Η Ελένη Σωτηρίου στην Κρήτη


Η Ελένη Σωτηρίου, υποψήφια στο ευρωψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται στο Ηράκλειο το Σάββατο 30 Μάη.

Αναλυτικά, το πρόγραμμα της επίσκεψής της έχει ως εξής:


12:30 - Συνέντευξη Τύπου μαζί με το Γιάννη Θεωνά, συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
14:00 - Επίσκεψη στο ξενοδοχείο Galaxy (λεωφόρος Δημοκρατίας 75) και συνάντηση με τους εργαζόμενους
15:00 - Περιοδεία στη Βιομηχανική Περιοχή και επίσκεψη σε εργασιακούς χώρους
19:00 - Περιοδεία στο κέντρο του Ηρακλείου
20:00 - Ομιλία στην κεντρική εκδήλωση του φεστιβάλ Maydays (Πάρκο Γεωργιάδη) με θέμα: «Ευρωεκλογές 2009: Ελλάδα και Ευρώπη σε κρίση».

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009




ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009


Πατώντας ΕΔΩ









ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009


Πατώντας σελ. 1 και σελ. 2

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ




Τετάρτη 27/5/2009 ώρα 20:00


στο Εκλογικό Κέντρο - Πλ. Δασκαλογιάννη


Εκδήλωση - Συζήτηση με θέμα:


"Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Περιβαλλοντική και Κοινωνική Ανάπτυξη της Περιφέρειας"


Συμμετέχει ο Β. Αποστόλου πρώην Βουλευτής


Το Ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009

1. ΧΟΥΝΤΗΣ Νίκος γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ
Πτυχιούχος ΕΜΠ (Ηλεκτρολόγος-Μηχανικός) και του Παντείου (Πολιτικές επιστήμες και Διεθνείς Σπουδές). Στέλεχος του ΚΚΕ μέχρι το 1991 και στον Συνασπισμό από την ίδρυσή του. Γραμματέας της Κ.Ο. του Συνασπισμού (1996-2000), Ευρωβουλευτής το 2004, Γραμματέας της ΚΠΕ του Συνασπισμού από το Μάιο του 2005 μέχρι σήμερα.

2. ΣΩΤΗΡΙΟΥ Ελένη μέλος Δ.Σ. Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων
Γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής το 1972. Σπούδασε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και -όπως οι περισσότεροι πτυχιούχοι ετεροαπασχολείται- ως υπάλληλος σε τεχνική εταιρεία.Από τα φοιτητικά της χρόνια συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα. Από το 1993 είναι μέλος της A/συνέχεια και από το 2003 ιδρυτικό μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ). Από το 2004 είναι μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας. Επίσης, είναι μέλος του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

3. ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ Δημήτρης ευρωβουλευτής
Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1955 στην Αθήνα και κατάγεται από την Ήπειρο. Σπούδασε στο Βαρβάκειο και την σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Διετέλεσε μέλος του Προεδρείου του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (1976-79), του Ρήγα Φεραίου και στη συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού και της ΕΑΡ. Το 1988 μετείχε στην τετραμελή ομάδα σύνταξης του κοινού πορίσματος ΕΑΡ-ΚΚΕ που οδήγησε στην δημιουργία του Συνασπισμού. Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού. Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συμμετέχει στην Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/ Αριστερά των Πρασίνων και Βορείων Χωρών. Είναι τακτικό μέλος στην επιτροπή Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας των τροφίμων και αναπληρωματικό μέλος στην επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

4. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Μάνια ηθοποιός
Γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα και φοίτησε στο Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Από το 1983 παίζει στο θέατρο και τον κινηματογράφο, έχει γράψει και σκηνοθετήσει παραστάσεις και από το 1998 παραδίδει και μαθήματα υποκριτικής τέχνης. Έχει βραβευθεί με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου για το έργο « Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας Ευαγγελάκου και το βραβείο Κοτοπούλη για το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη). Είναι εκλεγμένο μέλος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών από πέρσι με την Κίνηση Ηθοποιών.

5. ΤΡΙΓΑΖΗΣ Πάνος οικονομολόγος
Οικονομολόγος. Πτυχιούχος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής πολιτικής. Ενταγμένος στο κίνημα της αριστεράς από τα χρόνια της χούντας. Στέλεχος του ΚΚΕ ως το 1991 και μετά του ΣΥΝ, με πολυετή θητεία στις διεθνείς σχέσεις και παράλληλη συμμετοχή στο ελληνικό και στο διεθνές κίνημα ειρήνης. Συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ειρήνη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ελληνικών κοινωνικών οργανώσεων. Έχει γράψει δύο βιβλία που αφορούν την Ευρώπη: «ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ» (1997), «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΧΟΤΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» (2000).

6. ΣΠΑΝΟΥΔΗ Δέσποινα οικολογικός χώρος, Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα, κίνημα Ασωπού
Η Δέσποινα Σπανούδη είναι μητέρα τριών παιδιών, χημικός μηχανικός και μένει στη Λιβαδειά. Εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης και περιβαντολλόγος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ήταν υποψήφια Νομαρχιακή Σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο «Βοιωτία των πολιτών” στις Νομαρχιακές εκλογές του 2006 και υποψήφια Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007. Συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις πολιτών γύρω από θέματα περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια έχει δραστηριοποιηθεί στη συγκρότηση δικτύων στη Βοιωτία κατά της βιομηχανικής ρύπανσης και της μετατροπής της σε ενεργειακό κέντρο, στο δίκτυο για την σωτηρία Ασωπού- Ευβοϊκού, στο δίκτυο πολιτών για την προστασία του Κορινθιακού και στο πανελλαδικό δίκτυο Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα.

7. ΘΕΩΝΑΣ Γιάννης πρ. ευρωβουλευτής, πρ. Γεν. Γραμμ. ΓΣΕΕ
Εργάσθηκε για 30 χρόνια στον ΟΤΕ, από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1994 λόγω εκλογής του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ασυμβίβαστο) με το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα. Αναδείχθηκε μέλος των Δ.Σ. και των προεδρείων του σωματείου στο οποίο ανήκε (ΠΣΥΠ-ΟΤΕ) και της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ). Παράλληλα υπήρξε στέλεχος και γενικός γραμματέας της παράταξης της ΕΣΑΚ. Εκλέχτηκε μέλος της Ε.Ε. και στη συνέχεια γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, ώς τα τέλη του 1994. Διεγράφη το 2001 από το ΚΚΕ. Ιδρυτικό στέλεχος της ΚΕΔΑ.

8. ΧΑΜΠΙΠ Διλέκ κοινωνιολόγος, Θράκη
Απόφοιτη του Τμήματος Κοινωνιολογίας της σχολής Καλών Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Εργάζεται στο Δημιουργικό Εργαστήριο Νέων (ΔΕΝ) Κομοτηνής του Κέντρου Στήριξης Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων.

