχτής συζήτησης και συνεργασίας μεταξύ τους, χωρίς καχυποψίες, ίντριγκες και προσπάθειες ελέγχου και «υποταγής» των άλλων. Και βέβαια την ενιαία συνδικαλιστική έκφραση στο πλαίσιο των κινημάτων. Αυτά, που σήμερα λείπουν, θα λειτουργούσαν καταλυτικά και ως προς το ν΄ αποκτήσουν ουσία οι εκκλήσεις για ενότητα δράσης προς την υπόλοιπη αριστερά.
Χθες είχαμε τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τον κ. Προβόπουλο, στην ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ, να απαιτεί, ουσιαστικά, συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, να ζητά ουσιαστικά από την κυβέρνηση να βουλιάξει στην εργασιακή ανασφάλεια εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. 
Εμείς θα είμαστε διαρκώς παρόντες στα κοινωνικά μέτωπα, διεκδικώντας μια ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης και προστασίας για την ξεχασμένη κοινωνία. Θα είμαστε παρόντες μέσα στη βουλή αλλά και στους αγώνες, για μια εναλλακτική κοινωνική πολιτική για έναν εναλλακτικό δρόμο, που είναι εφικτός. Έχουμε πει πολλές φορές ότι υπάρχουν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση της κρίσης: Ο ένας είναι με την κοινωνία ισοπεδωμένη, το ζητάει το ΔΝΤ, το ζήτησε χθες ο κ. Προβόπουλος. Ο άλλος δρόμος είναι με την κοινωνία όρθια. Το ζητάει η Αριστερά και θα το κατακτήσει μέσα από κοινωνικούς αγώνες"
