της Σύλλα Παπαγιαννοπούλου
Αν η αιφνιδιαστική χθεσινή κίνηση Αλαβάνου έχει στόχο την πίεση για το άνοιγμα της συζήτησης για την αυτοοργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ και το ξεκίνημα των διαδικασιών στις συνιστώσες - κύρια το ΣΥΝ - που θα το επιτρέψουν, πάει καλά. Είναι ωστόσο αρκετά δύσκολο για μας τους ανένταχτους αριστερούς να κατανοήσουμε τη σκοπιμότητα -τη δεδομένη στιγμή- της τακτικής του: σιωπή καταρχήν και αιφνιδιαστική παραίτηση στη συνέχεια από το κατεξοχήν ηγετικό στέλεχος τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πρέπει να τελειώνουμε επιτέλους με τις συζητήσεις και τις συγκρίσεις των δημοσκοπικών και εκλογικών ποσοστών για να υποστηρίζεται ως ήττα το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν αρμόζει σ'ένα ποσοστό θυμωμένων κεντροαριστερών που δεν τους κόστισε και τίποτε να σκεφτούν και να δηλώσουν στα κατά παραγγελία γκάλοπ ‘’ θα τους δείξω εγώ!’’ τη χωρίς κόστος συμπάθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ -και στην προεκλογική περίοδο τους Οικολόγους-, να καθορίζει την τύχη του εγχειρήματος που επιχειρείται στην αριστερά σήμερα.
Όπως δεν αρμόζει και στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ να έχει στελέχη και μέλη που σαμποτάρουν τον ίδιο τους το χώρο απέχοντας ή ψηφίζοντας άλλους χώρους.
Με το ΠΑΣΟΚ των στελεχών που έχουν δοκιμαστεί στην άσκηση εξουσίας και της αλαζονικής προσήλωσή του στην αξία της αυτοδυναμίας μέσω καλποθηρικών εκλογικών συστημάτων, η αριστερά οφείλει να διατηρεί τις αποστάσεις της. Και τις ίδιες αποστάσεις οφείλει να διατηρεί με το ΚΚΕ της σημερινής ηγεσίας του.
Ο Αλέξης Τσίπρας, προτάθηκε από τον κ. Αλαβάνο αλλά εκλέχθηκε από Συνέδριο -και όχι σε πλατείες- με συντριπτική πλειοψηφία- και του αξίζει να του παραχωρηθεί ο χώρος ώστε να δοκιμαστεί και να κριθεί ουσιαστικά αυτή η επιλογή.
Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ελπιδοφόρο για το χώρο της αριστεράς, και δε θα πρέπει να εκχωρηθεί αμαχητί, στον πόλεμο που του ασκείται από τα ΜΜΕ και τις τάσεις της πλειοψηφούσας συνιστώσας του, που εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι απλά απογοήτευσαν τον κόσμο, άπλωσαν βούτυρο στο ψωμί του δικομματισμού και ενίσχυσαν το βήμα της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.
Αυτό το 4,7% δεν είναι ήττα για την αριστερά. Καταδεικνείει ωστόσο αναδίπλωση της εμπιστοσύνης της νεολαίας που μάλλον δεν είχε τα θεμέλια που της άρμοζαν. Αλλά και αδυναμία επικοινωνίας με τους παλιούς ψηφοφόρους -όχι απαραίτητα του ΣΥΡΙΖΑ-που απογοητευμένοι από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, κατέληξαν να θεωρούν ματαιότητα τη δύναμη της ψήφου τους. Προσθέτοντας και τις επίμονες και συγκεκριμένες επιθέσεις που δέχθηκε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ απέξω και από μέσα, και την αδυναμία του να ανταπαντήσει εξαιτίας της ανύπαρκτης οργάνωσης της προς τα έξω εμφάνισής του (ουσιαστικά η εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ είχε παραχωρηθεί κυρίως σε εκπροσώπους της ανανεωτικής πτέρυγας που ενώ βιάστηκε να κρίνει ως αρνητικό το εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμη περιμένουμε την αυτοκριτική της για το ρόλο που έπαιξαν τα στελέχη & οπαδοί της στον προεκλογικό αγώνα & το εκλογικό αποτέλεσμα), μπορούμε να πούμε ότι το 4,7% είναι το ποσοστό εκκίνησης στον αγώνα ουσιαστικής αυτοοργάνωσης της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής & κινηματικής αριστεράς στην Ελλάδα μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα καλό προκύπτει από τις ευρωεκλογές και αυτό είναι ο διάλογος που έχει ξεκινήσει τόσο εσωΣΥΝΑΣΠΙΣΤΙΚΑ και εσωΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην ΑΥΓΗ. Διάλογος που είναι ο μόνος που μπορεί να υποδείξει τη στάση και τις διαθέσεις των ανένταχτων ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ και που όλοι πρέπει να αντιληφθούν ότι αποτελούν ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΑ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κείμενο στάλθηκε και στην ΑΥΓΗ για να το συμπεριλάβει στο διάλογο που έχει ανοίξει.