9. ΑΛΕΞΑΚΗΣ Βασίλης συγγραφέας
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε δημοσιογραφία στην Ανωτάτη Σχολή της Λιλ στη Γαλλία. Το 1968 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου δούλεψε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Monde και στο ραδιόφωνο. Το πρώτο μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ήταν το Τάλγκο το 1981. Για τα βιβλία του έχει βραβευτεί στη Γαλλία με το βραβείο Medicis, το βραβείο Αλμπέρ Καμύ και το βραβείο της γαλλικής Ακαδημίας. Το 1974 πήρε το ελληνικό Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

10. ΤΑΧΤΑΛΙΔΟΥ Ντίνα συνδικαλίστρια, πρόεδρος συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας Β.Ελλάδας και αντιπρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΜΙΝΕΡΒΑ
Είναι εργάτρια στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας - ένδυσης. Εκλέγεται για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας και Πλεκτικής Βόρειας Ελλάδας που έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είναι αντιπρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ΜΙΝΕΡΒΑ, όπου και εργάζεται 28 χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ εδώ και χρόνια εκλέγεται αντιπρόσωπος στη ΓΣΕΕ.

11. ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗΣ Χρήστοςοδηγός δικύκλου (courier)
Γενικός Γραμματέας του ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές-Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής). Εντάχθηκε στην Αριστερά την περίοδο των Μαθητικών κινητοποιήσεων το 1990-1991. Οργανώθηκε στην Επαναστατική Αριστερά το 1992. Μέλος της ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά).

12. ΦΩΤΑΚΗ Στέλλα πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής σωματείου εργαζομένων με Stage
Απόφοιτος Γενικού Λυκείου και ΚΕΚ Intergration πληροφορικής και πτυχιούχος της αγγλικής γλώσσας. Εργάζεται με πρόγραμμα Stage στον Δήμο Καισαριανής και είναι πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής Σωματείου εργαζομένων με Stage.

13. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Νίκος αγρότης, Λάρισα
Γεννήθηκε το 1955 στο Ομορφοχώρι Λάρισας απο αγροτική οικογένεια. Σπούδασε τεχνολογία τροφίμων στα ΤΕΕ Αθήνας. Από το 1980 έχει επιστρέψει στη Λάρισα και είναι αγρότης συμμετέχοντας στους αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς. Είναι μέλος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και εκλεγμένος στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος στα δύο τελευταία συνέδρια.

14. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Ζωή δικηγόρος, ειδική στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο Ανθρώπινα δικαιώματα, Πρόεδρος της Επιτροπής Νέων Ποινικολόγων της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου
Είναι δικηγόρος, μέλος των δικηγορικών συλλόγων Αθηνών και Νέας Υόρκης, ειδικευμένη στο εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές ποινικό δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχει σπουδάσει στη Νομική Σχολή Αθηνών (πτυχίο), στη Νομική Σχολή Παρισιού 10- Ναντέρ (πτυχίο-maitrise στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο), στη Νομική Σχολή της Σορβόννης - Παρίσι 1 (μεταπτυχιακό-DEA στο Ευρωπαϊκό Ποινικό Δίκαιο και Αντιεγκληματική Πολιτική στην Ευρώπη) και στη Νομική Σχολή Πανεπιστημίου Columbia - Νέα Υόρκη (μεταπτυχιακό - LLM, με ειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ποινικό Δίκαιο, εθνικό και διεθνές). Από το 2007 είναι πρόεδρος της Επιτροπής Νέων Ποινικολόγων της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου

15. ΜΠΑΣΙΟΥΚΑΣ Κώστας γιατρός, πανεπιστημιακός, Γιάννενα
Γεννήθηκε στο Αθαμάνιο Άρτας το 1948. Με τη σύντροφό του Όλγα Πολυχρονιάδου έχουν δύο κόρες φοιτήτριες. Ζει και εργάζεται στα Γιάννενα ως αναπληρωτής καθηγητής δερματολογίας. Η συνδικαλιστική του δράση αρχίζει από τα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζεται μέχρι σήμερα από διάφορες θέσεις σε Διοικητικά Συμβούλια των νοσοκομειακών γιατρών και τελευταία ως πρόεδρος του συλλόγου μελών ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΠΟΣΔΕΠ.

16. ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ Νάντια γιατρός, αντιρατσιστικό κίνημα, Πάτρα
Γεννήθηκε στην Πάτρα όπου και εργάζεται ως γιατρός ενδοκρινολόγος. Μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και γραμματέας της οργάνωσης Πάτρας την περίοδο 1987-89. Ήταν μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας ενώ σήμερα είναι μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/ριών, μέλος του Δικτύου Γυναικών Πάτρας και του συντονιστικού της ΑΚΟΑ.

17. ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ Τζουλιάνο συνδικαλιστής, Ιταλός
Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1938, δούλεψε στον χώρο των εκδόσεων και στη συνέχεια για τριάντα χρόνια ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στη CIGL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων). Μετά τη δολοφονία του γιου του Κάρλο, στις διαδηλώσεις της Γένοβα τον Ιούλη του 2001, η κύρια προσπάθεια της ζωής του είναι η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης για αυτό το τραγικό γεγονός.

18. ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ Αναστασία Σωματείο ΟΛΠ
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1964. Είναι διδάκτορας κοινωνικών επιστημών, με τομέα ενδιαφέροντος τη δράση των νέων κοινωνικών κινημάτων. Η σχέση της με την πολιτική ξεκινά από τη συμμετοχή της στο αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα τη δεκαετία του 1980. Τα τελευταία 22 χρόνια εργάζεται στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά (ΟΛΠ) και από τη δεκαετία του 1990 είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Μονίμων Υπαλλήλων ΟΛΠ. Είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Αυτόνομης Παρέμβασης. Από το 2000 και μετά συμμετέχει στο Λιμάνι της Αγωνίας (αυτοδιοικητική κίνηση του Πειραιά).

19. ΠΑΝΤΖΑΣ Γιώργος ηθοποιός
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Παγκράτι και την Καισαριανή. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και την Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου και εργάστηκε ως ηθοποιός. Το 1958 ήταν στην ΕΔΑ, στο ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1994 οπότε αποχωρεί και συμμετέχει στα ψηφοδέλτια του ΔΗΚΚΙ Β' Αθήνας καθώς και στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του 2007.

20. ΡΙΣΜΑΟΥΪ-ΣΙΝΟΓΛΟΥ Νόρμα ιδιωτική υπάλληλος, Παλαιστίνια, μέλος του συλλόγου Alawda
Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1991. Σπούδασε βιολόγος και βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο του Μπείρ Ζεΐτ της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Από μικρή ηλικία είναι μέλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για μια κοινωνία δίκαιη και σοσιαλιστική τόσο στη Παλαιστίνη όσο στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Συμμετέχει από την αρχή στο Ελληνικό Κοινωνικό Forum, είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΝ Χολαργού και του ΣΥΡΙΖΑ Χολαργού.

21. ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας πανεπιστημιακός
Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στη Σορβόννη. Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο «Παρίσι 8» όπου διδάσκει Πολιτική Οικονομία. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες , αρθρογραφεί και κάνει την παραγωγή τηλεοπτικών εκπομπών λόγου.

