ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ “MALL” ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΕΛΑΤΕΣ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ κ.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!
Μετά τη σύνοδο των πρυτάνεων στους Δελφούς και τους χρησμούς των συμπαριστάμενων Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού για την ανώτατη εκπαίδευση, πολύς λόγος γίνεται για μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο «θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της». Ποιες όμως ακριβώς είναι οι προτάσεις του Υπουργείου για τα Πανεπιστήμια και τι συνεπάγονται;
1. Αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι σταδιακά, έως ότου εξαλειφθεί, θα αρχίσει να περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση στα ανώτατα ιδρύματα, με αποτέλεσμα αυτά να είναι υποχρεωμένα να στραφούν για πόρους στις δυνάμεις της αγοράς, στους ιδιώτες. Κανείς όμως δε δίνει τα λεφτουδάκια του χωρίς ανταλλάγματα. Ποια μπορεί να είναι αυτά; Υπερειδίκευση και κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας.
Παράδειγμα: Στην Αμερική, μόλις έγιναν γνωστοί οι σκοποί του, διεκόπη η χρηματοδότηση σε πρωτοπόρο μεταπτυχακό πρόγραμμα που εφηύρε GPS ανίχνευσης νερού, για να μην πεθαίνουν της δίψας οι μετανάστες που διέσχιζαν την έρημο στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ.
2. Κοινωνική λογοδοσία των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, μία παράδοση ακαδημαϊκής ελευθερίας αιώνων! Η Υπουργός προτείνει για τα κρίσιμα ζητήματα του πανεπιστημίου (τη χάραξη στρατηγικής, την κατανομή πόρων κ.ά.) να μην αποφασίζουν πια τα αρμόδια δημοκρατικά εκλεγμένα συλλογικά όργανα (Πρυτανικό Συμβούλιο, Συνέλευση Τμήματος), αλλά κάποιο εξωτερικό Συμβούλιο Διοίκησης, που στερείται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης και θα περιλαμβάνει από τοπικούς άρχοντες έως εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου: με ακαδημαϊκά κριτήρια πάντα!
Παράδειγμα: Η διεθνής βιβλιογραφία κατακλύζεται από αναφορές για τις συνέπειες τέτοιων οργανωτικών σχημάτων: τα συμβούλια, στα οποία κυριαρχούν επιχειρηματίες, θέτουν σε δυσμένεια και σταδιακά περιθωριοποιούν εκείνα τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού τα οποία διατύπωναν την οποιαδήποτε κριτική προς την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με τελικό αποτέλεσμα το φίμωμα κάθε κοινωνικής κριτικής.
3. Διαφάνεια στη διοίκηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως την κατάργηση της συνδιοίκησης! Συνδιοίκηση είναι το δικαίωμα που κατέκτησαν οι φοιτητές μετά τη δικτατορία, να έχουν λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων του Πανεπιστημίου.
Είναι αιθεροβάμων κάποιος αν πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι», να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν, να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα απ’ οποιονδήποτε άλλο!
4. Αξιολόγηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι τα καλά (δηλαδή αυτά που προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς) πανεπιστήμια θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν «καλύτερα», δηλαδή πιο πειθήνια, ενώ τα «κακά», αυτά που ας πούμε δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες, θα τιμωρούνται με περικοπές, μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Σημειώνεται ότι η επίσημη αξιολόγηση δε θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σ’ αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν βέβαια και οι φίλοι επιχειρηματίες που αναφέραμε και παραπάνω.
Παράδειγμα: Αυτό του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Middlesex, στη Μεγάλη Βρετανία. Με βάση την αξιολόγηση της έρευνας του 2008, το συγκεκριμένο Τμήμα Φιλοσοφίας βρέθηκε ψηλότερα από όλα τα αξιολογούμενα Τμήματα Φιλοσοφίας. Και όμως οι αρχές του Πανεπιστημίου θέλησαν να το κλείσουν πριν περάσουν δύο χρόνια! Ο λόγος; Κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τά ’φερνε!» (“it made no measurable contribution to the University” ήταν η επίσημη αιτιολόγηση).
5. Διεθνοποίηση της λειτουργίας τους: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το πτυχίο ως άμεσα παράγωγο επαγγελματικών δικαιωμάτων και να ετοιμαστούμε για κυνήγι πιστωτικών μονάδων, το άθροισμα των οποίων, πτυχίο-κουρελόχαρτο, θα πιστοποιεί απλά κάποιες δεξιότητες και φυσικά θα ακυρώνει apriori κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης των μελλοντικών εργαζόμενων.
Σημαίνει επίσης ότι θα καλούμαστε να πληρώσουμε εξέταστρα σε περίπτωση αποτυχίας σε ένα μάθημα (ρητή πρόταση πρύτανη Γρυσπολάκη) και για πρόσβαση στις φοιτητικές υπηρεσίες θα χρειαζόμαστε κουπόνι, αντίστοιχο συγκεκριμένου χρηματικού ποσού: όλα αυτά συνθέτουν προλείανση του εδάφους για την επιβολή διδάκτρων.
Παραδείγματα: Είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα ελληνικών ΑΕΙ επιβάλλονται πλέον δίδακτρα.
Στη Νομική Σχολή, δεν πανε πάνω από 2 χρόνια από τότε που ο αριθμός των διανεμόμενων συγγραμμάτων, από κει που αντιστοιχούσε σε όσα μαθήματα μπορεί να δηλώσει κανείς, συρρικνώθηκε στο ασφυκτικό 41.
Στη Νομική επίσης, μαθαίνουμε ότι το καθεστώς δωρεάν σίτισης όλων των φοιτητών σχεδιάζουν να αποτελέσει παρελθόν και θα πρέπει πλέον να υποβάλουμε δήλωση οικογενειακού εισοδήματος.
6. Ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης: ωραίο ακούγεται!
Και γιατί να μην κλείσει το ΤΕΙ Τιποτολογίας Κάτω Ραχούλας; Αφενός γιατί οι απόφοιτοί του θα βρεθούν κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, αφετέρου γιατί αυτό συνεπάγεται ότι τα μέλη ΔΕΠ που στελεχώνουν το ίδρυμα, εν μία νυκτί θα βρεθούν στο ταμείο ανεργίας. Όμως αυτό είναι το μέγεθος του διακυβεύματος; Σκεφτείτε να ξυπνούσαμε μία ωραία πρωία και να μαθαίναμε ότι η Σχολή μας έκλεισε!
Παράδειγμα: στον προχθεσινό «Αγγελιοφόρο» διαβάζουμε:
Την αναστολή της λειτουργίας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης προαναγγέλλει ο πρόεδρος του ιδρύματος. Όπως υποστηρίζει πέρυσι το ΤΕΙ πήρε 3 εκ. ευρώ λιγότερα από ότι προέβλεπε ο προϋπολογισμός ενώ φέτος το ποσό θα φτάσει στα 4 εκ. ευρώ. "Δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε ούτε τους λογαριασμούς" δηλώνει ο Π.Καρακολτσίδης. Οικονομικά προβλήματα που θα τους οδηγήσουν ως και το κόψιμο της δωρεάν σίτισης σε πολλούς φοιτητές αντιμετωπίζουν και τα πανεπιστήμια Αριστοτέλειο και Μακεδονίας.
7. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «σοφοί» σύμβουλοι που εισηγούνται όλες αυτές τις ωραίες μεταρρυθμίσεις;
Η συντονίστρια της επιτροπής Λίντα Κατέχη στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο επιλογής φοιτητών, όπου ευνοούσε παιδιά πολιτικών. Το σκάνδαλο έγινε γνωστό μόλις θέλησε να μετακινηθεί στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια με αμοιβή 400.000 δολάρια το χρόνο.
Ο Ολλανδός «σοφός» Jo Ritzen που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως καθηγητής οικονομικών, ήταν αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1999-2003), ενώ το 1989 είχε γίνει Υπουργός Παιδείας λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση άρθρου του σε έγκυρη ολλανδική εφημερίδα με τίτλο «Στην εκπαίδευση μπορούν να γίνουν ακόμη πολλές περικοπές!» (εφημερίδα NRC "Op onderwijs kan best nog flink bezuinigd worden!")
Ωραία ακούγονται λοιπόν τα σχέδια του Γ.Α.Π. και της Διαμαντοπούλου, αλλά το περιεχόμενό τους φαντάζει μάλλον εφιαλτικό. Το ίδιο εφιαλτικές μνήμες ξυπνούν και οι δηλώσεις τους για «τέλος της μεταπολίτευσης» και «τριτοβάθμια εκπαίδευση ασθενή επί της κλίνης». Να σημειώσουμε επιπλέον, ότι σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που για να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη κρύβουν τις ευθύνες τους πίσω απ’ το “μπαμπούλα” του ΔΝΤ, την “κακή” ΕΕ και τις “αδίστακτες” αγορές, η εκπαιδευτική είναι η πρώτη μεταρρύθμιση που ανερυθρίαστα παραδέχονται κι οι ίδιοι πως ξεκινούν με αμιγώς δική τους πρωτοβουλία! Άλλωστε η περσινή σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ, έβγαλε ως συμπέρασμα το πάγωμα των διαδικασιών της συνθήκης της Μπολόνια! Μιλάμε λοιπόν για την πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης , τον καλύτερο μαθητή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.
Η Αριστερή Ενότητα έχει κρούσει έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την σαρωτική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Στον αγωνιστικό δρόμο της ανατροπής της αναθεώρησης του άρθρου 16, μαζί με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες που πλήττονται από το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, τις περικοπές μισθών, την απελευθέρωση απολύσεων, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα μέτρα του Μνημονίου, πρέπει να επιδιώξουμε την πιο πλατιά αριστερή ενότητα και με τη μαχητικότητά μας να αποκρούσουμε τα κυβερνητικά σχέδια, να σώσουμε τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το παρόν μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;
Υγ1: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει για όλα αυτά η κυβερνητική νεολαία (call me ΠΑΣΠ), που πέρυσι αυτοπαρουσιαζόταν εμμονικά στη Νομική Σχολή ως προνομιακός συνομιλητής του Υπουργείου Παιδείας και βασικός συντελεστής της κατάργησης της βάσης του 10: συνεχίζεται άραγε αυτή η προνομιακή σχέση ή θα τους ξαναδούμε με μπλουζάκια του Guevara, όπως στο κίνημα του 2006;
Υγ2: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει γι’ αυτά και η ΔΑΠ, η παράταξη-απολογητής της Μαριέττας Γιαννάκου, που -πάντα κρυφίως- στήριξε τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο που μας πετσόκοψε τα συγγράμματα και ήθελε managers, πλάνα ανάπτυξης, πειθαρχικές επιτροπές και διαγραφές φοιτητών…
Υγ3: Στον «σοφό» σύμβουλο του Παπανδρέου που δήλωσε ότι θέλει οι πελάτες να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχαριστημένοι απ’ τις παρεχόμενες υπηρεσίες των Πανεπιστημίων, εμείς, «οι πελάτες» απαντάμε ότι θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνον όταν επιτελέσουμε το δημόσιο χρέος μας, δηλαδή να σας στείλουμε από ‘κει που ήρθατε!