ΣΑΝΚΟ Καντίτζα μετανάστρια β' γενιάς, σπουδάστρια - Δεν έχει αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια
Γεννήθηκε το 1985 στο Free Town της Σιέρα Λεόνε, ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών, όπου ζει μέχρι τώρα. Πήγε στο διαπολιτισμικό γυμνάσιο της Βαρυμπόμπης και λύκειο στον σταθμό Λαρίσης. Εργάστηκε ως κομμώτρια και τώρα σπουδάζει Ψυχολογία. Δραστηριοποιείται για τα δικαιώματα των μεταναστών/ριών.

Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΜΠΙΤΑΚΗ

Ένα νέο εμπόριο των τροφίμων και ένα νέο σύστημα στήριξης της αγροτικής παραγωγής, επιβάλλεται να καθιερωθούν, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε ξανά την αγροτική οικονομία να αναπτύσσεται, αν θέλουμε να αποφύγουμε μια νέα κρίση στα τρόφιμα. Η εικοσάχρονη ανεξέλεγκτη δράση των δυνάμεων της αγοράς και στον ευαίσθητο τομέα της αγροτικής οικονομίας, οδήγησε στη συγκέντρωση του λιανικού εμπορίου των τροφίμων, σε μια χούφτα μεταποιητικών βιομηχανιών και σε μια άλλη χούφτα αλυσίδων σούπερ μάρκετ. Αυτές οι χούφτες ορίζουν τις καταναλωτικές συνήθειες, προσδιορίζουν τη δαπάνη που θα καταβάλει ο καταναλωτής, εισπράττουν το 70% αυτής της δαπάνης και αποδίδουν μόνο το 30% στους συντελεστές της παραγωγής. Από την άλλη μια άλλη χούφτα βιομηχανιών εφοδίων διαμορφώνει αναλόγως και ανεβάζει ανεξέλεγκτα το κόστος των αγροτικών προϊόντων. Πρόκειται για τις δύο όψεις της κυρίαρχης αντίθεσης που από τη μια έχει παραγωγούς και καταναλωτές και από την άλλη αυτές τις χούφτες των επιχειρήσεων με τη βουλιμία των golden boys.

Πρόκειται για την ίδια αντίθεση που υπήρχε πάντα. Μόνο που τώρα έλαβε παγκόσμιες διατάσεις. Πρόκειται για την ίδια αντίθεση που υπήρχε και στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Μόνο που τότε οι κυβερνήσεις των κρατών ή και υπερεθνικών οργανισμών όπως η ΕΟΚ, έθεσαν σε εφαρμογή ένα σύστημα προστατευτισμού (ΚΑΠ) που εξομάλυνε τις επιπτώσεις της αγοράς. Σήμερα όμως ούτε υπάρχει παγκόσμια κυβέρνηση για να απαντήσει αναλόγως σ’ αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα, ούτε όμως και η σχετική πολιτική βούληση στο βαθμό που κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός και συνεχίζεται η επικράτηση του φετιχισμού της αγοράς και του χρήματος.

Η αριστερά μπροστά σ’ αυτή τη διαπίστωση και έχοντας την ευθύνη της δραστήριας αλλά και αποφασιστικής συμμετοχής της στη βελτίωση των όρων διαβίωσης όλης της κοινωνίας, δεν δικαιούται να εξαντλεί τη δράση της στην απλή καταγγελία της λογικής των golden boys, ούτε να παραπέμπει τη λύση των προβλημάτων στην απίθανη προοπτική ενός απροσδιόριστου προς το παρόν σοσιαλισμού. Η αριστερά οφείλει να δώσει την απάντησή της τώρα. Η απάντηση αυτή βρίσκεται στην άμεση σύνδεση παραγωγών και καταναλωτών, η οποία μπορεί να υπάρξει υπό τις παρούσες – έστω καπιταλιστικές – πραγματικότητες. Στη διασύνδεση δηλαδή των παραγωγών μεταξύ τους, αλλά και μεταξύ αυτών και των καταναλωτών με δίκτυα ικανά να μεταφέρουν τα προϊόντα από τους μεν στους δε και τα χρήματα αντίστροφα. Είναι η άμεση σύνδεση που μειώνει την επίδραση των μεσαζόντων που κρατούν την ψαλίδα των τιμών ανοιχτή και μεγάλη. Η εφαρμογή αυτού του μοντέλου άμεσης σύνδεσης εξαρτάται πριν απ’ όλα από τη θέληση των παραγωγών και των καταναλωτών, υπηρετείται από τη σύγχρονη τεχνολογία και μπορεί να υποστηριχθεί από τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης εκατέρωθεν. Η επιτυχία του μοντέλου μπορεί να έρθει γρήγορα αν και η κυβέρνηση προσαρμόσει όλα τα προγράμματα και εργαλεία πολιτικής που διαθέτει στην εξυπηρέτηση, εδραίωση και ανάπτυξη αυτού του μοντέλου. Αυτή η πρόταση της αριστεράς περιέχει τη πίεση προς τη κυβέρνηση, τις προτάσεις ή και πρωτοβουλίες στους ΟΤΑ και την αποτελεσματική παρέμβαση στα κινήματα παραγωγών και καταναλωτών.

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝΕ ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ…

Με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου
«Γάζα, γη που αιμορραγεί»

της Νάντιας Βαλαβάνη

Η ενεργή μνήμη μετά την παρέλευση ενός γεγονότος, όσο συγκλονιστικό κι αν είναι αυτό, είναι πάντοτε σύντομης διάρκειας – κάποτε επικίνδυνα σύντομης. Επικίνδυνα, εφόσον απ’ αυτό το γεγονός δε βγαίνουν μόνο πολιτικο-διαπαιδαγωγητικά συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο, αλλά παραμένουν ανοιχτά όλα τα ζητήματα και οι αιτίες που το προκάλεσαν, έτοιμα να ξαναματώσουν στην πρώτη ευκαιρία.
Μια τέτοια πληγή χαίνουσα είναι και το τελευταίο επεισόδιο στην ιστορία της Αντίστασης των Παλαιστινίων για τη δημιουργία ελεύθερου Παλαιστινιακού Κράτους, ο βομβαρδισμός και η εισβολή χερσαίων ισραηλινών στρατευμάτων επί 3 βδομάδες στη Λωρίδα της Γάζας. Όπως σωστά επισημαίνεται στον τίτλο της έκθεσης φωτογραφίας των Σπύρου Τσακίρη και Περικλή Αντωνίου, που άνοιξε τις πόρτες της στις 6 Μαίου στο Ηράκλειο οργανωμένη από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης και φιλοξενούμενη του Δήμου Ηρακλείου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, η Γάζα συνεχίζει να αιμορραγεί. Aφού στοίχισε τη ζωή σε 1300 ανθρώπους, το 1/3 κάτω από 18 χρονών, τα 2/3 άμαχοι, και σε περισσότερους από 3500 τραυματίες, πολλοί απ’ αυτούς παιδιά, που θα μείνουν ακρωτηριασμένα και ανάπηρα για όλη τους τη ζωή, τερματίστηκε προφανώς όπως είχε από την αρχή σχεδιαστεί: Την παραμονή της ανάληψης της εξουσίας από τον Ομπάμα, έτσι ώστε ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος να μη χρειαστεί να πάρει θέση και να πιέσει, έστω και για τα μάτια του κόσμου, για οτιδήποτε το Ισραήλ.

Ο πληθυσμός σε ρόλο φωτορεπόρτερ

Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η προπαγάνδα της εικόνας ήταν αδύνατος ο οπτικός εξωραϊσμός της επιχείρησης «Συμπαγές μολύβι» - μιας στρατιωτικής επιχείρησης που, σύμφωνα με την μεταγενέστερη αποκάλυψη του ίδιου του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ, προετοιμαζόταν επί 6 μήνες, δηλ. κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, ως προς τη ρίψη ρουκετών, Ισραήλ-Χαμάς. Ήταν άρα «φυσικό» για μια τέτοια επιχείρηση να παρθούν μέτρα πριν απ’ όλα φίμωσης της λήψης εικόνων. Να απαγορευτεί η οποιαδήποτε παρουσία φωτορεπόρτερ και τηλεοπτικών συνεργείων, ακόμα κι «ενσωματωμένων» κατά τα πρότυπα του πολέμου στο Ιράκ. Κι αυτό το πέτυχαν πλήρως: Κανένας επαγγελματίας της εικόνας δε μπόρεσε να δρασκελίσει τα σύνορα μιας λουρίδας ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων κατά τη διάρκεια αυτών των εικοσιδύο ημερών.
Τ’ ότι το embargo ποτέ δεν υπήρξε πλήρες, ότι έφθαναν καθημερινά μέχρι τα μάτια μας κάποιες εικόνες από τους βομβαρδισμούς και τη χερσαία εισβολή, από τα νοσοκομεία και τα ερείπια, οφείλεται κυρίως στις κάμερες των κινητών τηλεφώνων, δηλ. σε μια μορφή σύγχρονης τεχνολογίας τόσο ευρείας διασποράς ώστε η χρήση της να μη μπορεί να ελεγχθεί πλήρως. Οφείλεται επίσης σ’ ένα αριθμό από μικρές ψηφιακές κάμερες, με τις οποίες το ισραηλινό κίνημα ειρήνης εφοδίαζε τα τελευταία χρόνια εφήβους, κυρίως κορίτσια, στα Κατεχόμενα για να είναι σε θέση να καταγράφουν, ώστε να υπάρχει μαρτυρικό υλικό, σκηνές από τις νυχτερινές ισραηλινές επιδρομές στις παλαιστινιακές πόλεις και οικισμούς. Τις εικόνες που είδαμε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια των γεγονότων τις οφείλουμε στον πληθυσμό της Γάζας, κι ιδιαίτερα στη νεολαία της, σε ρόλο cameramen, camerawomen και φωτορεπόρτερ. Οι επαγγελματίες της εικόνας μπόρεσαν να μπουν, και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση, μόνο μετά τον τερματισμό της επιδρομής. Και οι εικόνες τους μεταδόθηκαν εξαιρετικά περιορισμένα: Από τη στιγμή που η πολεμική επιδρομή τερματίστηκε, τα τηλεοπτικά και άλλα μέσα είχαν ήδη στραφεί σε διαφορετικά θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος.

Οι δύο φωτογράφοι

Από τους δύο φωτογράφους της έκθεσης ο, επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, Σπύρος Τσακίρης, αν και νέος στην ηλικία είναι παλαίμαχος πολεμικός ανταποκριτής: Έχει καλύψει με τη φωτογραφική του μηχανή όλους τους πολέμους των τελευταίων 15 χρόνων. Όσο για τον Περικλή Αντωνίου, που ασχολείται κυρίως με την καλλιτεχνική φωτογραφία κι έχει στο ενεργητικό του συμμετοχή σε δεκάδες ατομικές και συλλογικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και δύο μονογραφίες, τη μία από την εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία, συμμετέχει εδώ και πολλά χρόνια σε αποστολές του Ελληνικού Καραβανιού Αλληλεγγύης σε εμπόλεμες ζώνες. Ο Αντωνίου είναι ο Έλληνας φωτογράφος που δικάζεται στις 18 Μαίου στο Λονδίνο, επειδή αυτό το Πάσχα έπαιρνε φωτογραφίες πλήθους στο λονδρέζικο μετρό…
Ο Τσακίρης και ο Αντωνίου είχαν την τύχη και την εξυπνάδα να καταφέρουν να είναι η πρώτη αποστολή που πέρασε αμέσως μετά την κατάπαυση του πυρός τα σύνορα από την Αίγυπτο, κι ενώ οι Αιγύπτιοι συνέχιζαν ακόμη να παρεμποδίζουν άλλες ανθρωπιστικές αποστολές, φαρμακευτική βοήθεια, μηχανικούς για την ανοικοδόμηση κλπ. Συνόδευαν άλλα μέλη του Ελληνικού Καραβανιού Αλληλεγγύης, τα οποία μετέφεραν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό προορισμένο για 200 «υιοθετημένα» από το Καραβάνι παιδιά, ορφανά παλιότερων επιδρομών, στα οποία είχε προστεθεί κι ένας αριθμός από παιδιά που είχαν μόλις ορφανέψει. Μπόρεσαν έτσι να φτάσουν στον τόπο του μαρτυρίου 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων εγκλωβισμένων σε μόλις 370 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης μόλις σίγησε η επιδρομή. Αναζητώντας μεταξύ νοσοκομείων κι ερειπίων συγκεκριμένες μανάδες, οι οποίες ήταν και οι αποδέκτες ενός χρηματικού ποσού 200 δολαρίων για κάθε παιδί, με τον περιορισμό των δύο παιδιών ανά οικογένεια - πρόκειται για μεγάλες οικογένειες, συνήθως με 7-15 παιδιά και μια μάνα που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα μόνη της, χωρίς άντρα – κατάφεραν να καταγράψουν την πραγματικότητα ενώ ακόμα τα χαλάσματα κάπνιζαν. [Κυριολεκτικά: Ο ανταποκριτής της Γκάρντιαν βρήκε βλήμα λευκού φωσφόρου, το οποίο έκαιγε ακόμα 15 μέρες μετά…] Και κατέγραψαν τις εικόνες στην έκθεση μαζί με χιλιάδες άλλες ακόμα. Χάριν του παλαιστινιακού λαού – πριν απ’ όλα για τα παιδιά της Παλαιστίνης, που είναι και το κύριο θέμα των φωτογραφιών τους. Αλλά και για χάρη μας.

Η έκθεση

Επέλεξαν τα συγκλονιστικά θέματα των φωτογραφιών τους έτσι ώστε να μην εμφανίζονται αίματα και πτώματα. Στο επίκεντρο του φακού τους βρίσκεται η συνέχιση της καθημερινής ζωής, με επίδειξη μεγάλης αξιοπρέπειας, μέσα στα χαλάσματα. Θέματα τους αποτελούν οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» της Λουρίδας της Γάζας - παιδιά, γυναίκες και άντρες, πολλοί απ’ τους οποίους έχουν χάσει τα πάντα - και η απαράμιλλη απλότητα, θάρρος κι αποφασιστικότητα που αποπνέουν συνεχίζοντας τη ζωή τους μετά την καταστροφή των κυριότερων υποδομών που την κάνουν βιώσιμη: υδραγωγείων, σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού, νοσοκομείων, σχολειών, αποθηκών τροφίμων, δημόσιων υπηρεσιών, μαγαζιών, βιοτεχνιών και βέβαια σπιτιών (24.000 κτίρια έχουν υποστεί πολύ σοβαρές ζημιές ή και ολοκληρωτική καταστροφή). Το αποτέλεσμα που έχουν αυτές οι φωτογραφίες είναι, παρ’ όλα αυτά, γκροτέσκο και συχνά σουρεαλιστικό. Όπως εξήγησε ο Περικλής Αντωνίου, δεν πρόκειται για φωτογραφίες καλλιτεχνικές, αλλά για φωτογραφίες-ντοκουμέντα. Ο επισκέπτης της έκθεσης εύκολα διαπιστώνει ότι από το άλογο που φρουμάζει, ένα ευθύ σχόλιο του Τσακίρη στην Γκερνίκα του Πικάσο, μέχρι τις σχεδόν αλλόκοτες φιγούρες εφήβων που προβάλλουν μέσα απ’ τα ερείπια με φίλτρο το τζάμι του παμπρίζ του αυτοκίνητου του Αντωνίου, η κάθε φωτογραφία έχει τη δική της φωνή. Τέτοιες φωτογραφίες δε χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Ο κάθε θεατής τους είναι σε θέση να προσλάβει και να επεξεργαστεί, με βάση την προσωπική κοινωνική και πολιτική του πείρα, τα πολλαπλά μηνύματα που εκπέμπουν.
Η έκθεση άνοιξε για πρώτη φορά στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 2009 κι επαναλήφθηκε μετά από απαίτηση πολλών το Μάρτιο. Το Ηράκλειο είναι ο πρώτος εκτός Αθήνας σταθμός της σε μια περιοδεία που θα κρατήσει όλη τη χρονιά και ελπίζω ότι θα γίνει δυνατό να συμπεριλάβει σημαντικές πόλεις της χώρας. Ποια είναι όμως η ιδιαίτερη αξία αυτής της έκθεσης;

Μνήμη και κρίση

Κατά τη γνώμη μου, πέρα από την καλλιτεχνική της αξία η έκθεση πριν απ’ όλα αξίζει επειδή έρχεται να μας βρει μετά τα γεγονότα: Σε μια προσπάθεια θεραπείας αυτού του χαρακτηριστικού της μνήμης που αναφέρθηκε στην αρχή. Βέβαια τα πανώ και τα μπαλόνια που άνοιξαν και πέταξαν στον πρόσφατο διεθνή ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας-Ισραήλ εδώ στο Ηράκλειο, δείχνουν ότι οι τρεις βδομάδες της Γάζας δεν έχουν ολότελα ξεχαστεί. Κι αυτό είναι καλό. Γιατί αν τότε χρειαζόταν η πιο δυνατή διεθνή αλληλεγγύη για να σταματήσει το μακελειό ενός πληθυσμού στην κυριολεξία μαντρωμένου σε μια στενή λουρίδα γης αποκομμένη από όλο τον υπόλοιπο κόσμο, τώρα χρειάζεται μια πολύ πιο δύσκολη αφύπνιση όλων: Στο γεγονός ότι οι κάτοικοι αυτής της λουρίδας εξακολουθούν να λαθροβιώνουν σε μια φυλακή έκτασης 370 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Με τον ισραηλινό στρατό στο ρόλο των δεσμοφυλάκων: Με φυλάκια που ανοίγουν μόνο όποτε και όσο οι φρουροί τους αποφασίσουν. Με πλήρες embargo τροφίμων και φαρμάκων ακόμα μέχρι σήμερα: Τέσσερις μήνες μετά τον τερματισμό της επιχείρησης «Συμπαγές μολύβι», καμιά ανθρωπιστική αποστολή τροφίμων και φαρμάκων δεν είναι σε θέση να διαβεί τα σύνορα. Τρόφιμα και φάρμακα περνά μέσα μόνο ο ΟΗΕ, κι αυτός όμως μόνο όσα και όποτε οι Ισραηλινοί αποφασίσουν.
Με την πλειοψηφία του πληθυσμού άνεργους πολύ πριν ξεκινήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση και τα 4/5 να εξαρτώνται για την επιβίωση τους από την επισιτιστική βοήθεια του ΟΗΕ ήδη πριν την Ισραηλινή πολεμική επιδρομή… Με τους ελάχιστους εργαζόμενους να παρεμποδίζονται να πάνε στις εκτός Γάζας δουλειές τους. Με τα παιδιά να κάνουν μάθημα στα ερείπια. Στις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης σήμερα, με κυρίαρχο διεθνές motto ο σώζων εαυτόν σωθήτω, τα αποκλεισμένα κατεχόμενα εδάφη είναι από τα υψηλότερης επικινδυνότητας να συμβεί αυτό που στην αποστειρωμένη, πολιτικά ορθή γλώσσα αποκαλούν “ανθρωπιστική καταστροφή”. Όχι απλώς η διαρκείας, αυτή που τόσα χρόνια ξετυλίγεται εκεί μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας. Ούτε καν η πολύ μεγάλη, η επαπειλούμενη μετά την καταστροφή των υποδομών το Γενάρη του 2009.
Αυτό είναι το πρώτο και κυριότερο, που οι φωτογραφίες αυτές δε μας επιτρέπουν να ξεχάσουμε.

Φωτογραφίες για ένα Ειδικό Δικαστήριο

Οι δύο φωτογράφοι κατά την παραμονή τους στη Γάζα χρησιμοποιούσαν ως κατάλυμα ύπνου τα νοσοκομεία – ό,τι κοντινότερο στους ξενώνες που κείτονταν σε ερείπια. Το δεύτερο, ως προς την αξία αυτής της Έκθεσης, έχει να κάνει με κείνες τις φωτογραφίες με παιδάκια από τα νοσοκομεία, που στα μουτράκια και στα κορμάκια τους διακρίνεται καθαρά η χρήση δύο όπλων, που ο ισραηλινός στρατός αρχικά αρνήθηκε ότι έχει κάνει χρήση: Των cluster bombs και των οβίδων φωσφόρου. Oι ίδιες οι φωτογραφίες, όμως, των τραυμάτων και των μικρών τραυματιών αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία γι΄ αυτό.
100 κράτη έχουν υπογράψει την απαγόρευση ενός από τα φονικότερα και «τυφλότερα» όπλα, των βομβών θραυσμάτων, ΗΠΑ και Ισραήλ όμως έχουν αρνηθεί κατηγορηματικά να προσθέσουν την υπογραφή τους. Οι οβίδες λευκού φωσφόρου, πάλι, συγκαταλέγονται στα συμβατικά όπλα, ενώ κατ’ ουσία είναι όπλα χημικού πολέμου. Συνεχίζουν να καίνε ανεμπόδιστα το δέρμα και να καταστρέφουν τα εσωτερικά όργανα, όταν εισπνέεται ο καπνός που απελευθερώνουν, μέρες μετά την επαφή τους με τον άνθρωπο. Δεν συγκαταλέγονται στα πλήρως απαγορευμένα όπλα, όμως σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο Πολέμου (υποτίθεται ότι ακόμα κι ο πόλεμος έχει «κανόνες») επιτρέπεται η χρήση τους μόνο ως καπνογόνα προκάλυψη σε συγκρούσεις αποκλειστικά μεταξύ στρατευμάτων. (Βέβαια, για μια τέτοια χρήση τις υποκαθιστούν πλήρως τα κοινά καπνογόνα βλήματα.) Πλήρως απαγορευμένη είναι η ρίψη τους σε περιοχές με άμαχο πληθυσμό. Κι όμως, έγινε χρήση αυτών των όπλων ως φοβερών εμπρηστικών μέσων προκειμένου να προκαλέσουν «σοκ και δέος» σ΄ ένα πληθυσμό 1,5 εκατομμυρίων αμάχων που στριμώχνονται κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο σε μια στενή λουρίδα γης…
Αποτελεί απύθμενη πρόκληση η Ισραηλινή επίκληση ότι πριν τους βομβαρδισμούς τα αεροπλάνα πετούσαν προκηρύξεις προειδοποιώντας τους αμάχους και καλώντας τους να φύγουν. Να φύγουν και να πάνε που; Όλα τα σύνορα από ξηρά, θάλασσα και αέρα ήταν κλειστά και δεν υπήρχε καμιά οδός διαφυγής. Αποκορύφωμα αυτής της πρόκλησης αποτέλεσε ο βομβαρδισμός, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των υπευθύνων της εγκατάστασης, 700 αμάχων που είχαν καταφύγει στην κύρια εγκατάσταση του ΟΗΕ στη Γάζα - θεωρώντας την ό,τι ασφαλέστερο - με 6 οβίδες, οι 3 απ’ τις οποίες λευκού φωσφόρου. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ΟΗΕ, στο κτίριο και στην περιοχή δεν υπήρχαν καθόλου παλαιστίνιοι μαχητές.
Σχεδόν απαρατήρητο πέρασε το γεγονός ότι κυρίως γι΄ αυτό στις 24 Απριλίου η βρετανική Γκάρντιαν ζητούσε την παραπομπή του Ισραήλ σε ειδικό δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών. Είχε προηγηθεί με αυτό το αίτημα, δημοσιοποιώντας την έκθεση του δύο μέρες νωρίτερα, ο Εισηγητής του ΟΗΕ για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Ρίτσαρντ Φολκ. Στην επίσημη έκθεση του καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι επιθέσεις του Ισραήλ στην πυκνοκατοικημένη Λουρίδα της Γάζας φαίνεται να τεκμηριώνουν ένα «έγκλημα πολέμου μεγάλων διαστάσεων».

Οι ήρωες του Ισραήλ

Το τρίτο, για το οποίο είναι σημαντική αυτή η έκθεση, είναι επειδή επιτρέπει κάποιου είδους ενημέρωση, έστω και με τα περιορισμένα μέσα μας, ακόμα και στόμα με στόμα, σε μια εποχή που δεν εμφανίζονται παρά ελάχιστες αναφορές στις αποκαλύψεις και τα θέματα που άνοιξαν ορισμένοι από τους γενναιότερους ανθρώπους σήμερα στη Μέση Ανατολή: Τα μέλη του Ισραηλινού κινήματος ειρήνης.
Ο Μάρτιος και ο Απρίλιος του 2009 δε σημαδεύτηκαν μόνο από τους πόνους της γέννας της πιο αντιδραστικής ισραηλινής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών, με Υπουργό Εξωτερικών, δηλ. υπεύθυνο για τις διεθνείς συνεννοήσεις για ειρήνευση, τον ανεκδιήγητο ακροδεξιό Αβιγντόρ Λίμπερμαν. [Μεταξύ άλλων, όταν ήταν ακόμα ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, είχε ζητήσει να απελάσουν από το Ισραήλ τα 1,2 εκατομμύρια αράβων με ισραηλινή υπηκοότητα, αλλά και να ρίξουν ατομική βόμβα στη Λουρίδα της Γάζας προκειμένου να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με το πρόβλημα.] Σημαδεύτηκε εξίσου από τη δημοσιοποίηση των ερευνών των ισραηλινών μαχητών της ειρήνης σε συνέχειες στις εφημερίδες Χάαρετζ και Μααρίβ. Διανθισμένων με μαρτυρίες μελών του “ηθικότερου στρατού του κόσμου”, σύμφωνα με τον ηγέτη των Εργατικών, Εχούντ Μπαράκ. Μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα:
«Όταν μπαίναμε σε ένα σπίτι, γκρεμίζαμε την πόρτα και αμέσως πυροβολούσαμε. Αυτό εγώ το λέω δολοφονία. Σε κάθε όροφο πυροβολούσαμε όσους βλέπαμε. Αναρωτιέμαι: Πως μπορεί να το χωρέσει αυτό η λογική;»
Όταν άλλος στρατιωτικός ρωτήθηκε γιατί πυροβολήθηκε άοπλη ηλικιωμένη γυναίκα που βάδιζε μόνη σε χωματόδρομο 100 μέτρα από το σπίτι που είχαν καταλάβει οι άντρες του, απάντησε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα τη Γάζα. Βλέπεις κάποιον στο μονοπάτι. Δεν είναι ανάγκη να είναι ένοπλος, απλώς τον πυροβολείς. Στην περίπτωση αυτή έτυχε να είναι μια γριά, η οποία δε μου φάνηκε να έχει όπλα όταν κοίταξα. Η διαταγή ήταν να ρίξουμε. Ένιωσα ότι υπήρχε μεγάλη δίψα για αίμα.»
Ενώ ένας άλλος στρατιώτης αφηγείται τι έγινε όταν η μονάδα του κατάλαβε ένα παλαιστινιακό σπίτι: «Ο επικεφαλής έδιωξε από το σπίτι μια οικογένεια και τους είπε να βαδίζουν στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Μια μάνα με τα δυο της αγόρια δεν άκουσε κι οι τρεις τους άρχισαν να βαδίζουν αριστερά. Ο ελεύθερος σκοπευτής τους είδε να πλησιάζουν μια αποκλεισμένη ζώνη, όπου είχε εντολή να μην αφήσει κανένα να πλησιάσει. Τους πυροβόλησε.»
Στις ίδιες εφημερίδες δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες νεαρών ισραηλινών στρατιωτών που επέστρεφαν από τη Γάζα φορώντας t-shirt μπλουζάκια με εντελώς «ιδιαίτερα» σχέδια: Σ΄ ένα απ’ αυτά εικονίζεται μια Παλαιστίνια έγκυος γυναίκα στο στόχαστρο ελεύθερου σκοπευτή με τη λεζάντα “με μια σφαίρα, δύο νεκροί». Σε άλλο, μια παλαιστίνια μάνα κλαίει πάνω στον τάφο του παιδιού της με λεζάντα “καλύτερα να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά Durex”…
Για όσους έχουν δει, βέβαια, την εκπληκτική ισραηλινή ταινία κινουμένων σχεδίων του 2007, που προβλήθηκε πέρυσι στην Ελλάδα, Χορεύοντας με τον Μπασίρ, η αίσθηση είναι κάτι σαν deja vu. Θέμα της ταινίας η απόπειρα, πολλά χρόνια μετά τη σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, ενός πρώην ισραηλινού στρατιώτη που συμμετείχε στην εισβολή στο Λίβανο και έκτοτε έχει πάθει μπλακ-άουτ, να ανασυνθέσει τη μνήμη του: Συναντώντας και ρωτώντας σχετικά με το τι έκανε ο ίδιος και εκείνοι, παλιούς συναδέλφους από την τότε μονάδα του. Η ταινία στηρίζεται κι αυτή σε μαρτυρίες πρώην στρατιωτικών. Η χρήση κινουμένων σχεδίων αντί ηθοποιών ή της ζωντανής εικόνας των συνεντεύξεων με τους βετεράνους, λειτουργεί ως κάποιου είδους μπρεχτική αποστασιοποίηση ανάμεσα στη φρίκη των γεγονότων και σ΄ ένα μηχανισμό λογικής νοητικής επεξεργασίας του υλικού που αποκαλύπτεται με την αμεσότητα της προσωπικής συμμετοχής. Για τη διαμόρφωση, στην Ισραηλινή κοινωνία, μιας μεταχρονολογημένης αντίληψης για την πιο πρόσφατη ιστορία, τέτοιας που να αποτρέπει τουλάχιστον τις επαναλήψεις: Στόχος που, όπως μαρτυρούν οι πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, προφανώς δεν επιτεύχθηκε.
Εδώ όμως τελειώνει και η όποια αίσθηση ότι «το έργο το έχουμε ξαναδεί». Μέσα στο κράτος του Ισραήλ σήμερα τα πράγματα δεν είναι ίδια, αλλά χειρότερα. Ασφαλές κριτήριο, τ’ ότι διώκονται και καταδικάζονται σε φυλάκιση πολίτες που δεν προέρχονται μόνο από τους β’ κατηγορίας του, τους Ισραηλινούς αραβικής καταγωγής. Αλλά και Εβραίοι Ισραηλινοί, για παράδειγμα οι ελάχιστοι που είχαν το θάρρος να μπουν μπροστά στις μπουλντόζες του στρατού ενώ κατεδάφιζαν σπίτια Βεδουίνων Παλαιστινίων στη Χεβρώνα. Στην πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη η επιδείνωση του εσωτερικού πολιτικού κλίματος και του κρατικού πολιτικού λόγου, η ίδια η μετατόπιση συνολικά προς τα δεξιά του ισραηλινού εκλογικού σώματος που χρειάστηκε για να παραχθεί μια τέτοια πρωτοφανής, ακόμα και για τα Ισραηλινά δεδομένα, «συμμαχική» κυβέρνηση όπως αυτή της οποία ηγείται ο Ντετανιάχου. Πρωτοφανής είναι ακόμα και η κυβερνητική συμμετοχή, στο ίδιο μπλοκ με τους πιο ακραίους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές και τους πιο παρανοϊκών εμπνεύσεων ακροδεξιούς, του παραδοσιακού Εργατικού (σοσιαλδημοκρατικού) κόμματος του Μπαράκ, έντονα αποδυναμωμένου μετά τη Γάζα: Προφανώς με την πολεμική επιδρομή ήλπιζαν ν΄ αποδείξουν ότι αυτοί και η Τζίπι Λίβνι είναι «σκληρότεροι» απ’ τους συμμάχους του Ντετανιάχου - με αποτέλεσμα σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι τους να προτιμήσουν κατευθείαν το «γνήσιο» προϊόν… Τέτοια πολιτικά φαινόμενα όσο και η, κρατικά υποκινούμενη, στάση των στρατιωτών είναι δύσκολο να ερμηνευτούν ικανοποιητικά αν δεν πάρει κανείς υπόψη του και την ενίσχυση και νομιμοποίηση, τα τελευταία χρόνια, των πρωτοφασιστικών στοιχείων στην Ισραηλινή κοινωνία.

Οι Παλαιστίνιοι κι εμείς

Αναφερόμενος στις πρόσφατες μαρτυρίες ο Τζέραλντ Κάουφμαν, εβραϊκής καταγωγής βρετανός βουλευτής που έχασε ένα μεγάλο μέρος της οικογένειας του στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δήλωσε από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων: “Η γιαγιά μου δεν πέθανε για να προσφέρει κάλυψη σε στρατιώτες που σκοτώνουν παλαιστίνιες γριές στη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται σαν να είναι σκουπίδια. Η λύση δεν είναι η κατάκτηση – αυτό που έχουν στην πραγματικότητα ως στόχο οι Ισραηλινοί, αλλά δεν μπορούν να πετύχουν. Αυτοί που τους κυβερνούν δεν είναι μόνο εγκληματίες πολέμου, είναι και ηλίθιοι.”
Το ουσιαστικότερο πολιτικό συμπέρασμα για τους ισραηλινούς από τη Γάζα το είχε ήδη διατυπώσει όμως ο Ούρι Αβνερί, από τους σημαντικότερους ηγέτες του κινήματος ειρήνης στο Ισραήλ: «Αυτό που θα σημαδευτεί με πυρακτωμένο σίδερο στη συνείδηση του κόσμου είναι η εικόνα του Ισραήλ έτοιμου να διαπράξει ανά πάσα στιγμή εγκλήματα πολέμου και ανίκανου να υπακούσει σε οποιαδήποτε ηθική αναστολή. Αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις μακροπρόθεσμα, για την εικόνα μας στον κόσμο, για τις δυνατότητες μας να πετύχουμε την ειρήνη. Αυτός ο πόλεμος είναι, σε τελική ανάλυση, και ένα έγκλημα ενάντια στους ισραηλινούς, ενάντια στο κράτος του Ισραήλ.»
Για όλους αυτούς τους λόγους η έκφραση της δικής μας αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, στην αντίσταση του και στο δίκαιο αίτημα του για ένα ελεύθερο και πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, αλλά και στους ανθρώπους του κινήματος ειρήνης, εβραίους και άραβες, που δίνουν καθημερινά πολύ σκληρές μάχες μέσα στο Ισραήλ, έχει επείγοντα χαρακτήρα. Ακόμα πιο επείγουσα είναι η αλληλεγγύη στα αποκλεισμένα παιδιά της Γάζας. Η Έκθεση θα παραμείνει ανοικτή στο Ηράκλειο μέχρι το τέλος αυτής της βδομάδας, μέχρι και το Σάββατο, 16 Μαίου. Το να συστήσουμε, όσοι την έχουμε δει, στους συμπολίτες και στις συμπολίτισσες μας να περάσουν από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου κάποια απ’ αυτές τις μέρες είναι το ευκολότερο, αλλά όχι και το λιγότερο σημαντικό, απ’ ότι μπορούμε να κάνουμε.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πατρίς» στις 11.05.2009

«ο φίλος μου, ο άλλος»

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΚΑΙ
ΕΚΘΕΣΗ ΕΝΤΥΠΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 2 ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
15 ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΝ
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ & ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δόσει μια πολιτιστική, καλλιτεχνική και δημιουργική διάσταση στον προεκλογικό του αγώνα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προκηρύσσει διαγωνισμό και έκθεση φωτογραφίας με θέμα «ό φίλος μου, ο άλλος»: ο εργαζόμενος, ο μετανάστης, ο μεροκαματιάρης, ο αγρότης, ο συνάδελφος, ο μαθητής, ο σπουδαστής, ο φοιτητής . Ο κάθε άλλος και άλλη. Μόνος ή μόνη. Από κοντά ή από μακριά. Πορτρέτα ή ολόσωμα. Ζευγάρια ή το πλήθος.
Μπορεί να γίνει χρήση οποιουδήποτε φωτογραφικού μέσου, συμπεριλαμβανόμενης και κάμερας κινητού τηλεφώνου. Τις φωτογραφίες θα κρίνει κριτική επιτροπή φωτογράφων και εικαστικών.
Α) Διαγωνισμός φωτογραφίας
Συμμετέχουν όσοι και όσες επιθυμούν, ανεξάρτητα από ηλικία, ιδιότητα, καλλιτεχνική αντίληψη, επαγγελματική ή ερασιτεχνική σχέση με την φωτογραφία, πολιτικές προτιμήσεις.
Καλούνται όσοι και όσες επιθυμούν να συμμετάσχουν, να στείλουν έως 5 φωτογραφίες ηλεκτρονικά ή ταχυδρομικά μέχρι την Τετάρτη 27 Μαϊου τα μεσάνυχτα.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΣΕ ΓΙΓΑΝΤΟΟΘΟΝΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ. Έπαθλο, για δεκαπέντε συμμετέχοντες στο διαγωνισμό (μαζί με το ταίρι τους ή φίλο ή φίλη), θα είναι να επισκεφθούν τις Βρυξέλλες και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέχρι τέλους του 2009, με πρόσκληση και εξοδα (εισιτήρια - διαμονή) της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Β) Έκθεση φωτογραφίας
Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν, είτε έχουν πάρει μέρος στον διαγωνισμό φωτογραφίας είτε όχι, μπορούν να τυπώσουν τις φωτογραφίες τους και να τις αναρτήσουν οι ίδιοι (με υλικά που μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα παρέχουν) στον χώρο της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης της Αθήνας, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη, πολύχρωμη και πρωτότυπη υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ.
· Προκηρύσσεται διαγωνισμός φωτογραφίας από τον ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο : «ο φίλος μου, ο άλλος».
· Δικαίωμα συμμετοχής έχει κάθε πολίτης ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, ιδιότητα, καλλιτεχνική αντίληψη, επαγγελματική ή ερασιτεχνική σχέση με την φωτογραφία ή πολιτικές προτιμήσεις, αρκεί να λάβουμε ηλεκτρονικά ή ταχυδρομικά τις φωτογραφίες του μέχρι τα μεσάνυχτα της 27 Μαϊου 2009. Μετά τις 27 Μαϊου οποιαδήποτε συμμετοχή θα είναι άκυρη.
· Μπορεί να γίνει χρήση οποιουδήποτε φωτογραφικού μέσου, συμπεριλαμβανόμενης και κάμερας κινητού τηλεφώνου.
· Στείλτε τις φωτογραφίες σας μέσω e-mail στη διεύθυνση : photosyriza@gmail.com ή με το ταχυδρομείο στη δ/ση : ΣΥΡΙΖΑ (Διαγωνισμός Φωτογραφίας), Βαλτετσίου 39, 106 81 Αθήνα. Για να γίνει δεκτή μια φωτογραφία και να συμμετάσχει στο διαγωνισμό πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από τα στοιχεία του φωτογράφου (όνομα, διεύθυνση, σταθερό ή κινητό τηλέφωνο, ηλεκτρονική διεύθυνση). Στα στοιχεία του ο φωτογράφος μπορεί να προσθέσει οτιδήποτε άλλο κρίνει απαραίτητο, όπως τίτλο φωτογραφίας, ηλικία, τόπο καταγωγής, ιδιότητά του και σχόλια.
· Όλες οι φωτογραφίες του διαγωνισμού θα προβληθούν σε γιγαντοοθόνη στον χώρο της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, στις 2 Ιουνίου 2009.
· Στις προβαλλόμενες από γιγαντοοθόνη φωτογραφίες θα αναγράφεται το όνομα του φωτογράφου, ο τίτλος της φωτογραφίας και πιθανό σχόλιο του φωτογράφου. Σε περίπτωση που ο φωτογράφος δεν επιθυμεί να εμφανισθεί το όνομά του, καλείται να μας το γνωστοποιήσει και να προσθέσει ένα ψευδώνυμο.
· Οι φωτογραφίες του διαγωνισμού μπορεί να δημοσιευθούν στα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ και να χρησιμοποιηθούν όπου αλλού αυτό κριθεί απαραίτητο. Εάν κάποιος δεν επιθυμεί την περαιτέρω δημοσίευση των φωτογραφιών πρέπει οπωσδήποτε να το δηλώσει.
· Πενταμελής Επιτροπή από φωτογράφους και άλλους εικαστικούς, τα ονόματα των οποίων θα ανακοινωθούν τις προσεχείς ημέρες, θα ανακηρύξει τους 15 (συνοδευόμενους) επισκέπτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΝΤΥΠΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ.
· Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, στις 2 Ιουνίου 2009.
· Συμμετέχει όποιος/α επιθυμεί, ανεξάρτητα αν έχει δηλώσει συμμετοχή στον διαγωνισμό φωτογραφίας ή όχι.
· Οι ίδιοι οι συμετέχοντες/ουσες θα αναρτήσουν τις φωτογραφίες τους με υλικά που μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα τους παραδώσουν στο χώρο της κεντρικής συγκέντρωσης 1 ώρα πριν την έναρξη της.
· Όσοι/ες θέλουν να συμμετάσχουν στην έκθεση έντυπης φωτογραφίας και βρίσκονται εκτός Αθηνών, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, μπορουν να ταχυδρομήσουν τις φωτογραφίες τους στην δ/ση: ΣΥΡΙΖΑ (Έκθεση έντυπης φωτογραφίας), Βαλτετσίου 39, 106 81 Αθήνα. Θα αναρτηθούν με δική μας ευθύνη όσες φωτογραφίες λαβουμε ταχυδρομικά για το σκοπό αυτό.
· Η συμμετοχή στην έκθεση δεν σημαίνει και συμμετοχή στο διαγωνισμό φωτογραφίας. Οι 15 επισκέπτες θα επιλεγούν μόνο από τους συμμετέχοντες στον διαγωνισμό φωτογραφίας.
· Στο τέλος της συγκέντρωσης, ο καθένας ανταλλάσσει ή χαρίζει ή κρατάει για τον εαυτό του τη/τις φωτογραφία/ες του.
· Οι οργανωτές δεν έχουν καμία ευθύνη για την τύχη των φωτογραφιών.

Όνομα και τηλέφωνα επικοινωνίας: Στράτος Κερσανίδης
210.3829910 & 6977.213919

Ανατρέπουμε το σκηνικό σε Ελλάδα και Ευρώπη

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) Ηρακλείου σας καλεί τη Δευτέρα 11 Μαΐου και ώρα 7.30 μ.μ. στο Θεατρικό Σταθμό στην εκδήλωση με θέμα τον προγραμματισμό για τη μάχη των ευρωεκλογών.

Στην εκδήλωση θα συμμετέχει ο Γιάννης Θεωνάς, πρώην ευρωβουλευτής, Συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου