Ενώθηκε η Αριστερά στην Ιρλανδία!
Συνέντευξη με τον Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» στην Ιρλανδία (ιρλανδικό τμήμα της CWI ).
(Αναδημοσίευση από το www. xekinima org )
Στις 26 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε στην Ιρλανδία η δημιουργία της Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας (United Left Alliance - ULA) η οποία και ετοιμάζεται να κατέβει στις ερχόμενες εκλογές οι οποίες σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα είναι πρόωρες και στο σύντομο μέλλον. Την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της ULA πήρε το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιρλανδίας, που συμμετέχει στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, όπως και το Ξεκίνημα.
Μιλήσαμε με τον σ. Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Την συνέντευξη πήρε ο σ. Νίκος Αναστασιάδης.
Σύντροφε Κέβιν, ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην δημιουργία της «Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας»;
Συζητήσεις μεταξύ των αριστερών κομμάτων στην Ιρλανδία υπήρχαν εδώ και καιρό. Η κρίση όμως που χτύπησε την χώρα επιτάχυνε σημαντικά τις εξελίξεις. Ετοιμάζουν μια θύελλα μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους, και η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύει διαρκώς. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ιρλανδία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία.
Ταυτόχρονα, έχουν υπάρξει μαζικές αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, που όμως ξεπουλήθηκαν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Εκτιμάμε λοιπόν ότι οι εργαζόμενοι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θα ψάξουν για απαντήσεις στην αριστερά, και στο επίπεδο των αγώνων αλλά και στο εκλογικό πεδίο. Έτσι, και εν όψει των προώρων εκλογών που όλα δείχνουν ότι θα έχουμε σύντομα, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια πολιτική συμφωνία των βασικών αριστερών κομμάτων και κινήσεων έτσι ώστε να προωθήσουμε μαζικά μια αριστερή εναλλακτική.
Από ποιους απαρτίζεται η ULA;
Την πρωτοβουλία την πήραμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς κρίναμε ότι ήρθε η ώρα για να προχωρήσει ένα αριστερό ενωτικό εγχείρημα.
Η Συμμαχία μέχρι στιγμής αποτελείται από 3 βασικές συνιστώσες: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το συμμαχικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (People Before Profit) και την «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων» (Workers and Unemployed Action Group). Επίσης, συμμετέχουν και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς και των συνδικάτων.
Τι προτείνει η ULA σε σχέση με την κρίση στην Ιρλανδία;
Κατ’ αρχήν λέμε όχι στις περικοπές και στη λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση στο όνομα της «διάσωσης» της χώρας.
Η ULA είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το θέμα. Λέμε ότι 3 χρόνια περικοπών στον προϋπολογισμό που μειώσανε το εισόδημα των εργαζομένων, αποδείξανε ότι και η οικονομία συρρικνώνεται και το χρέος μεγαλώνει.
Η θέση μας είναι ότι δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη της χώρας στους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρίες και τους χρηματιστές, δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του «κέλτικου τίγρη».
Λέμε όχι στην «επιτήρηση» από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το «πακέτο βοήθειας» που συμφώνησε η κυβέρνηση θα αποπληρωθεί με επιτόκιο 5,8%, δηλαδή με ληστρικούς όρους.
Ζητάμε εθνικοποίηση των τραπεζών και γενικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών, γιατί αυτές οι εταιρίες είναι που ευθύνονται για την κρίση.
Προτείνουμε ένα συνολικό σχέδιο ανάπτυξης με έμφαση τις υποδομές και τις κοινωνικές υπηρεσίες, που μπορεί να δημιουργήσει 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
Απαιτούμε την φορολόγηση του κεφαλαίου. Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού από το 32% που είναι σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με ανάπτυξη της οικονομίας και φορολόγηση του πλούτου, όχι με νέες φοροαπαλλαγές για τους έχοντες και τα περιοριστικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Τέλος, ζητάμε να σταματήσει η εξάρτηση της χώρας από τις λεγόμενες «αγορές», με αιχμή την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας.
Για να μην υπάρχει καμιά υπόνοια ότι μπορεί κάποιος να εκλεγεί και να εφαρμόσει διαφορετική πολιτική από αυτή, συμφωνήσαμε ότι ο κάθε υποψήφιος της «Συμμαχίας» θα υπογράφει μια γραπτή δημόσια δέσμευση. Η δέσμευση θα αφορά την μη υπογραφή περικοπών, αλλά και την άρνηση συμμετοχής σε δραστηριότητες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Έχει το ULA μια συνολική εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία;
Σε μια τέτοια περίοδο που περνάει αυτή τη στιγμή η Ιρλανδία εμείς σαν Σοσιαλιστικό Κόμμα θεωρούμε ότι η αριστερά θα πρέπει να προβάλλει ένα συνολικό σχέδιο. Θεωρούμε ότι πρέπει η αριστερά να δείξει τον δρόμο στους εργαζόμενους, προβάλλοντας δυναμικά το όραμα του σοσιαλισμού, και να εξηγήσει πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες. Αυτή την πρόταση κάναμε και στις συναντήσεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ULA.
Δυστυχώς, παρόλο που η ULA μιλάει για την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας των βασικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, δεν υιοθετεί στο πρόγραμμά της την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Εμείς λοιπόν δώσαμε αυτή τη μάχη, αλλά δυστυχώς οι άλλες συνιστώσες που συμμετέχουν, κυρίως το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) δεν αποδέχτηκαν αυτή την πρόταση.
Παρόλα αυτά, το πρόγραμμα που υιοθέτησε η ULA είναι πολύ πιο προωθημένο από τα προγράμματα άλλων αριστερών σχηματισμών στην Ευρώπη. Πως καταφέρατε κάτι τέτοιο;
Κατ’ αρχήν υπήρχε η εμπειρία που είχαμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου ο σύντροφος Τζο Χίγγινς εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στη βάση ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος. Δεν αποδεχόμαστε την λογική ότι αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να έχουν μαζική απήχηση, ή ότι τρομάζουν τον κόσμο. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για το πρόγραμμα είπαμε ότι ένα πιο προωθημένο πρόγραμμα δοκιμάστηκε στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών από εμάς και είχε επιτυχία.
Παρόλο που δεν έγινε δυνατή η συμφωνία σε ένα πλήρες, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε είναι αρκετά προωθημένο. Ελπίζουμε ότι όσο θα προχωρούν τα γεγονότα και οι κινητοποιήσεις, και θα φαίνεται η αναγκαιότητα μιας συνολικής απάντησης στον καπιταλισμό, να ξανανοίξει αυτή η συζήτηση και να πείσουμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις για αυτό.
Πως θα λειτουργεί η συμμαχία;
Η συμφωνία που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ότι το ULA είναι μια εκλογική ομπρέλα και όχι ένα νέο κόμμα της αριστεράς. Θα υπάρχει βέβαια η δυνατότητα ανένταχτων αγωνιστών να μπαίνουν σαν ανεξάρτητα μέλη στην συμμαχία, και να ενεργοποιούνται σε όποιο τομέα τους ενδιαφέρει. Σε περιοχές όπου θα υπάρξει σημαντικός αριθμός ανένταχτων, προβλέπεται η εκπροσώπηση τους στην «συντονιστική επιτροπή».
Βέβαια, στο βαθμό που στις επερχόμενες εκλογές το ULA πάρει ένα καλό αποτέλεσμα, και μπορέσει να βάλει ρίζες στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, το ζήτημα θα τεθεί ξανά.
Αν, όπως ελπίζουμε δηλαδή, μαζικοποιηθεί η συμμαχία, θα ανοίξει εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τη μορφή οργάνωσης που πρέπει να υιοθετήσει. Και εκεί πρέπει να συζητήσουμε τρόπους συμμετοχής και δημοκρατικής εκπροσώπησης όλων των αγωνιστών και των τάσεων.
Τι αποδοχή είχε μέχρι τώρα η συμμαχία; Ποιες νομίζεις ότι είναι οι προοπτικές της;
Στην συνέντευξη τύπου που είχε οριστεί για την αναγγελία συγκρότησης της ULA ήταν 350-400 άτομα, δηλαδή πολύ καλή προσέλευση. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν 2 μέρες μετά την αναγγελία, τα πανό της ULA είχαν μεγάλη μαζικότητα.
Η κατάσταση με την κρίση και τις κινητοποιήσεις αυτή την στιγμή δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία στην συμμαχία να βγει δυναμικά προς τα έξω. Το θέμα έχει πάρει αρκετή δημοσιότητα, ακριβώς γιατί η αριστερά κατεβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ενωμένη.
Το πιο πρόσφατο γκάλοπ που κυκλοφόρησε δίνει 11% για την αριστερά και τους ανεξάρτητους υποψηφίους. Τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για 3-6 υποψηφίους της συμμαχίας που μπορεί να εκλεγούν βουλευτές. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης και την δουλειά που θα γίνει, αλλά φαίνεται ότι μπορεί η ULA να πετύχει πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις στην πορεία του κινήματος.
Απ’ ότι φαίνεται από τα γκάλοπ, υπάρχει πιθανότητα το Εργατικό Κόμμα να βγει πρώτο αλλά να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύεις ότι θα δεχτεί πιέσεις η αριστερά για πιθανή συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Το Εργατικό Κόμμα προσπαθούσε την προηγούμενη περίοδο να εμφανιστεί ως το κόμμα με τα «καθαρά χέρια», που δεν έχει ευθύνες για την κρίση. Με την είσοδο όμως στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ και ΕΕ, πήραν θέση και είπαν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, και ότι αν έρθουν στην κυβέρνηση θα εφαρμόσουν ένα παρόμοιο πρόγραμμα.
Η ULA δεν υπάρχει περίπτωση να στηρίξει ούτε φυσικά να συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, έχουμε ξεκάθαρη θέση σε αυτό το θέμα.
Φαίνεται όμως ότι ούτως ή άλλως το Εργατικό Κόμμα θα επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με το κεντροδεξιό Φάϊνα Γκέηλ (Fine Gael). Τα γκάλοπ τους δίνουν αυτή τη στιγμή, μαζί, 56%.
Η μόνη δύναμη που είναι ξεκάθαρα ενάντια σε όλες τις περικοπές και προωθεί μια διαφορετική πολιτική είναι η ULA. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι απλά ένα καλό αποτέλεσμα στις εκλογές, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε στην οργάνωση των αγώνων ώστε να ανατραπούν οι πολιτικές που αποδέχονται τα υπόλοιπα κόμματα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εργαζόμενοι θα αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια.
_____________________
(**) Το «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» είναι μια συμμαχία στην οποία συμμετέχει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, SWP, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Ελλάδα, καθώς και άλλες ομάδες.
(Αναδημοσίευση από το www. xekinima org )
Μιλήσαμε με τον σ. Κέβιν Μακλάφλιν, γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Την συνέντευξη πήρε ο σ. Νίκος Αναστασιάδης.
Σύντροφε Κέβιν, ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην δημιουργία της «Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας»;
Συζητήσεις μεταξύ των αριστερών κομμάτων στην Ιρλανδία υπήρχαν εδώ και καιρό. Η κρίση όμως που χτύπησε την χώρα επιτάχυνε σημαντικά τις εξελίξεις. Ετοιμάζουν μια θύελλα μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους, και η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύει διαρκώς. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ιρλανδία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία.
Ταυτόχρονα, έχουν υπάρξει μαζικές αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, που όμως ξεπουλήθηκαν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Εκτιμάμε λοιπόν ότι οι εργαζόμενοι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θα ψάξουν για απαντήσεις στην αριστερά, και στο επίπεδο των αγώνων αλλά και στο εκλογικό πεδίο. Έτσι, και εν όψει των προώρων εκλογών που όλα δείχνουν ότι θα έχουμε σύντομα, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια πολιτική συμφωνία των βασικών αριστερών κομμάτων και κινήσεων έτσι ώστε να προωθήσουμε μαζικά μια αριστερή εναλλακτική.
Από ποιους απαρτίζεται η ULA;
Την πρωτοβουλία την πήραμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς κρίναμε ότι ήρθε η ώρα για να προχωρήσει ένα αριστερό ενωτικό εγχείρημα.
Η Συμμαχία μέχρι στιγμής αποτελείται από 3 βασικές συνιστώσες: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το συμμαχικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (People Before Profit) και την «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων» (Workers and Unemployed Action Group). Επίσης, συμμετέχουν και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς και των συνδικάτων.
Τι προτείνει η ULA σε σχέση με την κρίση στην Ιρλανδία;
Κατ’ αρχήν λέμε όχι στις περικοπές και στη λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση στο όνομα της «διάσωσης» της χώρας.
Η ULA είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το θέμα. Λέμε ότι 3 χρόνια περικοπών στον προϋπολογισμό που μειώσανε το εισόδημα των εργαζομένων, αποδείξανε ότι και η οικονομία συρρικνώνεται και το χρέος μεγαλώνει.
Η θέση μας είναι ότι δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη της χώρας στους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρίες και τους χρηματιστές, δεν πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του «κέλτικου τίγρη».
Λέμε όχι στην «επιτήρηση» από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το «πακέτο βοήθειας» που συμφώνησε η κυβέρνηση θα αποπληρωθεί με επιτόκιο 5,8%, δηλαδή με ληστρικούς όρους.
Ζητάμε εθνικοποίηση των τραπεζών και γενικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών, γιατί αυτές οι εταιρίες είναι που ευθύνονται για την κρίση.
Προτείνουμε ένα συνολικό σχέδιο ανάπτυξης με έμφαση τις υποδομές και τις κοινωνικές υπηρεσίες, που μπορεί να δημιουργήσει 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
Απαιτούμε την φορολόγηση του κεφαλαίου. Η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού από το 32% που είναι σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με ανάπτυξη της οικονομίας και φορολόγηση του πλούτου, όχι με νέες φοροαπαλλαγές για τους έχοντες και τα περιοριστικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Τέλος, ζητάμε να σταματήσει η εξάρτηση της χώρας από τις λεγόμενες «αγορές», με αιχμή την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας.
Για να μην υπάρχει καμιά υπόνοια ότι μπορεί κάποιος να εκλεγεί και να εφαρμόσει διαφορετική πολιτική από αυτή, συμφωνήσαμε ότι ο κάθε υποψήφιος της «Συμμαχίας» θα υπογράφει μια γραπτή δημόσια δέσμευση. Η δέσμευση θα αφορά την μη υπογραφή περικοπών, αλλά και την άρνηση συμμετοχής σε δραστηριότητες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Έχει το ULA μια συνολική εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία;
Σε μια τέτοια περίοδο που περνάει αυτή τη στιγμή η Ιρλανδία εμείς σαν Σοσιαλιστικό Κόμμα θεωρούμε ότι η αριστερά θα πρέπει να προβάλλει ένα συνολικό σχέδιο. Θεωρούμε ότι πρέπει η αριστερά να δείξει τον δρόμο στους εργαζόμενους, προβάλλοντας δυναμικά το όραμα του σοσιαλισμού, και να εξηγήσει πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες. Αυτή την πρόταση κάναμε και στις συναντήσεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ULA.
Δυστυχώς, παρόλο που η ULA μιλάει για την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας των βασικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, δεν υιοθετεί στο πρόγραμμά της την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Εμείς λοιπόν δώσαμε αυτή τη μάχη, αλλά δυστυχώς οι άλλες συνιστώσες που συμμετέχουν, κυρίως το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) δεν αποδέχτηκαν αυτή την πρόταση.
Παρόλα αυτά, το πρόγραμμα που υιοθέτησε η ULA είναι πολύ πιο προωθημένο από τα προγράμματα άλλων αριστερών σχηματισμών στην Ευρώπη. Πως καταφέρατε κάτι τέτοιο;
Κατ’ αρχήν υπήρχε η εμπειρία που είχαμε εμείς ως Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου ο σύντροφος Τζο Χίγγινς εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στη βάση ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος. Δεν αποδεχόμαστε την λογική ότι αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να έχουν μαζική απήχηση, ή ότι τρομάζουν τον κόσμο. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για το πρόγραμμα είπαμε ότι ένα πιο προωθημένο πρόγραμμα δοκιμάστηκε στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών από εμάς και είχε επιτυχία.
Παρόλο που δεν έγινε δυνατή η συμφωνία σε ένα πλήρες, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε είναι αρκετά προωθημένο. Ελπίζουμε ότι όσο θα προχωρούν τα γεγονότα και οι κινητοποιήσεις, και θα φαίνεται η αναγκαιότητα μιας συνολικής απάντησης στον καπιταλισμό, να ξανανοίξει αυτή η συζήτηση και να πείσουμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις για αυτό.
Πως θα λειτουργεί η συμμαχία;
Η συμφωνία που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ότι το ULA είναι μια εκλογική ομπρέλα και όχι ένα νέο κόμμα της αριστεράς. Θα υπάρχει βέβαια η δυνατότητα ανένταχτων αγωνιστών να μπαίνουν σαν ανεξάρτητα μέλη στην συμμαχία, και να ενεργοποιούνται σε όποιο τομέα τους ενδιαφέρει. Σε περιοχές όπου θα υπάρξει σημαντικός αριθμός ανένταχτων, προβλέπεται η εκπροσώπηση τους στην «συντονιστική επιτροπή».
Βέβαια, στο βαθμό που στις επερχόμενες εκλογές το ULA πάρει ένα καλό αποτέλεσμα, και μπορέσει να βάλει ρίζες στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, το ζήτημα θα τεθεί ξανά.
Αν, όπως ελπίζουμε δηλαδή, μαζικοποιηθεί η συμμαχία, θα ανοίξει εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τη μορφή οργάνωσης που πρέπει να υιοθετήσει. Και εκεί πρέπει να συζητήσουμε τρόπους συμμετοχής και δημοκρατικής εκπροσώπησης όλων των αγωνιστών και των τάσεων.
Τι αποδοχή είχε μέχρι τώρα η συμμαχία; Ποιες νομίζεις ότι είναι οι προοπτικές της;
Στην συνέντευξη τύπου που είχε οριστεί για την αναγγελία συγκρότησης της ULA ήταν 350-400 άτομα, δηλαδή πολύ καλή προσέλευση. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν 2 μέρες μετά την αναγγελία, τα πανό της ULA είχαν μεγάλη μαζικότητα.
Η κατάσταση με την κρίση και τις κινητοποιήσεις αυτή την στιγμή δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία στην συμμαχία να βγει δυναμικά προς τα έξω. Το θέμα έχει πάρει αρκετή δημοσιότητα, ακριβώς γιατί η αριστερά κατεβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ενωμένη.
Το πιο πρόσφατο γκάλοπ που κυκλοφόρησε δίνει 11% για την αριστερά και τους ανεξάρτητους υποψηφίους. Τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για 3-6 υποψηφίους της συμμαχίας που μπορεί να εκλεγούν βουλευτές. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης και την δουλειά που θα γίνει, αλλά φαίνεται ότι μπορεί η ULA να πετύχει πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις στην πορεία του κινήματος.
Απ’ ότι φαίνεται από τα γκάλοπ, υπάρχει πιθανότητα το Εργατικό Κόμμα να βγει πρώτο αλλά να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύεις ότι θα δεχτεί πιέσεις η αριστερά για πιθανή συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Το Εργατικό Κόμμα προσπαθούσε την προηγούμενη περίοδο να εμφανιστεί ως το κόμμα με τα «καθαρά χέρια», που δεν έχει ευθύνες για την κρίση. Με την είσοδο όμως στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ και ΕΕ, πήραν θέση και είπαν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, και ότι αν έρθουν στην κυβέρνηση θα εφαρμόσουν ένα παρόμοιο πρόγραμμα.
Η ULA δεν υπάρχει περίπτωση να στηρίξει ούτε φυσικά να συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, έχουμε ξεκάθαρη θέση σε αυτό το θέμα.
Φαίνεται όμως ότι ούτως ή άλλως το Εργατικό Κόμμα θα επιδιώξει κυβέρνηση συνεργασίας με το κεντροδεξιό Φάϊνα Γκέηλ (Fine Gael). Τα γκάλοπ τους δίνουν αυτή τη στιγμή, μαζί, 56%.
Η μόνη δύναμη που είναι ξεκάθαρα ενάντια σε όλες τις περικοπές και προωθεί μια διαφορετική πολιτική είναι η ULA. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι απλά ένα καλό αποτέλεσμα στις εκλογές, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε στην οργάνωση των αγώνων ώστε να ανατραπούν οι πολιτικές που αποδέχονται τα υπόλοιπα κόμματα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εργαζόμενοι θα αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια.
_____________________
(**) Το «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» είναι μια συμμαχία στην οποία συμμετέχει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, SWP, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Ελλάδα, καθώς και άλλες ομάδες.
Γιατί να μην κάνω επίσχεση;*
Πέμπτη 16 Δεκέμβρη
Ψάχνω να βρω τον λόγο. Ψάχνω ξανά και ξανά όσο ακούω συναδέλφους αναπληρωτές να λένε ότι οι ίδιοι δεν θα κάνουν επίσχεση. Προσπαθώ να βρω εξήγηση. Συγχωρέστε με, δεν βρίσκω.
Μας είπε η Διευθύντρια ότι θα μας πληρώσουν το μισό μηνιάτικο του Σεπτέμβρη τη Δευτέρα και όλα τα χρωστούμενα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για να κάνεις ΣΗΜΕΡΑ επίσχεση. Γιατί το μόνο που καταλαβαίνουνε είναι ο δικός σου αγώνας. Σιγά μην αποσυρόταν ο σχεδιασμός για ημερομίσθιους άμα ανάβαμε λαμπάδες στον Άγιο Σώστη. Με την απεργία και τις διαμαρτυρίες μας το κερδίσαμε. Σιγά μην φέρναν καινούριες συμβάσεις άμα κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε. Με την πίεσή μας στις Διευθύνσεις και στον Περιφερειακό Διευθυντή (αυτόν τον τύπο με το ειρωνικό χαμογελάκι) τις κερδίσαμε. Σιγά μην μας είχαν τρεις μήνες στο περίμενε και ως δια μαγείας ξεσκίστηκαν να μας ειδοποιούν ότι θα πληρωθούμε. Με την απειλή και μόνο της επίσχεσης υπόσχονται να μας πληρώσουν.
Μου είπε συνάδελφος ότι φοβάται να κάνει επίσχεση.
Δεν πα να λένε δικηγόροι και νομικοί σύμβουλοι ότι η επίσχεση είναι νόμιμο μέσο αγώνα των χρωστούμενων, ότι παράνομος είναι ο εργοδότης και όχι ο εργαζόμενος; Σιγά, τι ξέρουν οι νομικοί σύμβουλοι; Ο ατομικός μας φόβος ξέρει καλύτερα.
Άλλος ψυλλιάζεται κάποια συνωμοσία της ΔΟΕ. Ίσως και να χει δίκιο. Αλλά έτσι από τη μια θα λέμε στη ΔΟΕ να μας καλύψει σε ότι ζητάμε και θα βρίζουμε τον Μπράτη, και από την άλλη όταν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και η ΔΟΕ ξεκουνήσει, θα ανακαλύπτουμε τι; Ύπουλα παιχνίδια; Πονηρά κόλπα;
Για να πετύχει η ΔΟΕ τι; Να βγάλει την ουρά της απέξω; Μα και στην απεργία που κάναμε έβγαλε την ουρά της απέξω καλώντας τους μόνιμους σε στάση εργασίας (που κανένας δεν έκανε), αλλά αυτό δεν ήταν λόγος να μην κάνουμε ΕΜΕΙΣ απεργία. Το να καλύψει η ΔΟΕ την επίσχεση σε τι βοηθάει αυτή τη στιγμή το Υπουργείο; Ψάχνω, ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω. Είμαι εκ φύσεως καχύποπτος. Εφτά χρόνια ωρομισθίας και τρεις μήνες ΕΣΠΑ με κάναν πρωταθλητή στην καχυποψία. Ψάχνω, ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω τίποτα ύποπτο στην επίσχεση.
Θα πει κάποιος ότι έτσι απομονώνονται οι αναπληρωτές από τους μόνιμους και αποδυναμώνεται η απεργία. Μα έτσι κι αλλιώς ποια συμμετοχή θα είχε μια απεργία με θέμα τους αναπληρωτές; Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι οι απεργίες που κηρύσσονται με αυτό τον τρόπο από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία εξουθενώνουν και οικονομικά και ψυχολογικά τους συναδέλφους; Και στην τελική η επίσχεση είναι το μέσο πάλης που δεν κοστίζει σε μας, αλλά στη λειτουργία του σχολείου.
Μου είπε ο μουσικός ότι δεν θα κάνει επίσχεση επειδή έχει αναλάβει τη γιορτή των Χριστουγέννων. Άλλος δεν ήθελε να διαταράξει την ομαλή λειτουργία του προγράμματος, δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον διευθυντή. Τι κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των μόνιμων καταλαβαίνει; Ήδη ψυλλιάζονται ότι τέτοιες βάρβαρες εργασιακές σχέσεις για τους ΕΣΠΑ αποτελούν πείραμα αντοχής και για τους ίδιους. Δεν ξέρω αν θα μας συμπαραστέκονταν με απεργία. Αλλά δεν τολμώ να ψελλίσω απεργία –με κόστος- στους μόνιμους, όταν στην -χωρίς κόστος- επίσχεση συμμετέχει η μειοψηφία από εμάς.
Σέβομαι το σχολείο. Και με απασχολεί η ομαλή του λειτουργία.
Όμως ο στόχος σε έναν αγώνα είναι να διαταράξει την ομαλή λειτουργία. Να βγει το πρόβλημα στους γονείς και στην κοινωνία, να φτάσει το μήνυμα και το κόστος στο υπουργείο. Αλλιώς οι διαδηλωτές θα διαδήλωναν σπίτια τους και οι απεργοί θα απεργούσαν εργαζόμενοι φορώντας κορδέλα στο κεφάλι τους. Η Διαμαντοπούλου δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ζητά από μας περισσότερες τέτοιες «απεργίες», περισσότερες τέτοιες «διαδηλώσεις», περισσότερους τέτοιους «αγώνες».
Κι όμως η ομαλή λειτουργία του σχολείου μόνο με την επίσχεση μπορεί να κερδηθεί. Γιατί έτσι μπορεί να ανακτηθεί ο καθυστερημένος μισθός και η χαμένη αξιοπρέπεια. Μπορεί να ξεπεραστεί το άγχος για το νοίκι και τα έξοδα που τρέχουν. Μπορεί να αλλάξει ο φοβισμένος, απογοητευμένος και τσακισμένος εκπαιδευτικός που αντί να έχει το μυαλό του στα παιδιά, το έχει στους λογαριασμούς, στα δανεικά και στη δεύτερη δουλειά. Ποια ομαλή λειτουργία εγγυάται ένας τέτοιος εκπαιδευτικός στην τάξη;
Πολύ ευχαρίστως να κάνω εθελοντικά δουλειά για το σχολείο. Έχω ήδη κάνει. Έχω διορθώσει υπολογιστές, έχω φτιάξει δίκτυο, έχω εγκαταστήσει λογισμικό, έχω πληρώσει από την τσέπη μου κάτι καλώδια που μου έλειπαν. Όχι όμως να κάνω μόνο εθελοντική δουλειά.
Ψάχνω και δεν βρίσκω λόγους για να μην κάνει κάποιος επίσχεση. Έμαθα ότι σήμερα κάναμε μόνο 400 αναπληρωτές αίτηση για επίσχεση. Μόνο από τους 400 γεννήθηκε ένα τσουνάμι υποσχέσεων αποπληρωμών. Κι αν κάναμε επίσχεση και οι 5000 τι θα πετυχαίναμε; Δια βίου έγκαιρη και τακτική αποπληρωμή;
Δεν χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχουν συνάδελφοι που δεν τους αφορά. Δεν θέλω να πείσω κανέναν με το ζόρι, για τίποτα, πουθενά.
Θέλω απεγνωσμένα να μάθω ένα μόνο επιχείρημα εναντίον της επίσχεσης. Βοηθήστε με.
Σήμερα το πρωί έκανα επίσχεση. Είμαι ζωντανός. Δεν έπαθα τίποτα. Δεν με απέλυσαν. Δεν με απείλησαν. Με γέμισαν υποσχέσεις. Μου φάνηκαν τρομαγμένοι. Τους χάρισα ένα χαμόγελο.
Και να σας πω κάτι; Ένιωσα ωραία.
ΥΓ. Όσοι δεν κάνατε επίσχεση επειδή …έτσι έτυχε, σκεφτείτε το. Όσοι δεν κάνατε επειδή δεν ξέρατε, ψάξτε το. Όσοι δεν κάνατε επειδή φοβηθήκατε, μιλήστε με όσους έκαναν. Η επίσχεση γίνεται ατομικά, όποια στιγμή θελήσετε στην αρμόδια Διεύθυνση. Κάντε την αύριο, τη Δευτέρα ή την Τρίτη. Μετά από ένα τρίμηνο απογοήτευσης, κούρασης και εξάντλησης, νιώθεις αλλιώς. Άμα τύχει και πληρωθείς από βδομάδα, θα νιώθεις ακόμα καλύτερα.
* Α.Π., ένας από τους αναπληρωτές που από σήμερα ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας
Ερίκ Τουσέν: «Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»!
(Επίκαιρα 9-15/12/2010)
Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσαίν, ο οποίος παραχώρησε συνέντευξη στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσαίν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!
Ο Ερίκ Τουσαίν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, www.cadtm.org). Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review).
- Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;
- Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.
Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία.
- Όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών την τελευταία τριετία, υπό την μορφή ρευστού και εγγυήσεων, 78 δισ. ευρώ!
- Σε αυτή την κατηγορία της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα ενταχθεί εντός λίγων εβδομάδων και η δική μου χώρα, το Βέλγιο. Κι αυτό λόγω της διάσωσης από το κράτος των τριών μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών της Fortis, της Dexia και της KBC που είχε εκτεθεί πάρα πολύ στην ανατολική Ευρώπη και επίσης στην Ιρλανδία, κατέχοντας κρατικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ.
- Κι ο λογαριασμός τώρα μεταβιβάζεται στους πολίτες;
- Ακριβώς! Τα ιδιωτικά χρέη μεταβιβάζονται στις δημόσιες αρχές και γι αυτό έχουμε την απογείωση του δημοσίου χρέους. Ως συνέπεια η έκρηξη του δημοσίου χρέους γίνεται μια πολύ καλή αφορμή για ένα νέο κύμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρωτοφανούς αγριότητας. Κι εννοώ αυτό που γίνεται στη χώρα σας, το οποίο μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με ότι συνέβη στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ το οποίο έχει μια τεράστια εμπειρία σε αυτό τον τομέα. Οι ίδιες καταστροφικές, εγκληματικές πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα στην Ελλάδα, όπου μεταφέρεται αυτούσια όλη αυτή η αρνητική εμπειρία.
- Ο εφιάλτης πάντως του ΔΝΤ και του δημοσίου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο και χώρες όπως ο Ισημερινός απαλλάγηκαν από τα δεσμά τους. Πως έγινε αυτό;
- Στο τέλος του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους – εγχώριου και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το 2006. Ο λογιστικός έλεγχος έγινε επίσης με την ουσιαστική συμμετοχή 12 ατόμων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών, από την κοινότητα των ιθαγενών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού και αλλού. Επίσης 6 άτομα, ειδικοί για την ακρίβεια, προέρχονταν από το εξωτερικό.
- Ήσασταν ένας εξ αυτών…
- Ναι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας ήταν η μεγάλη εμπειρία που είχαμε από την ανάλυση του διεθνούς χρέους. Τεράστια σημασία είχε επίσης η απόφαση του Ραφαέλ Κορέα να υποστηρίξουν το έργο και τις αποφάσεις της Επιτροπής όλα τα όργανα του κράτους και αναφέρομαι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Οικονομικών, στις ανεξάρτητες αρχές κατά της διαφθοράς, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κ.α. Όλοι αυτοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις μας. Δουλέψαμε εντατικά επί 14 μήνες, από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008. Αναλύσαμε κάθε είδους σύμβαση που είχε υπογραφεί στους τομείς της ασφάλειας, των εμπορικών πιστώσεων, μεταξύ τραπεζών – ακόμη και του ιδιωτικού τομέα, με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους πολυμερείς οργανισμούς. Βάλαμε επίσης στο μικροσκόπιο όλα τα διμερή δάνεια που είχε υπογράψει ο Ισημερινός με χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, ακόμη και τους όρους υπό τους οποίους συνάφθηκε το εσωτερικό χρέος. Σε αυτή τη δουλειά είχαμε τη βοήθεια 15 νομικών, ορκωτών λογιστών ελεγκτών, ειδικών στα δημόσια οικονομικά. Εξετάσαμε όχι μόνο όλα τα έγγραφα, αλλά και κάθε τι που αφορούσε το δανεισμό. Θέταμε για παράδειγμα το ερώτημα γιατί αυτό το δάνειο να συναφθεί με το συγκεκριμένο επιτόκιο και όχι με κάποιο άλλο, ποιο μέρος του αποπληρώθηκε, είχαμε το δικαίωμα να ανοίγουμε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που υπέγραφαν και παραλάμβαναν τα δάνεια. Επίσης ζητήσαμε παραστατικά από όλες τις τράπεζες για τα δάνεια που είχαν δοθεί ή υποτίθεται πως είχαν αποπληρωθεί γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί κατά πόσο πραγματικά είχαν εξοφληθεί ακόμη και εκείνα τα δάνεια που θεωρητικά είχαν αποπληρωθεί.
- Η συμβολή των νομικών ποια ήταν;
- Ήταν αναντικατάστατη καθώς με τη βοήθειά τους εξετάσαμε τη νομιμότητα κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις, έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως π.χ. μεγάλα φράγματα. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν αρκεστήκαμε στις τυπικότητες. Με επίσημο τρόπο ρωτήσαμε την γνώμη των ντόπιων για τις επιπτώσεις που είχε στην καθημερινότητά τους η κατασκευή των φραγμάτων. Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους που έγινε η χρηματοδότηση της κατασκευής τους κι αν όλα αυτά (κόστος, χρηματοδότηση) ήταν συγκρίσιμα με τις διεθνείς τιμές που επικρατούσαν για αντίστοιχες εργασίες.
Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως π.χ. της Ζίμενς. Καθήκον μας εμάς ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Ζίμενς, κατά πόσο δηλαδή η τιμή ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς. Αναφέρομαι για παράδειγμα σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.
- Ανακαλύψατε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πολυεθνικές επιχειρήσεις έδιναν μίζες;
- Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών τραπεζών Citibank και JPMorgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου – ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών – για να πεισθούν να υπογράψουν συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.
- Γι’ αυτό ο Κορέα ήθελε την ενεργό συμμετοχή και των δημόσιων αρχών στην Επιτροπή σας…
- Πράγματι. Στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού συμμετείχε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και για κάθε ύποπτη περίπτωση που βρίσκαμε και αφορούσε όχι μόνο υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά ακόμη και πρώην υπουργούς Οικονομικών εξέδιδε εντολή για δικαστική διερεύνηση. Η Δικαιοσύνη του Ισημερινού προχώρησε σε μηνύσεις ακόμη και εναντίον αμερικανικών τραπεζών γιατί αυτές οργάνωσαν τις επιχειρήσεις, αυτές δωροδοκούσαν.
Υπογραμμίζω πάντως ότι δεν ελέγξαμε μόνο τους όρους χρηματοδότησης αλλά όλη τη σκοπιμότητα κάθε κρατικής οικονομικής δοσοληψίας.
Μετά τα παραπάνω ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δύο μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοέμβρη 2008, ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους ύψους, 3 δισ. δολ. που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε μήνες ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.
- Και να υποθέσουμε ότι δεν συνέβη λόγω φόρτου εργασιών…
- Ακριβώς! Ήταν μια τακτική. Οι πιστωτές ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς δεν ήξεραν τι θα συμβεί από κει και πέρα. Η αντίδρασή τους ήταν να αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του Ισημερινού. Και ξέρετε σε τι τιμή; Στο 20% της ονομαστικής τους αξίας! Τότε ακριβώς η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλη του 2009 απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως την ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης καθώς επέβαλε κούρεμα της τάξης του 65%.
- Λόγω αυτής της πολύ σπουδαίας και χρήσιμης εμπειρίας σας να υποθέσω έχετε υποστηρίξει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να προσφύγει σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα προσδιορίσει τις ευθύνες των πιστωτών για την εκτίναξή του η οποία θα επιτρέψει την σοβαρή του μείωση;
- Ακριβώς! Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!
- Κατά πόσο όμως η Ελλάδα, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων της, μπορεί να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα;
- Οι διαφορές που υπάρχουν με τον Ισημερινό δείχνουν ότι για την Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν φυσικά υπάρχει πολιτική βούληση. Πάρτε για παράδειγμα υπ’ όψη σας ότι ο Ισημερινός είναι μια μικρή χώρα, που δεν έχει καν δικό της νόμισμα. Χρησιμοποιεί το δολάριο, αυτό είναι το επίσημο νόμισμά της. Κατά συνέπεια είναι πολύ πιο έντονα εκτεθειμένη σε διεθνείς οικονομικές πιέσεις. (σ.σ.: Το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα του Ισημερινού αντιστοιχεί στο 12% του Ελληνικού και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Ισημερινού στο 10% του Ελληνικού). Το αίτημά της έγινε όμως δεκτό λόγω του ότι είχε πολύ ισχυρά νομικά και ηθικά ερείσματα και γι αυτό άλλωστε δεν συνοδεύτηκε από δικαστικές προσφυγές των πιστωτών κατά της κυβέρνησης.
- Λέγεται ωστόσο μετ’ επιτάσεως ότι οι αγορές θα τιμωρήσουν όποιες χώρες δεν σεβαστούν τις υποχρεώσεις τους…
- Πράγματι, αλλά πουθενά στην πράξη δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η απειλή. Ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας στην τελευταία μελέτη του βρετανικού ινστιτούτου Research on Money and Finance (σ.σ. κι η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη τις επόμενες μέρες) δείχνει πως ούτε η Ρωσία το 1998, ούτε η Αργεντινή το 2001 τιμωρήθηκαν από τις αγορές. Αντίθετα, η μετέπειτα πορεία της οικονομίας τους έδειξε πόσο επιτυχημένη και επωφελής ήταν η επιλογή τους, να προβούν δηλαδή σε αθέτηση πληρωμών.
- Τι πρέπει άμεσα να κάνει η Ελλάδα κατά τη γνώμη σας για να δραπετεύσει απ’ αυτό το φαύλο κύκλο;
- Άμεσα πρέπει να συγκροτηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους και εμπειρία. Η συμβουλή μου είναι μία: Ανοίξτε τα βιβλία! Εξετάστε με διαφανείς διαδικασίες και την παρουσία της κοινωνίας όλες τις κρατικές συμβάσεις – από τις πιο μεγάλες όπως για παράδειγμα των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τις πιο μικρές – και βρείτε ποιο μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο και απεχθές κατά τη διεθνή νομική ορολογία και αρνηθείτε το!
Περί απεχθούς χρέους
Η θεωρητική θεμελίωση του όρου «απεχθές χρέος» οφείλεται στον ρώσο καθηγητή Νομικής, Αλεξάντερ Σακ. Η συμβολή του Σακ, ο οποίος την εποχή εκείνη – τη δεκαετία του ’20 – δίδασκε στο Παρίσι και δεν συγκαταλέγεται στους ριζοσπάστες διανοούμενους, έγκειται στις τρεις προϋποθέσεις που έθεσε έτσι ώστε ένα χρέος να χαρακτηρισθεί απεχθές οπότε κατά συνέπεια μια κυβέρνηση παύει να δεσμεύεται να το πληρώσει.
Οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος ήταν: Πρώτο, να έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους. Δεύτερο, τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και, τρίτο, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω. Να αναφερθεί πως η συνεισφορά του Σακ δεν έγινε σε κενό αέρα. Αντίθετα, αξιοποίησε πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα όπου η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους αποφασίσθηκε με την παραπάνω αιτιολογική βάση. Το πρώτο παράδειγμα αφορούσε την άρνηση πληρωμής από τις ΗΠΑ το 1898 των χρεών που είχε αναλάβει η Κούβα όσο ήταν υπό ισπανική κατοχή και τα οποία οι ΗΠΑ στη συνέχεια αρνήθηκαν να επωμιστούν. Το δεύτερο παράδειγμα εξελίχθηκε είκοσι χρόνια αργότερα και πάλι πριν ο ρώσος νομικός δώσει περιεχόμενο στη ρήτρα του «απεχθούς χρέους». Αφορούσε ειδικότερα την απόφαση της κυβέρνησης της Κόστα Ρίκα να μην πληρώσει ένα δάνειο που είχε συνάψει η προηγούμενη δικτατορική εξουσία με την τράπεζα Royal Bank of Canada.
Η τεράστια συμβολή του Σακ έγκειται στην μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιχειρηματολογίας υπέρ της παύσης πληρωμών του δημοσίου χρέους, η οποία παύει να επικεντρώνεται στην ηθική διάσταση του προβλήματος και μετατοπίζεται στη νομική. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν πλέον μπορεί μια χώρα να πληρώσει το δημόσιο χρέος της, αλλά αν πρέπει. Η συγκεκριμένη δυνατότητα αξιοποιήθηκε κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες από πολλές κυβερνήσεις και κινήματα πολιτών.
από το http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 15ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
15 ΔεκέμβρηΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
Μαχητικά – μαζικά – ενωτικά
Αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας
Εργαζόμενοι, Εργαζόμενες, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 15 Δεκέμβρη ανοίγει ουσιαστικά το δεύτερο γύρο αντιπαράθεσης των εργαζομένων με τις αντικοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικα που μετατρέπουν τη χώρα μας σε κοινωνικό και εργασιακό νεκροταφείο.
Το Μνημόνιο νούμερο 3 είναι ακόμα πιο σκληρό και αντεργατικό, δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Έχει ήδη ανοίξει την όρεξη του ΣΕΒ να απαιτεί με θρασύτητα την κατάργηση και των ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων που έμειναν ακόμα ανέπαφα και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε υλοποίηση του μνημονίου που συνυπόγραψε με την Τρόικα και μέσω του προϋπολογισμού του 2011:
•Διαλύει, κατεδαφίζει και εκποιεί ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία. Συρρικνώνει τις δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια και εμπορευματοποιεί τις υπηρεσίες τους. Αυξάνει τα τιμολόγια των ιδιωτικοποιημένων ή των προς ιδιωτικοποίηση πρώην δημοσίων επιχειρήσεων προσθέτοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα.
•Μειώνει δραστικά τους μισθούς και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ενώ μέχρι τώρα έλεγαν ότι δεν θα τους πειράξουν και ότι μοναδικός στόχος τους ήταν ο δημόσιος τομέας και οι δήθεν «παχυλά» αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε αυτόν. Καταργούν ουσιαστικά τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού ανοίγουν την «κερκόπορτα» να υπερισχύσουν σε σχέση με αυτές οι επιχειρησιακές που θα προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς. Με τους νέους έμμεσους κυρίως φόρους μειώνουν ακόμα περισσότερο τους μισθούς των εργαζομένων και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
•Οδηγούν σε περιθωριοποίηση και διάλυση το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αφού το καθιστούν στη συνείδηση των εργαζομένων ανίκανο να τους υπερασπίσει θεμελιώδη δικαιώματα και θέτουν σε αμφισβήτηση την ενότητα, την μαζικότητα και τελικά την ίδια την ύπαρξή του.
•Οδηγούν σε μαζικά λουκέτα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αφήνουν ασύδοτους τους εργοδότες με πρόσχημα την οικονομική κρίση να κάνουν μαζικές απολύσεις και να παραβιάζουν την εργατική Νομοθεσία. Αυξάνουν την ανεργία σε πρωτοφανή για τη χώρα μας επίπεδα βυθίζοντας ένα εκατομμύριο ανέργους και τις οικογένειές τους σε απόγνωση.Την ίδια στιγμή τα δίνουν όλα στο κεφάλαιο. Ελεύθερες και πιο εύκολες απολύσεις, μειωμένη φορολογία κερδών, διατιμημένη εργασία των νέων, μειωμένες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και του ανοίγουν έτσι την όρεξη να ζητά να πάρει πίσω όλα όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.
Η χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία της, συνοδεύεται από νέους επαχθείς μνημονιακούς όρους και ληστρικά επιτόκια καθώς και από παράταση της επιτήρησης της χώρας μας από την Τρόικα για τον αιώνα τον άπαντα.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση με τη δική μας αποφασιστική αντεπίθεση. Με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό μας. Με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις. Με αγώνες μαχητικούς αλλά και ενωτικούς.
Μπορούμε και πρέπει, αποδοκιμάζοντας την αδράνεια, την ανοχή και σε πολλές περιπτώσεις την συνενοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και τις απαράδεκτες «μυστικές» συμφωνίες του Προέδρου της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες, να πάρουμε στα δικά μας χέρια την υπόθεση της επιτυχίας της απεργίας στις 15 Δεκέμβρη και της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Μπορούμε και πρέπει να ξαναβρούμε το νήμα που να μας ενώνει με τις παλιότερες ηρωικές στιγμές του εργατικού κινήματος της χώρας μας αλλά και τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων που γίνονται αυτή την περίοδο στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και σʼ όλη την Ευρώπη καθώς και με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και των νέων στη Μ. Βρετανία και στην Ιταλία.
Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που να μπορεί να προωθήσει τους στόχους της ακύρωσης του μνημονίου και των εφαρμοζόμενων αντεργατικών κυβερνητικών πολιτικών καθώς και τη δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για μία άλλη προοδευτική σοσιαλιστική πορεία της χώρας μας προς όφελος των εργαζομένων.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες
Στις 15 Δεκέμβρη απεργούμε και διαδηλώνουμε στην Ελλάδα και σʼ όλη την Ευρώπη.
Η τρόικα, η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ δεν είναι ανίκητοι.
Στο τέλος εμείς θα νικήσουμε.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ στην απεργία.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ στους δρόμους
ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010, πανελλαδική σύσκεψη στο Πολυτεχνείο με πρωτοβουλία έντεκα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ
Ξεκίνησαν και συνεχίζονται οι συσκέψεις σε πολλά μέρη της Ελλάδας με αφορμή την πρόσκληση που απεύθυναν 9 μέλη της γραμματείας και 2 βουλευτές (Δρίτσα και Μουλόπουλο) του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία προσκαλούν όλο το φάσμα των δυνάμεων και των ανθρώπων που νιώθουν και αισθάνονται ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν στις διαδικασίες ανεξαρτήτως ομάδας, τάσης ή κόμματος.
Επομένως, η απεύθυνσή τους, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα είναι προς τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, προς “όλον” τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μηνύματα που παίρνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας μέχρι στιγμής, είναι άκρως ενθαρρυντικά και φαίνεται ότι η αναγκαιότητα διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αίτημα μεγάλου τμήματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, ενώ συσπειρώνει και τη σύμφωνη γνώμη μεγάλου μέρους των ανένταχτων. Το αίτημα αυτό φαίνεται να διαπερνά όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που έως τώρα εντάσσονταν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιμέρους περιφερειακές θα καταλήξουν στη μεγάλη πανελλαδική συνάντηση, που θα γίνει το επόμενο Σάββατο στο Πολυτεχνείο στις 11:00 π.μ. Εκεί θα συζητηθούν διεξοδικά το πολιτικό και το οργανωτικό πλαίσιο με στόχο την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή την πρωτοβουλία αυτή, οργανώνεται στο Ηράκλειο συνάντηση, την Τετάρτη 8/12/2010 στις 07:00μμ στα γραφεία της Ανθρώπινης Πόλης, με Πρωτοβουλία της ΑΚΟΑ και με ομιλιτή το Θ. Δρίτσα.
Το κείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας έχει ως εξής:
"Πρόσκληση σε διάλογο από 9 μέλη της Γραμματείας και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
Ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Προσκαλούμε όσες και όσους νοιάζονται για το ενωτικό μας εγχείρημα και τη δημοκρατική του λειτουργία, σε μια ανοιχτή συζήτηση προβληματισμού, διερεύνησης των όρων και δυνατοτήτων για την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, που στο εσωτερικό του θα είναι αλληλέγγυος και όχι ανταγωνιστικός, ενωτικός και όχι διχαστικός.
Θεωρούμε ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες. Συνεπώς, η συζήτηση για την προοπτική δεν μπορεί να γίνει σε κλειστά γραφεία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση αποκλειστικά των «ηγεσιών» των «επιτελείων» ή των επί μέρους συνιστωσών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι υποχρέωσή μας μια νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση, που θα ενισχύει το συλλογικό «εμείς» και θα αποδυναμώνει αντιλήψεις και πρακτικές που αποθεώνουν το «εγώ». Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει ουσιαστική συμμετοχή και λόγο σ’ αυτή τη συζήτηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει από την πρόσφατη εκλογική διαδικασία πληγωμένος, παρότι ένας ολόκληρος κόσμος έδωσε τη μάχη με επιτυχία σε δήμους και σε ορισμένες περιφέρειες. Διχαστικές λογικές και επιλογές που δεν δικαιώθηκαν, έχουν ενισχύσει τα ερωτηματικά για τη συνέχεια του ενωτικού μας εγχειρήματος. Εμείς όμως επιμένουμε. Επιμένουμε ότι η πολιτική και κυρίως η δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, έχουν ανάγκη ένα ΣΥΡΙΖΑ μαχητικό και ριζοσπαστικό, δημοκρατικό και ανοιχτό στη λειτουργία του, κινηματικό αλλά και αποτελεσματικό στη δράση του. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του και στη λήψη των αποφάσεων.
Τα ερωτήματα σήμερα είναι πολλά και καλούμαστε όλες και όλοι, χωρίς εξ ορισμού βεβαιότητες, να δώσουμε απαντήσεις:
1. Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό πλαίσιο και η οργανωτική δομή που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ενότητα αλλά και την αποτελεσματική δράση μέσα στην κοινωνία;
2. Μπορεί να υπάρξει Αριστερά του 21ου αιώνα χωρίς να δομηθεί δημοκρατικά; Μπορεί να ανασυγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου και των μελών του; Είναι δυνατή η ενότητα του συνόλου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ενισχυθεί η κουλτούρα της δημοκρατικής λειτουργίας, της αλληλοκατανόησης αλλά και της ανοχής στη διαφορετικότητα και την «άλλη» άποψη; Μπορεί να υπάρξει συμμαχικό σχήμα χωρίς την εξασφάλιση του πλουραλισμού και των δικαιωμάτων της μειοψηφίας;
3. Πως απαντάμε στο ερώτημα που έχει τεθεί για τη σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικότερα από το δικομματισμό; Μπορούμε να υποδεχτούμε αυτόν τον κόσμο χωρίς διακριτή ταυτότητα, χωρίς εμπιστοσύνη στις ιδέες και το αξιακό μας φορτίο;
4. Πρέπει να είναι ανοιχτός ο ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή δράση ή συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Και ποιες;
5. Πως απαντάμε στο ζήτημα της εξουσίας; Πως τίθεται το ζήτημα από τη στιγμή που οι κοινωνικές οργανώσεις εμφανίζουν σοβαρό έλλειμμα μαζικότητας και μορφών αγώνα ή εναλλακτικών πρωτοβουλιών που θα υποδεικνύουν έναν νέο ορίζοντα για τη διέξοδο από την κρίση; Ποια η σχέση με το στόχο για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας; Διατυπώνουμε το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση;
6. Με ποια υλικά (προγραμματικές θέσεις, εναλλακτικές προτάσεις, μορφή οργάνωσης) θα αντιπαρατεθούμε στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και του ΔΝΤ; Ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου από την κρίση;
7. Υπάρχει η Ευρώπη της Αριστεράς και των κινημάτων; Υπάρχει ανάγκη πανευρωπαϊκής απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων; Χρειάζεται να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού κινήματος με αυτόν των άλλων χωρών; Και φτάνει αυτό;
Για όλα αυτά τα ζητήματα υπάρχει ένας πλούσιος προβληματισμός και μια πολύτιμη εμπειρία στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Εμείς που υπογράφουμε αυτή την πρόσκληση για δημόσιο διάλογο, έχουμε επεξεργαστεί σκέψεις και προτάσεις που θα περιληφθούν σε ένα αναλυτικότερο κείμενο που θα κυκλοφορήσει τις αμέσως επόμενες ημέρες και θα τις καταθέσουμε στις συσκέψεις που θα καλεστούν γι’ αυτό το σκοπό σε μια σειρά πόλεις καθώς και στην πανελλαδική μας συνάντηση το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στη Νομική Σχολή, στις 11 π.μ.
Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μουλόπουλος Βασίλης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Ρήγος Άλκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Σπαθής Μάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, ανένταχτη, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ"
Επομένως, η απεύθυνσή τους, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα είναι προς τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, προς “όλον” τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μηνύματα που παίρνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας μέχρι στιγμής, είναι άκρως ενθαρρυντικά και φαίνεται ότι η αναγκαιότητα διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αίτημα μεγάλου τμήματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, ενώ συσπειρώνει και τη σύμφωνη γνώμη μεγάλου μέρους των ανένταχτων. Το αίτημα αυτό φαίνεται να διαπερνά όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που έως τώρα εντάσσονταν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιμέρους περιφερειακές θα καταλήξουν στη μεγάλη πανελλαδική συνάντηση, που θα γίνει το επόμενο Σάββατο στο Πολυτεχνείο στις 11:00 π.μ. Εκεί θα συζητηθούν διεξοδικά το πολιτικό και το οργανωτικό πλαίσιο με στόχο την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή την πρωτοβουλία αυτή, οργανώνεται στο Ηράκλειο συνάντηση, την Τετάρτη 8/12/2010 στις 07:00μμ στα γραφεία της Ανθρώπινης Πόλης, με Πρωτοβουλία της ΑΚΟΑ και με ομιλιτή το Θ. Δρίτσα.
Το κείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας έχει ως εξής:
"Πρόσκληση σε διάλογο από 9 μέλη της Γραμματείας και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
Ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Προσκαλούμε όσες και όσους νοιάζονται για το ενωτικό μας εγχείρημα και τη δημοκρατική του λειτουργία, σε μια ανοιχτή συζήτηση προβληματισμού, διερεύνησης των όρων και δυνατοτήτων για την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, που στο εσωτερικό του θα είναι αλληλέγγυος και όχι ανταγωνιστικός, ενωτικός και όχι διχαστικός.
Θεωρούμε ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες. Συνεπώς, η συζήτηση για την προοπτική δεν μπορεί να γίνει σε κλειστά γραφεία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση αποκλειστικά των «ηγεσιών» των «επιτελείων» ή των επί μέρους συνιστωσών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι υποχρέωσή μας μια νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση, που θα ενισχύει το συλλογικό «εμείς» και θα αποδυναμώνει αντιλήψεις και πρακτικές που αποθεώνουν το «εγώ». Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει ουσιαστική συμμετοχή και λόγο σ’ αυτή τη συζήτηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει από την πρόσφατη εκλογική διαδικασία πληγωμένος, παρότι ένας ολόκληρος κόσμος έδωσε τη μάχη με επιτυχία σε δήμους και σε ορισμένες περιφέρειες. Διχαστικές λογικές και επιλογές που δεν δικαιώθηκαν, έχουν ενισχύσει τα ερωτηματικά για τη συνέχεια του ενωτικού μας εγχειρήματος. Εμείς όμως επιμένουμε. Επιμένουμε ότι η πολιτική και κυρίως η δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, έχουν ανάγκη ένα ΣΥΡΙΖΑ μαχητικό και ριζοσπαστικό, δημοκρατικό και ανοιχτό στη λειτουργία του, κινηματικό αλλά και αποτελεσματικό στη δράση του. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του θα έχει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του και στη λήψη των αποφάσεων.
Τα ερωτήματα σήμερα είναι πολλά και καλούμαστε όλες και όλοι, χωρίς εξ ορισμού βεβαιότητες, να δώσουμε απαντήσεις:
1. Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό πλαίσιο και η οργανωτική δομή που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ενότητα αλλά και την αποτελεσματική δράση μέσα στην κοινωνία;
2. Μπορεί να υπάρξει Αριστερά του 21ου αιώνα χωρίς να δομηθεί δημοκρατικά; Μπορεί να ανασυγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου και των μελών του; Είναι δυνατή η ενότητα του συνόλου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ενισχυθεί η κουλτούρα της δημοκρατικής λειτουργίας, της αλληλοκατανόησης αλλά και της ανοχής στη διαφορετικότητα και την «άλλη» άποψη; Μπορεί να υπάρξει συμμαχικό σχήμα χωρίς την εξασφάλιση του πλουραλισμού και των δικαιωμάτων της μειοψηφίας;
3. Πως απαντάμε στο ερώτημα που έχει τεθεί για τη σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικότερα από το δικομματισμό; Μπορούμε να υποδεχτούμε αυτόν τον κόσμο χωρίς διακριτή ταυτότητα, χωρίς εμπιστοσύνη στις ιδέες και το αξιακό μας φορτίο;
4. Πρέπει να είναι ανοιχτός ο ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή δράση ή συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Και ποιες;
5. Πως απαντάμε στο ζήτημα της εξουσίας; Πως τίθεται το ζήτημα από τη στιγμή που οι κοινωνικές οργανώσεις εμφανίζουν σοβαρό έλλειμμα μαζικότητας και μορφών αγώνα ή εναλλακτικών πρωτοβουλιών που θα υποδεικνύουν έναν νέο ορίζοντα για τη διέξοδο από την κρίση; Ποια η σχέση με το στόχο για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας; Διατυπώνουμε το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση;
6. Με ποια υλικά (προγραμματικές θέσεις, εναλλακτικές προτάσεις, μορφή οργάνωσης) θα αντιπαρατεθούμε στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και του ΔΝΤ; Ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου από την κρίση;
7. Υπάρχει η Ευρώπη της Αριστεράς και των κινημάτων; Υπάρχει ανάγκη πανευρωπαϊκής απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων; Χρειάζεται να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού κινήματος με αυτόν των άλλων χωρών; Και φτάνει αυτό;
Για όλα αυτά τα ζητήματα υπάρχει ένας πλούσιος προβληματισμός και μια πολύτιμη εμπειρία στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Εμείς που υπογράφουμε αυτή την πρόσκληση για δημόσιο διάλογο, έχουμε επεξεργαστεί σκέψεις και προτάσεις που θα περιληφθούν σε ένα αναλυτικότερο κείμενο που θα κυκλοφορήσει τις αμέσως επόμενες ημέρες και θα τις καταθέσουμε στις συσκέψεις που θα καλεστούν γι’ αυτό το σκοπό σε μια σειρά πόλεις καθώς και στην πανελλαδική μας συνάντηση το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στη Νομική Σχολή, στις 11 π.μ.
Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Μουλόπουλος Βασίλης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Ρήγος Άλκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Σπαθής Μάκης, ανένταχτος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, ανένταχτη, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ"
Σπατάλη δυνάμεων και χαμένες ευκαιρίες
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Στην Ιρλανδία είναι σε εξέλιξη πολιτική κρίση που οδηγεί σε βέβαιη κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος, με εκλογές ή χωρίς αυτές. Στην Πορτογαλία, η αντίδραση κορυφώθηκε με τη δυναμικότερη απεργία της τελευταίας εικοσαετίας. Η κυβέρνηση μειοψηφίας της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, έστω κι αν κατάφερε τελικά να περάσει τον προϋπολογισμό της εξαθλίωσης. Στην Ισπανία η κυβέρνηση Θαπατέρο τρέμει την ώρα και τη στιγμή που τα spreads των ομολόγων θα περάσουν το κρίσιμο ύψος που θα τη στείλουν κατευθείαν στη θανάσιμη αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Στη Γαλλία η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση προκάλεσε σαρωτικό απεργιακό κύμα και καταβαράθρωσε τη δημοτικότητα Σαρκοζί που επιχείρησε ανασύνταξη με ανασχηματισμό. Στη Βρετανία το πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον βύθισε σε χρόνο dt τη δημοτικότητα των Τόρις και των φιλελεύθερων εταίρων τους, ενώ η αύξηση των διδάκτρων έχει προκαλέσει μια φοιτητική εξέγερση σε πλήρη εξέλιξη. Ίδιας έκτασης και έντασης αντίδραση έχει προκαλέσει και στην Ιταλία το αντι-εκπαδευτικό σχέδιο Μπερλουσκόνι. Στην ίδια τη Γερμανία, η εμμονή της κυβέρνησης Μέρκελ να επιβάλει ελεγχόμενη χρεοκοπία και αιώνια λιτότητα στις κοινωνίες της Ε.Ε. καθιστά αμφίβολη την εκλογική της επιβίωση στις εκλογές της άνοιξης στη Βάδη Βυτεμβέργη. Στην Ελλάδα, η δυναμική πλην ατελέσφορη αντίδραση στο μνημόνιο βρήκε μια κάποια πολιτική διέξοδο στις περιφερειακές εκλογές, φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στο ναδίρ της επιρροής του και δίνοντας στην αριστερά ένα αθροιστικό ποσοστό που φτάνει το ιστορικό υψηλό της δεκαετία του ’80. Σε όλη την ευρωπαϊκή ενδοχώρα κυριαρχεί η τρομακτική απουσία μια στοιχειώδους συνεκτικής στρατηγικής των πολιτικών ελίτ για τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Απουσία που την υποκαθιστά ηγεμονικά ο γερμανικός μονόλογος, με απροσδιόριστη στόχευση και καταστροφικά αποτελέσματα. Τα μόνα στοιχεία που δίνουν μια ελάχιστη συνοχή στην υπό αποσύνθεση ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ είναι δύο: πρώτον, η δογματική προσήλωση στη λιτότητα και στην αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Και δεύτερον, η μετεξέλιξη κάθε απόπειρας διαχείρισης της κρίσης, και σε κάθε χώρα, σε πολιτική κρίση. Οι πολιτικές ηγεσίες σε όλη σχεδόν την Ε.Ε. μέρα τη μέρα χάνουν την ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας. Χάνουν, επίσης, τα τελευταία ίχνη εμπιστοσύνης στον λεγόμενο ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο και κυρίως αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλώς μέρος του προβλήματος, αλλά ο πυρήνας του. Η οικονομική κρίση είναι στην ουσία της πολιτική κρίση και τα συμπτώματά της δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά αποτελέσματα πολιτικών αποφάσεων. Έστω και από ανίκανους και ανεπαρκείς πολιτικούς.
Η κατάσταση ανησυχίας, θυμού ή αναβρασμού στην οποία βρίσκονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορεί να βρει διέξοδο σε δύο αντίθετα φαινόμενα: πρώτον, στην αναβίωση ενός εθνικισμού ανοικτού σε επικίνδυνες ατραπούς, ανάλογες με αυτές που οδήγησαν στις πανευρωπαϊκές τραγωδίες του 20ου αιώνα. Και δεύτερον, στην αναζήτηση μιας προοδευτικής εναλλακτικής λύσης, που θα επιστρέφει στις κοινωνίες τα κεκτημένα και θα ανατρέπει τις πολιτικές που τα αναιρούν και εμποδίζουν τη διεύρυνσή τους. Είναι προφανές ότι ο λόγος εδώ ανήκει στην αριστερά. Είναι επίσης προφανές ότι η απάντησή της δεν μπορεί να εξαντλείται στο εθνικό πλαίσιο κάθε χώρας, τη στιγμή που ο καθολικός καρκίνος χτυπά ανεξέλεγκτα τη μια χώρα μετά την άλλη.
Υπάρχει η ανάγκη ενός πανευρωπαϊκού μετώπου της μισθωτής εργασίας, η ανάγκη μιας πανευρωπαϊκής αντίδρασης των φοιτητών που πλήττονται από «μεταρρυθμίσεις», η ανάγκη να διακοπεί η πανευρωπαϊκή «σιωπή των βοσκών», της διανόησης. Υπάρχει η ανάγκη ενός μετώπου των χωρών που διαδέχονται η μια την άλλη στο ντόμινο της χρεοκοπίας. Υπάρχει, τελικά, η ανάγκη ενός μίνιμουμ κοινής δράσης της ευρωπαϊκής αριστεράς, εντός και εκτός θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα η γνωστή διαχωριστική γραμμή που διασχίζει όλη την Ευρώπη- και τις «αριστερές» της- και γίνεται εμπόδιο της κοινής δράσης. Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, ριζοσπάστες και ρεφορμιστές συμπεριφέρονται σαν να είναι αδύνατη η δράση αυτή αν δεν κλείσουν εδώ και τώρα τα ιδεολογικά χάσματα που χάνονται στα τα βάθη της αριστερής προϊστορίας. Βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο και στο μεταξύ χάνουν την ευκαιρία να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ως η ηθικοπολιτική δύναμη που, με όλες τις αναπηρίες και τις ριζικές διαφωνίες της, μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα χωρίς να είναι μέρος του. Τουλάχιστον όχι το βασικό μέρος του. Πρόκειται για απίστευτη σπατάλη δυνάμεων και απώλεια ευκαιριών να καλύψει η αριστερά το κενό στρατηγικής που διατρέχει τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ. Όχι γιατί το ζήτημα του ευρωπαϊσμού και του ευρώ είναι ιδεολογικά αδιάφορο. Ίσα ίσα. Αλλά γιατί στο μεταξύ μπορεί να το λύσει η ζωή. Και μάλιστα με τον πιο οδυνηρό για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τρόπο. Τότε η αριστερά θα έχει κι αυτή καταστεί πυρήνας του προβλήματος. Και ο επιμερισμός ευθυνών ανάμεσα στα βασικά της ρεύματα θα αφορά ενδεχομένως μόνο τους ιστορικούς της.
Από την Αυγή 28/11/2010
Μείωση - ρεκόρ στις δαπάνες για την Παιδεία
ΤΩΝ ΕΛΕΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΑΚΗ και ΘΕΜΗ ΚΟΤΣΙΦΑΚΗ*
Σε μείωση - ρεκόρ για την τελευταία 35ετία οδηγούνται οι δαπάνες για την Παιδεία, την οποία, όπως μας διαβεβαιώνουν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η υπουργός Παιδείας, η κυβέρνηση θεωρεί πολύ σημαντική προτεραιότητα για τη χώρα!
Για πρώτη φορά το ποσοστό των δαπανών για την Παιδεία βρίσκεται κάτω από το 3% του ΑΕΠ (Πίνακας 1).
Συγκεκριμένα, ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει τις δαπάνες του υπ. Παιδείας-ΔΒΜΘ στο 2,96% του ΑΕΠ! Να σημειώσουμε δε, ότι στις δαπάνες αυτές περιλαμβάνονται και αυτές της κατάρτισης (διά βίου μάθηση), της Γ.Γ Έρευνας και Τεχνολογίας καθώς και της Γ.Γ. Θρησκευμάτων. Ουσιαστικά, αν αφαιρέσουμε αυτές τις δαπάνες, που δεν αφορούν το τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα στις τρεις βαθμίδες του, το ποσοστό για την Παιδεία που προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός είναι 2,75% (Πίνακας 2).
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση σκοπεύει να διαλύσει βήμα-βήμα τη δημόσια εκπαίδευση. Θα τους αφήσουμε;
* Μέλη Δ.Σ. ΟΛΜΕ
Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ*
Η οικονομική και νομισματική ενοποίηση της Ε.Ε. όπως έγινε το 2000 με την εισαγωγή του ευρώ, είχε τέσσερεις βασικούς πυλώνες:
1. Ο “συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής” από τα κράτη μέλη, δηλαδή το Σύμφωνο Σταθερότητας (και Ανάπτυξης), το οποίο ουσιαστικά ενθάρρυνε τα κράτη μέλη να κρατήσουν χαμηλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού (μέχρι 3% του ΑΕΠ), και οι μισές χώρες που είχαν δημόσιο χρέος υψηλότερο από το 60% που προέβλεπε το Μάαστριχτ, και τελικά εντάχθηκαν στο ευρώ, καλούντο να το αποκλιμακώσουν σταδιακά.
2. Η τήρηση των “κανόνων του ανταγωνισμού”·με άλλα λόγια απαγορεύονταν οι εθνικές επιδοτήσεις στη βιομηχανία, το εμπόριο, τον τουρισμό, τις μεταφορές, τις τράπεζες, κ.ο.κ.
3. Η ιδέα της Λισσαβώνας, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει “βοήθεια– διάσωση” για κράτος μέλος το οποίο αποτυγχάνει στα δημόσια οικονομικά του, και δεν βρίσκει να δανειστεί στις ελεύθερες αγορές.
Η “Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα” είχε δομηθεί γύρω από την ιδέα της άσκησης της νομισματικής πολιτικής που θα προστάτευε την ευρωπαϊκή οικονομία αποκλειστικά έναντι του πληθωρισμού και αποκλειόταν να δράσει ως “δανειστής της ύστατης στιγμής” για τα κράτη μέλη ή συνολικά για την Ευρώπη.
Αυτή η “αρχιτεκτονική”, φιλόδοξα θεωρούσε τότε, ότι αρκούσε για να στηρίξει το κοινό νόμισμα. Μόνο που απέφευγε κάποια καίρια και κοινότοπα θέματα. Μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα χωρίς κανονική κεντρική τράπεζα, (σαν αυτήν δηλαδή που έχουν οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα) ή μπορεί να λειτουργήσει το κοινό νόμισμα χωρίς ευρωπαϊκό προϋπολογισμό (όπως αυτόν που έχουν οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα); Η Ε.Ε. επέμενε τότε να θεωρεί ότι θα πρωτοτυπούσε και ότι, όντως, αρκούσαν οι πυλώνες που αναφέραμε για να λειτουργήσει το κοινό νόμισμα.
Αυτού του είδους η “αρχιτεκτονική” της Ε.Ε. και η υπέρμετρη πεποίθηση ότι οι ρυθμίσεις αυτές αρκούσαν, από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση -από τα μέσα του 2008- βρέθηκε εκτεθειμένη.Τελικά τα γεγονότα και οι εξελίξεις ξεπέρασαν αυτήν την εκδοχή της διαχείρισης κρίσης.
Στη διάρκεια του 2009 και του 2010 κανένας από τους τέσσερεις αυτούς πυλώνες της νομισματικής και οικονομικής ενοποίησης δεν τηρήθηκε, και δεν τηρείται.
Στο πρώτο θέμα, στα δημοσιονομικά ελλείμματα, οι περισσότερες χώρες αύξησαν το έλλειμμα τους σε 8-13% του ΑΕΠ το 2009, αρκετές θα το συντηρήσουν και το 2010, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κύνδυνο κλιμάκωσης της ύφεσης.
Στο δεύτερο θέμα, στον πυλώνα του ανταγωνισμού, τα εθνικά προγράμματα αντιμετώπισης της κρίσης επιεκεντρώθηκαν στην προστασία των βιομηχανιών, κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ουσιαστικά δόθηκε πράσινο φως από την Ε.Ε. στην προσφορά εθνικών επιδοτήσεων, προκειμένου να διατηρηθεί η απασχόληση και να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Στο τρίτο και βασικό θέμα του πακέτου “διάσωσης”, ενώ οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 2008 “δεν διασώθηκαν", -σε μια πρωτοφανή επίδειξη έλλειψης “κοινοτικής αλληλεγγύης”-, η Ελλάδα “σώθηκε” το 2010 με ένα πακέτο 110 δισ., η Ιρλανδία θα σωθεί με ένα πακέτο λίγο μεγαλύτερο, -εάν προσφύγει φυσικά, και όλοι ελπίζουν να μην προσφύγει η Ισπανία το 2011, διότι τα 750 δισ. ευρώ πιθανόν να μην φθάσουν.
Τέλος στο τέταρτο θέμα, όχι μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγοράζει αφειδώς ελληνικά και ιρλανδικά ομόλογογα, από τη δευτερογενή αγορά, - για την ακρίβεια μπορεί να έχει αγοράσει και το μισό ελληνικό χρέος, αυτό που κατείχαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, και συνεχίζει να αντιστέκεται στην ιδέα έκδοσης ευρωμολόγων, εντούτοις, τελικά, μετά βεβαιότητας, θα γίνει πρωτεργάτης στην αναδιάρθρωση των χρεών των κρατών μελών, και αυτό θα γίνει και στην ελληνική περίπτωση σε ένα χρόνο από τώρα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά. Γιατί κανένας από τους πυλώνες της αρχιτεκτονικής του ευρώ δεν διεσώθη; Γιατί καμία πολιτική δεν αποδείχθηκε ανθεκτική στην κρίση; Γιατί είναι τελικά τόσο εύθραστοι οι μηχανισμοί και η αρχιτεκτονική της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε.;
Η ακύρωση των πυλώνων της Ε.Ε. μέσα στην κρίση, σημαίνει ότι η νομισματική και οικονομική ενοποίηση έγινε με ατελή τρόπο 10 χρόνια πριν. Ότι η αρχιτεκτονική του ευρώ, μπορεί να είναι λειτουργική σε περίοδο οικονομικής ανόδου, -τότε όλες οι αρχιτεκτονικές είναι λειτουργικές-, αλλά είναι καταστροφική σε περίοδο κρίσης και, κυρίως, δεν είχε στο εσωτερικό της εκείνα τα εργαλεία και τους θεσμούς με τους οποίους θα μπορούσε να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά. Η αδυναμία αυτή οδήγησε στην επιλογή του ΔΝΤ, ενός αχρηστευμένου από τα λάθη του διεθνούς οργανισμού. Ας το παραδεχτούμε. Το πρόβλημα είναι η ίδια η αρχιτεκτονική. Πρόκειται για μια αρχιτεκτονική που εκπορεύεται από ένα προβληματικό οικονομικό δόγμα, με απόλυτη εμμονή στις αγορές και δαιμονοποίηση του κράτους. Ας το επαναλάβουμε σε όλους τους τόνους. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση αξίζει μια καλύτερη πορεία, χρειάζεται τώρα ριζική αλλαγή πορείας.
* Ο Γ. Σταθάκης διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Προϋπολογισμός ταξικής μονομέρειας
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ από την ΑΥΓΗ 21-11-2010
Ο προϋπολογισμός του 2011 είναι ο πιο άδικος κοινωνικά από όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς της μεταδικτατορικής περιόδου. Προσπαθεί να «διαχειριστεί» τη δημοσιονομική κρίση επιβαρύνοντας αποκλειστικά τους μισθωτούς και τα λαϊκά στρώματα, συνεχίζοντας την πολιτική φορολογικής ελάφρυνσης του κεφαλαίου. Επιχειρεί έτσι τη μεγαλύτερη δευτερογενή αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου που έλαβε χώρα στην Ελλάδα κατά τα τελευταία 35 χρόνια.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ περικόπτει σε σχέση με πέρσι κατά 20% τον προϋπολογισμό του υπουργείου Παιδείας, ήτοι 1,25 δισ. ευρώ (6.283 εκατ. έναντι 7.534 εκατ.), υπερβαίνοντας κατά 600 εκατ. τις περικοπές που προέβλεπε το Μνημόνιο. Περικόπτει κατά 1,4 δις ευρώ τον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας. Οι αυξήσεις των συντελεστών ΦΠΑ (από 9% σε 11%, πράγμα που συμπαρασύρει ανοδικά και τον μειωμένο συντελεστή, που αυξάνεται από 5,5% σε 6,5%) των περισσότερων ειδών λαϊκής κατανάλωσης θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των πολιτών. Πλήγμα στα λαϊκά εισοδήματα θα αποτελέσει επίσης η εξίσωση των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.
Με τον προϋπολογισμό 2011 θα συνεχιστεί η επίθεση στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με απολύσεις, μετατάξεις, εξαναγκασμό σε εθελούσια έξοδο, περικοπές εισοδημάτων. Τουλάχιστον 10.000 συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα απολυθούν, με στόχο την εξοικονόμηση 100 εκατομμυρίων ευρώ. Οι 21.000 εργαζόμενοι σε ζημιογόνες ΔΕΚΟ θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται κατά 20%-40% το 2011, καίτοι δεν ευθύνονται αυτοί για τα αρνητικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων (αλλά αφενός οι διοικήσεις, αφετέρου οι ακολουθούμενες τιμολογιακές πολιτικές, μέσω των οποίων επιδοτούνταν εμμέσως συγκεκριμένες, ενίοτε κοινωφελείς, οικονομικές δραστηριότητες).
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ χρησιμοποίησε μάλιστα τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ ως πολιορκητικό κριό για την προώθηση της πολιτικής της. Αφενός για να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους, αφετέρου για να αναθεωρήσει προς τα πάνω το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, καθώς για πρώτη φορά στα δημοσιονομικά χρονικά της χώρας εντάσσονται οι ΔΕΚΟ και τα ελλείμματά τους στη γενική κυβέρνηση (πράγμα που δεν συμβαίνει στις περισσότερες τις χώρες της Ε.Ε.).
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η κυβέρνηση εξακολουθεί να περιορίζει τα δημόσια έσοδα από άμεσους φόρους και ιδίως από τη φορολογία των νομικών προσώπων: Οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρηματικών κερδών (ΕΠΕ και Α.Ε.) μειώνονται από 24% σε 20%. Μάλιστα, στον μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ του 6,5% υπάγονται τώρα και οι ξενοδοχειακές υπηρεσίες.
Η τόσο απροκάλυπτη ταξική μονομέρεια της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ έχει εκπλήξει ακόμα και τους διεθνείς εκφραστές του νεοφιλευθερισμού. Στους Financial Times (06/10/10) διαβάζουμε αναφορικά με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου στην Ελλάδα : «Το κράτος χρειάζεται απεγνωσμένα να επιταχύνει τον ρυθμό της είσπραξης φόρων. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα επί χρόνια, που αποκαλύφθηκε άγρια (και στην πραγματικότητα συνέβαλε) στην κρίση. [...] Αν θέλει να καταφέρει η Ελλάδα κάποτε να πληρώσει τα χρέη της -που προβλέπεται να φτάσουν στο 140% του ΑΕΠ του χρόνου- ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να αρχίσει να πληρώνει τους φόρους του».
Ο προϋπολογισμός του 2011 είναι ο πιο άδικος κοινωνικά από όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς της μεταδικτατορικής περιόδου. Προσπαθεί να «διαχειριστεί» τη δημοσιονομική κρίση επιβαρύνοντας αποκλειστικά τους μισθωτούς και τα λαϊκά στρώματα, συνεχίζοντας την πολιτική φορολογικής ελάφρυνσης του κεφαλαίου. Επιχειρεί έτσι τη μεγαλύτερη δευτερογενή αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου που έλαβε χώρα στην Ελλάδα κατά τα τελευταία 35 χρόνια.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ περικόπτει σε σχέση με πέρσι κατά 20% τον προϋπολογισμό του υπουργείου Παιδείας, ήτοι 1,25 δισ. ευρώ (6.283 εκατ. έναντι 7.534 εκατ.), υπερβαίνοντας κατά 600 εκατ. τις περικοπές που προέβλεπε το Μνημόνιο. Περικόπτει κατά 1,4 δις ευρώ τον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας. Οι αυξήσεις των συντελεστών ΦΠΑ (από 9% σε 11%, πράγμα που συμπαρασύρει ανοδικά και τον μειωμένο συντελεστή, που αυξάνεται από 5,5% σε 6,5%) των περισσότερων ειδών λαϊκής κατανάλωσης θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των πολιτών. Πλήγμα στα λαϊκά εισοδήματα θα αποτελέσει επίσης η εξίσωση των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.
Με τον προϋπολογισμό 2011 θα συνεχιστεί η επίθεση στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με απολύσεις, μετατάξεις, εξαναγκασμό σε εθελούσια έξοδο, περικοπές εισοδημάτων. Τουλάχιστον 10.000 συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα απολυθούν, με στόχο την εξοικονόμηση 100 εκατομμυρίων ευρώ. Οι 21.000 εργαζόμενοι σε ζημιογόνες ΔΕΚΟ θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται κατά 20%-40% το 2011, καίτοι δεν ευθύνονται αυτοί για τα αρνητικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων (αλλά αφενός οι διοικήσεις, αφετέρου οι ακολουθούμενες τιμολογιακές πολιτικές, μέσω των οποίων επιδοτούνταν εμμέσως συγκεκριμένες, ενίοτε κοινωφελείς, οικονομικές δραστηριότητες).
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ χρησιμοποίησε μάλιστα τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ ως πολιορκητικό κριό για την προώθηση της πολιτικής της. Αφενός για να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους, αφετέρου για να αναθεωρήσει προς τα πάνω το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, καθώς για πρώτη φορά στα δημοσιονομικά χρονικά της χώρας εντάσσονται οι ΔΕΚΟ και τα ελλείμματά τους στη γενική κυβέρνηση (πράγμα που δεν συμβαίνει στις περισσότερες τις χώρες της Ε.Ε.).
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η κυβέρνηση εξακολουθεί να περιορίζει τα δημόσια έσοδα από άμεσους φόρους και ιδίως από τη φορολογία των νομικών προσώπων: Οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρηματικών κερδών (ΕΠΕ και Α.Ε.) μειώνονται από 24% σε 20%. Μάλιστα, στον μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ του 6,5% υπάγονται τώρα και οι ξενοδοχειακές υπηρεσίες.
Η τόσο απροκάλυπτη ταξική μονομέρεια της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ έχει εκπλήξει ακόμα και τους διεθνείς εκφραστές του νεοφιλευθερισμού. Στους Financial Times (06/10/10) διαβάζουμε αναφορικά με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου στην Ελλάδα : «Το κράτος χρειάζεται απεγνωσμένα να επιταχύνει τον ρυθμό της είσπραξης φόρων. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα επί χρόνια, που αποκαλύφθηκε άγρια (και στην πραγματικότητα συνέβαλε) στην κρίση. [...] Αν θέλει να καταφέρει η Ελλάδα κάποτε να πληρώσει τα χρέη της -που προβλέπεται να φτάσουν στο 140% του ΑΕΠ του χρόνου- ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να αρχίσει να πληρώνει τους φόρους του».
17 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣτου Τάσου Λειβαδίτη
................................
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειραθα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
..........................
Στην Ευρώπη, οι δεξιότητες εναντίον της γνώσης
Για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένας είναι ο στόχος: να προετοιμάσουν ένα φυτώριο ευέλικτου εργατικού δυναμικού για να απαντήσουν στις ανάγκες των επιχειρήσεων σε εργάτες με χαμηλή ειδίκευση.του Νίκο Χιρτ*
Η εκπαιδευτική σκέψη της κας Αντρούλλας Βασιλείου, της κυπρίας επιτρόπου για την εκπαίδευση, συμπυκνώνεται σε μερικές φράσεις: «βελτίωση των δεξιοτήτων και πρόσβαση στην εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση με βάση τις ανάγκες της αγοράς», «να μπορεί η Ευρώπη να αντιμετωπίζει τον παγκόσμιο ανταγωνισμό», «να αποκτούν οι νέοι εφόδια για τη σημερινή αγορά εργασίας» και «να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης».[1]
Συνοψίζει αρκετά καλά τις αντιλήψεις των ευρωπαίων ιθυνόντων, οι οποίοι, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, θεωρούν ότι η πρωταρχική αποστολή του σχολείου είναι να υποστηρίζει τις αγορές και ότι η λύση στα προβλήματα της ανεργίας και της ανισότητας βρίσκεται σε μια καλύτερη αντιστοιχία ανάμεσα στην εκπαίδευση και στις «ανάγκες» της οικονομίας.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης (Cedefop) προβλέπει, για τα επόμενα χρόνια, αύξηση της απασχόλησης υψηλής ειδίκευσης, αλλά επίσης «μια σημαντική αύξηση των θέσεων απασχόλησης στους τομείς των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στη λιανική πώληση και τη διανομή, καθώς και σε άλλες στοιχειώδεις εργασίες, που δεν απαιτούν παρά λίγα ή καθόλου τυπικά προσόντα».[2] Ένα φαινόμενο στο οποίο ο ευρωπαϊκός οργανισμός δίνει το όνομα «πόλωση στη ζήτηση δεξιοτήτων».
Πρόκειται για μια τάση που οι ΗΠΑ γνωρίζουν επίσης: στους σαράντα τομείς απασχόλησης που παρουσιάζουν την μεγαλύτερη αύξηση σε όγκο, οκτώ μόνον απαιτούν πολύ υψηλά επίπεδα προσόντων (baccalauréat + 4 ή περισσότερα), ενώ περίπου είκοσι δεν απαιτούν παρά μια σύντομη εμπειρική κατάρτιση στον τόπο εργασίας (short-term on-the-job training).[3] Διάφοροι αγγλοσάξονες συγγραφείς περιγράφουν αυτή την πόλωση με την αντιπαράθεση «MacJobs» και «McJobs» (παραπέμποντας στον Mac, τον υπολογιστή της εταιρίας Apple, και στο «Mc» των McDonald’s). Για τους οικονομολόγους David H.Autor, Lawrence F. Katz και Melissa S. Kearney, «η εξέλιξη της απασχόλησης [από] τη δεκαετία του 1990 έχει πολωθεί, παρουσιάζοντας την μεγαλύτερη αύξηση στις θέσεις εργασίας που απαιτούν υψηλή ειδίκευση, την μικρότερη αύξηση στις θέσεις μεσαίου επιπέδου προσόντων και μια μέτρια αύξηση των θέσεων χαμηλής ειδίκευσης».[4]
«Η έννοια της επιτυχίας για όλους δεν πρέπει να παρερμηνεύεται»
Αυτές οι μεταβολές της αγοράς εργασίας, που έρχονται, ως ένα βαθμό, σε αντίθεση με τον συνήθη λόγο περί «κοινωνίας της γνώσης», έχουν αναγκαστικά δραστικές συνέπειες στις εκπαιδευτικές πολιτικές. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) βρίσκεται υποχρεωμένος να αναγνωρίσει κυνικά ότι «δεν θα επιλέξουν όλοι μια σταδιοδρομία στον δυναμικό τομέα της “νέας οικονομίας” –στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν θα έχουν αυτή την ευκαιρία –, έτσι ώστε τα σχολικά προγράμματα δεν μπορεί να σχεδιάζονται ως να επρόκειτο όλοι να επιτύχουν».[5] Στη Γαλλία, ο Claude Thélot, πρόεδρος της επιτροπής του εθνικού διαλόγου για το μέλλον του σχολείου, επανέλαβε την ίδια θέση στην έκθεση που παρέδωσε στον πρωθυπουργό François Fillon, το 2004: «Η έννοια της επιτυχίας για όλους δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Σίγουρα, δεν σημαίνει ότι το σχολείο πρέπει να στοχεύει στο να αποκτήσουν όλοι οι μαθητές τα υψηλότερα σχολικά προσόντα. Αυτό θα ήταν συγχρόνως μια ψευδαίσθηση για τα άτομα και ένας κοινωνικός παραλογισμός, αφού τα σχολικά προσόντα δεν θα αντιστοιχούσαν πλέον, έστω και αμυδρά, στη δομή των θέσεων απασχόλησης».[6]
Το πρόβλημα που τίθεται σε εκείνους που θέλουν να διευθύνουν την εκπαίδευση είναι το ακόλουθο: η περίοδος 1950-1980 μας κληροδότησε μαζικοποιημένα εκπαιδευτικά συστήματα, όπου οι μαθητές, ανάλογα με τη χώρα, ακολουθούν οκτώ έως δέκα χρόνια κοινή εκπαίδευση. Ιστορικά, αυτό απαντούσε στην ελπίδα ενός ακμάζοντος καπιταλισμού, με μεγάλη και διαρκή ανάπτυξη, που θα απαιτούσε συνεχή άνοδο των επιπέδων εκπαίδευσης και κατάρτισης. Αλλά, να που είμαστε στην εποχή των κρίσεων και της πόλωσης των ειδικεύσεων. Σε αυτές τις συνθήκες, ποια μπορεί να είναι η βάση της κοινής εκπαίδευσης για μέλλοντες μηχανικούς αφενός και μέλλοντες εργάτες με ελάχιστη ειδίκευση αφετέρου;
Η απάντηση βρίσκεται στη φύση των νέων «ανειδίκευτων» θέσεων εργασίας, ή των θέσεων που θεωρούνται ως τέτοιες. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, η ανειδίκευτη εργασία δεν υπάρχει. Απλώς έχει συμφωνηθεί να αποκαλούνται έτσι οι θέσεις εργασίας με μη αναγνωρισμένη ειδίκευση. Έτσι, από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι στοιχειώδεις γνώσεις γραφής και ανάγνωσης δεν θεωρούνταν πλέον ειδίκευση. Το ίδιο ισχύει σήμερα για την άδεια οδήγησης ή τη χρήση του πληκτρολογίου ενός υπολογιστή. Αυτές οι μη ειδικεύσεις δεν αποτελούν αντικείμενο καμιάς συλλογικής διαπραγμάτευσης, και άρα δεν προσφέρουν τίποτε πέρα από τα ελάχιστα δικαιώματα που παρέχει ο νόμος, καμία εγγύηση σε ό,τι αφορά τον μισθό, τις συνθήκες εργασίας ή κοινωνικής προστασίας.
Οι σύγχρονες «ανειδίκευτες» θέσεις εργασίας έχουν την ιδιαιτερότητα ότι απαιτούν πολυάριθμες, αλλά αρκετά χαμηλού επιπέδου δεξιότητες. Ο σερβιτόρος που εργάζεται στο βαγόνι-μπαρ μιας διεθνούς αμαξοστοιχίας μεγάλης ταχύτητας (TGV) πρέπει να μπορεί να επικοινωνήσει στοιχειωδώς σε διάφορες γλώσσες, να κάνει λογαριασμούς νοερά, να διαθέτει ένα ελάχιστο τεχνολογικής, ψηφιακής και επιστημονικής παιδείας ώστε να μπορεί να χειρίζεται διάφορες συσκευές (φούρνο μικροκυμάτων, βραστήρα, ταμειακή μηχανή, αναγνώστη πιστωτικών καρτών, ψυγείο, συστήματα προφορικών ανακοινώσεων…). Πρέπει επίσης να δείχνει δεξιότητες κοινωνικών σχέσεων στην επαφή του με πελάτες πολύ διαφορετικούς, αίσθηση πρωτοβουλίας, πνεύμα επιχειρηματικότητας και ευελιξίας (λόγω των ωραρίων και των απροόπτων των τραίνων).
Περιττό να καταρτίζουμε υπερειδικευμένους, και άρα ακριβότερους, εργαζόμενους
Αυτός είναι, ουσιαστικά, ο κατάλογος των «βασικών ικανοτήτων» που κατάρτισε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο οποίος πρέπει να χρησιμεύει ως κεντρικός άξονας στη μεταρρύθμιση των εκπαιδευτικών συστημάτων, από το δημοτικό σχολείο ως την επαγγελματική κατάρτιση, περνώντας από το κολέγιο και το λύκειο: «Επικοινωνία στη μητρική γλώσσα· επικοινωνία σε ξένες γλώσσες· μαθηματική ικανότητα και βασικές ικανότητες στις φυσικές επιστήμες και την τεχνολογία. ψηφιακή ικανότητα· ικανότητες της μεθοδολογίας της μάθησης· κοινωνικές ικανότητες και ικανότητες που σχετίζονται με την ιδιότητα του πολίτη· πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα· πολιτισμική συνείδηση και έκφραση».[7]
Ικανότητες που φαίνεται ότι στερούνται τριάντα εκατομμύρια ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι οποίοι αποκλείονται de facto από τον ανταγωνισμό για την πρόσβαση στις νέες «ανειδίκευτες» θέσεις εργασίας. Αυτό υποχρεώνει ενίοτε τους εργοδότες να προσλαμβάνουν υπερειδικευμένους εργαζόμενους, άρα ακριβότερους. Επιδιώκοντας τη γενικευμένη την πρόσβαση σε αυτές τις βασικές γνώσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολογίζει σε προς τα κάτω πίεση των μισθών: «Για ένα δεδομένο επίπεδο ζήτησης, που αντιστοιχεί σε έναν ορισμένο τύπο δεξιοτήτων, η αύξηση της προσφοράς θα έχει ως αποτέλεσμα μια μείωση των πραγματικών μισθών για όλους τους εργαζόμενους που κατείχαν ήδη αυτές τις δεξιότητες».[8]
Η υποκατάσταση της γνώσης από τη δεξιότητα απαντά επίσης σε μια αυξανόμενη ζήτηση για ευέλικτο και ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό. Η οικονομική αστάθεια, σε συνδυασμό με την ξέφρενη προσφυγή στην τεχνολογική καινοτομία, μειώνει τον ορίζοντα της προβλεψιμότητας. Κανείς δεν γνωρίζει με τι θα μοιάζουν οι τεχνικές παραγωγής σε δέκα χρόνια, και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις ακριβείς ανάγκες σε γνώσεις ή σε δεξιότητες. Αντιθέτως, οι δεξιότητες που απαριθμεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρούνται σίγουρες αξίες, που εγγυώνται την ικανότητα προσαρμογής των μελλοντικών εργαζομένων, πράγμα που επιβεβαιώνει και ο ΟΟΣΑ: «Οι εργοδότες έχουν αναγνωρίσει σε αυτές [τις «βασικές ικανότητες»] τους παράγοντες-κλειδιά δυναμισμού και ευελιξίας. Μια εργατική δύναμη προικισμένη με αυτές τις δεξιότητες είναι σε θέση να προσαρμόζεται συνεχώς στη ζήτηση και σε μέσα παραγωγής που διαρκώς εξελίσσονται».[9]
Ο προσανατολισμός προς αυτή την εκπαίδευση σημαίνει επίσης εξατομίκευση των μαθησιακών διαδρομών. Ο διδάσκων δεν είναι πλέον επιφορτισμένος να ωθήσει μια ομάδα-τάξη να προοδεύσει συλλογικά, αλλά μόνον να επιτρέπει στα άτομα να ασκούν και να αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους, καθείς με τον ρυθμό του. Ένας καλός τρόπος επίσης να «απελευθερώσουν» την αγορά από τις «αναγκαστικές ρυθμίσεις» που επέβαλλαν οι παραδοσιακές μορφές του διπλώματος και της ειδίκευσης…
μετάφραση: Ελένη Καλαφάτη
* Ο Nico Hirtt είναι εκπαιδευτικός, ιδρυτικό μέλος του βελγικού κινήματος Aped (Appel pour une école démocratique [Πρόσκληση για ένα δημοκρατικό σχολείο]).
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 2010 της «Monde-diplomatique» και αναδημοσιεύται από τα Ενθέματα της ΑΥΓΗΣ 7/11/2010
________________________________________
[1] Αντρούλλα Βασιλείου, «Οι προτεραιότητες της πολιτικής μου», http://ec.europa.eu/commission_2010-2014/vassiliou/about/priorities/index_el.htm (οι υπογραμμίσεις της ίδιας).
[2] Cedefop, Future skill needs in Europe: medium-term forecast. Background technical report, Publications Office of the European Union, Λουξεμβούργο 2009.
[3] Douglas Braddock, « Occupational employment projections to 2008», Monthly Labor Review, τ. 122, τχ. 11 (Νοέμβριος 1999).
[4] David H. Autor, Lawrence F. Katz, Melissa S. Kearney, «The polarization of the U.S. labor market», American Economic Review, τχ. 96, 2.5.2006.
[5] OCDE, «What future for our schools?», Education Policy Analysis, Παρίσι 2001.
[6] Claude Thélot, Pour la réussite de tous les élèves. Rapport de la commission du débat national sur l’avenir de l’école, La Documentation française, Παρίσι 2004
[7] «Les compétences clés dans un monde en mutation » [Βασικές ικανότητες για έναν κόσμο που αλλάζει], Βρυξέλλες, 25 Νοεμβρίου 2009. [Ανακοίνωση της Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο]
[8] «Progress towards the Lisbon objectives in education and training», κείμενο εργασίας του προσωπικού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 2005, αναφ.: SEC (2005) 419.
[9] Beatriz Pont et Patrick Werquin, «Nouvelles compétences: vraiment? », L’Observateur de l’OCDE, Παρίσι, Απρίλιος 2001.
Οι Έλληνες ανακάλεσαν την εντολή στον Παπανδρέου
Με την αποχή και την ψήφο διαμαρτυρίας αντιστάθηκαν στα μέτρα λιτότητας Άρθρο των Κώστα Δουζίνα και Πέτρου Παπακωνσταντίνου από τον Guardian της Τρίτης, 9 Νοεμβρίου 2010
Οι ελληνικές, τοπικές εκλογές της Κυριακής ήταν ασυνήθιστες. Όση σημασία κι αν είχαν για την τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δεν θεωρήθηκαν ποτέ στο παρελθόν κρίσιμες για την επιβίωση μιας κυβέρνησης. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός διατύπωσε ένα μάλλον παράξενο τελεσίγραφο στο εκλογικό σώμα: ψηφίστε τους υποψηφίους δημάρχους και περιφερειάρχες του ΠΑΣΟΚ, διαφορετικά θα παραιτηθώ, θα προκηρύξω πρόωρες βουλευτικές εκλογές και, κατά συνέπεια, ο κόσμος θα χάσει την τόσο σκληρά κερδισμένη εμπιστοσύνη του στην Ελλάδα, με βαριές συνέπειες για τους απλούς ανθρώπους.
Ήταν άραγε αυτή η ασυνήθιστη κίνηση ένα τολμηρό σκακιστικό «γκαμπί», μια γνήσια επιδίωξη ανανέωσης της δημοκρατικής, λαϊκής εντολής ή μια απεγνωσμένη μπλόφα χαρτοπαίκτη που δεν στηρίζεται σε ισχυρό φύλλο; Η χειρονομία Παπανδρέου καταδεικνύει την εμπύρετη κατάσταση της ελληνικής πολιτικής ζωής την επαύριον των μέτρων λιτότητας και αναδιάρθρωσης που επέβαλαν στη χώρα το ΔΝΤ και η Ε.Ε. σε αντάλλαγμα ενός δανείου ύψους 110 δις ευρώ. Μειώσεις μισθών και συντάξεων δημοσίων υπαλλήλων μέχρι και 30% και αυξήσεις των άμεσων και εμμέσων φόρων έριξαν μια εύθραυστη οικονομία σε βαθειά ύφεση. Η ανεργία της νεολαίας, που κυμαίνεται ήδη στο 30%, αναπόφευκτα θα αυξηθεί καθώς ο ιδιωτικός τομέας αξιοποιεί τα μέτρα αυτά για να καταργήσει θέσεις εργασίας και να υπονομεύσει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών.
Το τέχνασμα του Παπανδρέου μπορεί να ερμηνευθεί υπό το πρίσμα της άνευ προηγουμένου οικονομικής και πολιτικής αστάθειας της χώρας. Επί δύο μήνες οι Έλληνες βομβαρδίζονταν με μηνύματα αισιοδοξίας ότι τα μέτρα πετυχαίνουν να μειώσουν το έλλειμμα, αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα, ανατρέποντας τα δεδομένα στον παραδοσιακά αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα και απελευθερώνοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η υποστήριξη που προσφέρθηκε στην κυβέρνηση από τα συγκροτήματα του Τύπου και τα ηλεκτρονικά μέσα ήταν τόσο ομόθυμη που θα έκανε και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να ζηλεύει. Ο Παπανδρέου έκανε δηλώσεις μετανοίας στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων κρατών, ενώ ομάδες απεσταλμένων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, με μια συμπεριφορά κυβερνητών διεθνούς προτεκτοράτου.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τη ρόδινη εικόνα που εμφάνιζαν. Τον τελευταίο μήνα, τα spreads ανάμεσα στα γερμανικά και τα ελληνικά ομόλογα ανέβηκαν σε επίπεδα υψηλότερα από κάθε άλλη φορά μετά τη χορήγηση του δανείου. Η αύξηση στα ασφάλιστρα των ελληνικών ομολόγων σημαίνει ότι οι αγορές προεξοφλούν πτώχευση της χώρας. Η ιδέα της στάσης πληρωμών, της αναδιάρθρωσης του χρέους ή ακόμη και της αποχώρησης από την ευρωζώνη αντιμετωπιζόταν ως πρόσφατα ως εξτρεμιστική και καταστροφική. Μετά όμως από τις τροποποιήσεις της ΄Αγκελα Μέρκελ στο μηχανισμό διάσωσης, η αναδιάρθρωση του χρέους εμφανίζεται περισσότερο πιθανή και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη άρχισαν να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για αυτό το ενδεχόμενο.
Οι μαχητικές διαδηλώσεις και απεργίες της άνοιξης υποχώρησαν την περίοδο των θερινών διακοπών. Ωστόσο η κοινωνική ατμόσφαιρα άρχισε να θερμαίνεται εκ νέου από τον Σεπτέμβριο, καθώς ο κόσμος έρχεται βαθμιαία αντιμέτωπος με τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας πάνω στο πορτοφόλι τους. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν συστηματικά μεγάλες πλειοψηφίες να απορρίπτουν τα μέτρα και ευρύτερα στρώματα να αποξενώνονται από το δικομματικό σύστημα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς που κυβερνά τη χώρα από το 1974, για να την οδηγήσει στην εφιαλτική έλικα των ελλειμμάτων και του χρέους. Ενώ ο αποδεκατισμός του δημόσιου τομέα μείωσε το έλλειμμα, τα φορολογικά έσοδα υπολείπονται των απαιτήσεων του ΔΝΤ και η αναμενόμενη αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 προς τα πάνω προαναγγέλλει την επιβολή νέων μέτρων λιτότητας στο εγγύς μέλλον. Πίσω από το παραπέτασμα της «επιτυχίας», η οικονομία βουλιάζει, τα κοινωνικά προβλήματα μεγεθύνονται και η πολιτική ελίτ είναι ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση. Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο κηρύχθηκε νεκρό και η εθνική κυριαρχία της χώρας δεν τα πάει πολύ καλύτερα.
Σ’ αυτό το φόντο πρέπει να κατανοηθεί το τελεσίγραφο του Παπανδρέου. Η κυβέρνησή του εξελέγη τον Οκτώβριο του 2009 με μια σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα και δεν είχε καμία λαϊκή εντολή για την επιβολή των πλέον εκτεταμένων νεοφιλελεύθερων μέτρων που έχει δει η Ευρώπη. Είτε η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών και ζητήσει μια μεγάλης έκτασης παραγραφή χρέους, είτε επιβάλει νέα, αυστηρότερα μέτρα λιτότητας, οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του Παπανδρέου δεν θα αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώθηκαν. Να γιατί η κυβέρνηση μετέτρεψε τις τοπικές εκλογές σε δημοψήφισμα, εκβιάζοντας το εκλογικό σώμα και ζητώντας λευκή επιταγή για περαιτέρω περικοπές και εκποίηση του εθνικού πλούτου (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές), όπως επιζητά το ΔΝΤ. Ωστόσο, στις εκλογές της Κυριακής οι Έλληνες είπαν αποφασιστικά όχι σε μια λευκή επιταγή αυτού του είδους.
Σε μια χώρα όπου το ποσοστό συμμετοχής κυμαίνεται παραδοσιακά γύρω στο 80%, περίπου 40% του εκλογικού σώματος (στα μεγάλα αστικά κέντρα 45%) απείχε, ενώ άλλο 10% πήγε στις κάλπες μόνο για να ρίξει λευκό ή άκυρο. Το ΠΑΣΟΚ έλαβε περίπου το 34% των ψήφων, η συντηρητική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας 32% και το Κομμουνιστικό Κόμμα 11%. Τα τρία κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κατέβηκαν με χωριστούς υποψηφίους, πήραν αθροιστικά γύρω στο 11% στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Αν είχε δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον των μέτρων, θα μπορούσε να αναδειχθεί ηγεμονικό μπλοκ αντιμαχόμενο τη νεοφιλελεύθερη λογική των κυρίαρχων ελίτ. Υπό το βάρος αυτών των αποτελεσμάτων, ένας εξουθενωμένος Παπανδρέου δήλωσε το βράδυ των εκλογών ότι δεν θα προκηρύξει εκλογές, αλλά θα συνεχίσει την εφαρμογή των μέτρων.
Πώς να εξηγήσουμε τη χωρίς προηγούμενο χαμηλή προσέλευση στις κάλπες και το κύμα των λευκών και ακύρων ψηφοδελτίων; Το φαινόμενο αυτό θυμίζει την έξοχη πολιτική αλληγορία του Σαραμάγκο «Βλέποντας». Οι πολίτες μιας μη κατονομαζόμενης πρωτεύουσας ρίχνουν μαζικά λευκά ψηφοδέλτια σε δύο διαδοχικές, εθνικές εκλογές. Η δεξιά κυβέρνηση αντιμετωπίζει αυτή την εξέλιξη ως πράξη εθνικής προδοσίας και κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τελικά, η κυβέρνηση εγκαταλείπει την πρωτεύουσα ελπίζοντας ότι η συνακόλουθη αναρχία θα υποχρεώσει τους πολίτες να λογικευτούν. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται ειρηνικά.
Και στην Ελλάδα οι απλοί πολίτες αντιστάθηκαν στα μέτρα λιτότητας απέχοντας ή ρίχοντας λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Η επιλογή αυτή, σε μια έντονα πολιτικοποιημένη αναμέτρηση είναι πολιτική πράξη με μεγάλες συνέπειες, καθώς αφήνει την κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, στην προσπάθειά της να επιβάλει τα μέτρα. Είναι το ελληνικό ισοδύναμο στην κραυγή των Αργεντίνων "que sa vayan todos" (να φύγουν όλοι) εναντίον των ελίτ που οδήγησαν τη χώρα σε χρεωκοπία, τον Δεκέμβριο του 2001.
Το χρονικό προαναγγελθέντος οικονομικού θανάτου που έγραψαν ΔΝΤ και Ε.Ε. θα περάσει στην τελική φάση του, με τους πληρεξούσιους των τραπεζών να υπογράφουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κοινωνικού κράτους, αλλά η λαϊκή αντίσταση είναι πιθανό να ανεβάσει ταχύτητα. Απεργίες, διαδηλώσεις και κοινωνική αναταραχή θα αποφασίσουν το μέλλον της χώρας τους επόμενους μήνες. Οι Έλληνες έχουν ιστορία αντίστασης απέναντι στους εξωτερικούς και εσωτερικούς επικυρίαρχους για την οποία αισθάνονται υπερήφανοι. Τώρα χρειάζονται νέες ιδέες, ανθρώπους και συγκλίσεις, αν πρόκειται η σημερινή κατάρρευση να αναδείξει καινούργιες πολιτικές. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, η ευρύτερη Αριστερά, η μόνη πολιτική οικογένεια που δεν εμπλέκεται στην υπερχρέωση και τη διαφθορά, έχει να παίξει μείζονα ρόλο.
*Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής και διευθυντής του Ινστιτούτου Μπίρκμπεκ στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι αρθογράφος της εφημερίδας «Καθημερινή».
ΠΟΙΟΙ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ
Από το δημοτικό σχήμα "ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΟΛΗ" εκλέγονται οι:
από το συνδυασμό "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΡΗΤΗΣ" για την περιφέρεια Κρήτης εκλέγονται οι:
- Κώστας Καμπιτάκης
- Ευσεβία Γιάνναρη και
- Γιώργος Κλάδος
από το συνδυασμό "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΡΗΤΗΣ" για την περιφέρεια Κρήτης εκλέγονται οι:
- Γιώργος Σταθάκης και
- Μαρία Αγγελάκη
Με τους προέδρους των επιμελητηρίων συναντήθηκε ο Κ. Καμπιτάκης
Ο υποψήφιος Δήμαρχος Ηρακλείου, με το συνδυασμό “ΗΡΑΚΛΕΙΟ – Ανθρώπινη Πόλη”, Κωστής Καμπιτάκης και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Γιώργος Χρονάκης, συναντήθηκαν σήμερα, 5 Νοέμβρη 2010, στα γραφεία του ΓΕΩΤΕΕ Κρήτης, με τους προέδρους των Επιμελητηρίων του τόπου μας. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν οι πρόεδροι: · Αμπαρτζάκης Γιώργος, πρόεδρος του Ο.Ε.Ε. /Τ.Α.Κ.
· Δολαψάκης Νικήτας, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηρακλείου και · Ινιωτάκης Πέτρος, πρόεδρος του Τ.Ε.Ε./ Τ.Α.Κ.
Στη συνάντηση που έγινε σε θερμό κλίμα, ο υποψήφιος δήμαρχος Κωστής Καμπιτάκης τόνισε ότι:
«Η Δημοτική Κίνηση “Ηράκλειο – Ανθρώπινη Πόλη”, ζήτησε τη συνάντηση αυτή, γιατί σέβεται τους θεσμούς της Δημοκρατικής μας Πολιτείας. Γιατί επιδιώκει και ζητά τη συνεργασία των Επιμελητηρίων, στη μεγάλη προσπάθεια, που κάνει, για την επίλυση χρόνιων προβλημάτων του Ηρακλείου.
Η “Ανθρώπινη Πόλη” γνωρίζει ότι τα Επιμελητήρια είναι τα θεσμοθετημένα συμβουλευτικά όργανα της Ελληνικής Πολιτείας. Γνωρίζει όμως, ότι ο ρόλος αυτός, δεν αναγνωρίζεται πάντα από τους τοπικούς ή τους κεντρικούς φορείς της εξουσίας.
Η “Ανθρώπινη Πόλη” προσδοκά και προσβλέπει στην ενεργή τους στήριξη. Στην προσπάθεια που θα καταβάλει στην επόμενη δημοτική αρχή. Η “Ανθρώπινη Πόλη” δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει άλλους συμβούλους. Αφού γνωρίζει τις μεγάλες δυνατότητες των Επιμελητηρίων. Ως των φορέων που διατυπώνουν τη συλλογική άποψη. Της επιστημονικής και επαγγελματικής κοινότητας του τόπου. Και για όλα σχεδόν τα θέματα που αφορούν την κοινωνία.
Αυτή τη συλλογική γνώση και άποψη προτίθεται και θέλει να αξιοποιήσει. Και η πρόθεση αυτή ισχύει σε κάθε περίπτωση. Είναι ανεξάρτητη από τη θέση της συμπολίτευσης ή της αντιπολίτευσης που θα της επιφυλάξουν οι δημότες της πόλης μας.
Έχοντας τη βεβαιότητα ότι τα Επιμελητήρια θα ανταποκριθούν, τα ευχαριστούμε εκ των προτέρων. Θα τα καλέσουμε, αμέσως μετά τις εκλογές, για να προσδιορίσουμε από κοινού τους όρους, τις προϋποθέσεις και τους κανόνες μιας μόνιμης και σταθερής συνεργασίας.»
Ηράκλειο, 5 Νοέμβρη 2010
Το Γραφείο Τύπου
Προεκλογική συνάντηση του συνδυασμού "Ηράκλειο, Ανθρώπινη Πόλη"
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η προεκλογική συνάντηση του συνδυασμού "Ηράκλειο, Ανθρώπινη Πόλη", την Τετάρτη 3 Νοέμβρη 2010, στη δημοτική αίθουσα στην παλιά λαχαναγορά. Οι δεκάδες φίλοι της κίνησης που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του συνδυασμού, συζήτησαν για την πολιτική κατάσταση, αντάλλαξαν εκτιμήσεις για τις εκλογές της Κυριακής, προμηθεύτηκαν ψηφοδέλτια και εκλογικά υλικά της κίνησης. Αρχικά, μίλησε ο υποψήφιος δήμαρχος του συνδυασμού, Κωστής Καμπιτάκης, που άσκησε δριμεία κριτική στην απερχόμενη δημοτική αρχή και έθεσε τους στόχους και το όραμα της "Ανθρώπινης Πόλης". Στη συνέχεια παρουσιάστηκε το ψηφοδέλτιο μέσα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα. Τέλος, προβλήθηκε η ταινία "Η δύναμη της κοινότητας".
H χθεσινή βραδιά ήταν γεμάτη παλμό και ευχάριστη διάθεση, που δείχνει ότι η "Ανθρώπινη Πόλη" και οι ενεργοί πολίτες που συσπειρώνει θα κινηθούν αποφασιστικά το επόμενο διάστημα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης του Ηρακλείου.
Αλ. Τσίπρας: Εκλογές σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης
Να σηκώσουν το γάντι κατά του Μνημονίου, κάλεσε τους πολίτες, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, που μίλησε σε ανοικτή προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία Δασκαλογιάννη, στο Ηράκλειο.Όπως είπε ιδιαίτερα για την Κρήτη, "η ψήφος έχει βαρύνουσα πολιτική σημασία» επειδή «η Κρήτη μπορεί να γίνει βαρόμετρο των πολιτικών εξελίξεων, καθώς ο κόσμος με την επιλογή του, μπορεί να δώσει ώθηση στις πολιτικές εξελίξεις».
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε ψήφο ενίσχυσης των ψηφοδελτίων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της ανανεωτικής Αριστεράς και κάλεσε τους Κρητικούς να συναντηθούν στην κάλπη με την Αριστερά, με τα ψηφοδέλτια, αντίστασης, ελπίδας και προοπτικής για τον ελληνικό λαό.
«Είμαστε ανέφερε λίγες μόνο μέρες, πριν από τις κρίσιμες αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές και η ψήφος όλων μας είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Είναι όχι μοναχά περιφερειακές εκλογές στη χώρα, αλλά οι πρώτες εκλογές που γίνονται σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Οι πρώτες εκλογές από τότε που η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αποφάσισαν, καταπατώντας τη νωπή λαϊκή εντολή, να οδηγήσουν τη χώρα στην ομηρία της Τρόικα, στο μνημόνιο της υποτέλειας και της κοινωνικής χρεοκοπίας. Και άρα είναι η πρώτη ευκαιρία που έχουν οι πολίτες σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας να δείξουν την αντίθεση τους με αυτή την επιλογή».
«Ο πρωθυπουργός», τόνισε ο κ. Τσίπρας, «είναι φανερό, ότι αναζητά συνενόχους. Αναζητά συνενόχους σε ένα μαραθώνιο λιτότητας, ανεργίας, φτώχειας, κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν θα βρει πρόθυμους τους πολίτες, που είναι αγανακτισμένοι, δυσαρεστημένοι, οργισμένοι και θέλουν να πουν ``ως εδώ`` με αυτή την πολιτική της αδικίας που δημιουργεί νέα φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό και ανεργία».
Πριν από την ομιλία του κ. Τσίπρα στο βήμα κλήθηκαν και απηύθυναν χαιρετισμό, ο υποψήφιος Περιφερειάρχης Γιώργος Σταθάκης και ο υποψήφιος δήμαρχος Ηρακλείου Κωστής Καμπιτάκης.
αναδημοσίευση από το GOODnet.gr
Συγκέντρωση της Ριζοσπαστικής Συνεργασίας Κρήτης με τον Α. Τσίπρα
Τη Δευτέρα 1/11/2010, στις 7.30 μ.μ. η «Ριζοσπαστική Συνεργασία Κρήτης» θα πραγματοποιήσει συγκέντρωση στο εκλογικό της κέντρο (Πλ. Δασκαλογιάννη) με ομιλητές τον Πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου Γιώργο Σταθάκη
Ανακοίνωση των οργάνωσεων της ΚΟΕ στην Κρήτη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές
Κάθε μέρα που περνάει αποκαλύπτεται η πολιτική σημασία των αυτοδιοικητικών εκλογών αλλά και ο πανικός της κυβέρνησης για το μαύρισμα της πολιτικής του μνημονίου και της αντιλαϊκής επίθεσης. Η συνέντευξη του πρωθυπουργού, τα εκβιαστικά διλήμματα που ξαναέθεσε για τη χρεοκοπία της χώρας και τους δανειστές μας δείχνουν ότι για αυτούς οι εκλογές είναι εξαιρετικά σημαντικές, ένα κρας τέστ του ενός χρόνου ΠΑΣΟΚ και έξι μηνών ΔΝΤ. Έτσι, επιβεβαιωθήκαμε κάποιοι όταν από τον Ιούνιο λέγαμε ότι «θα πρέπει οι εκλογές του Νοεμβρίου να μετατραπούν σε δημοψήφισμα για την κυβέρνηση και την πολιτική της Τρόικας».
Από τότε μεσολάβησε ένα διάστημα στο οποίο η κοινωνία πλησίασε πιο πολύ στην χρεοκοπία, είχαμε σημαντικούς αγώνες που ανάγκασαν την κυβέρνηση να δείξει το κατασταλτικό της πρόσωπο (φορτηγατζήδες, συμβασιούχοι) και πλέον καμία πολιτική δύναμη δεν δηλώνει οπαδός του μνημονίου (τουλάχιστον στα λόγια).
Αν όμως δεχτούμε ως βασική έλλειψη αλλά και καθήκον το κτίσιμο ενός πλατιού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση – Τρόικα, τότε βλέπουμε ότι έχουν γίνει μετρημένα και άτολμα βήματα. Οι πιο πολλές από τις δυνάμεις της Αριστεράς συμπεριφέρνονται και πολιτεύονται σαν να βρισκόμαστε μια δεκαετία πριν.
Ειδικά για την Κρήτη, η ζωή του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας αλλάζει αλματωδώς προς το χειρότερο. Η ανεργία μόνο τα τελευταία τρία χρόνια σημείωσε άνοδο ρεκόρ 126%, οι μικρομεσαίοι πνίγονται στα χρέη προς τις τράπεζες και ολόκληρο το νησί ετοιμάζεται να ξεπουληθεί από το κράτος του ΔΝΤ και της Τρόικας για “fast - Track” επενδύσεις όπως ανεμογεννήτριες, γιγάντιες ξενοδοχειακές μονάδες κλπ.
Τα τρία (ένα από το ΠΑΣΟΚ και δύο από τη ΝΔ) ψηφοδέλτια που προέρχονται από το χώρο του δικομματισμού, όχι μόνο έχουν υπηρετήσει αυτό το μοντέλο ανάπτυξης έως τώρα, όχι μόνο έχουν βρεθεί απέναντι από τους αγώνες των κατοίκων για να μην ξεπουληθεί η Κρήτη αλλά ζητούν την ψήφο μας για να εφαρμόσουν ως μικροί πρωθυπουργοί κάθε σχέδιο που θα εκπονήσει κράτος και Τρόικα. Ας τους μαυρίσουμε και ας καλέσουμε τις οικογένειες, τους συναδέλφους και τους φίλους μας να κάνουν το ίδιο.
Για τους υπόλοιπους τέσσερις συνδυασμούς που προέρχονται από την Αριστερά θα πρέπει να τους κρίνουμε με βάση δύο κυρίως κριτήρια:
α) αν προωθούν πρακτικά και ιδεολογικά την αναγκαιότητα του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και της ένωσης ενάντια στην Τρόικα και
β) τι θα κάνουν στην πράξη, για να μην περάσουν όλα τα νέα μέτρα που θα έρθουν με την εφαρμογή του Καλλικράτη που είναι το ΔΝΤ στην αυτοδιοίκηση. Γιατί δεν αρκεί πλέον μια αρνητική ψήφος μέσα σε ένα περιφερειακό συμβούλιο για να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη.
Δυστυχώς κανείς από τους τέσσερις συνδυασμούς της Αριστεράς δεν πληρεί τα δύο αυτά κριτήρια. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά περιχαρακώθηκε και αρνήθηκε να έρθει στην παραμικρή συνεννόηση με άλλες κινήσεις ενάντια στο μνημόνιο, για αυτό και ανακοίνωσε από το Μάιο(!) τον επικεφαλής του, στοχεύοντας στην καταγραφή του κομματικού ποσοστού του.
Ο συνδυασμός υπό τον Αν. Ανιψυτάκη που στηρίζεται από τη Δημ. Αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους αρνείται οποιαδήποτε αναφορά στο Μνημόνιο λέγοντας ότι αυτές οι εκλογές είναι μόνο αυτοδιοικητικές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδιαφορεί στην ουσία για την πλατιά λαϊκή απεύθυνση επιμένοντας μέχρι τέλους σε ένα πλήρες αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που διώχνει όλες τις άλλες αριστερές δυνάμεις.
Τέλος ο συνδυασμός υπό τον Γ. Σταθάκη δεν έκανε καμία προσπάθεια τολμηρού ανοίγματος για να φτιαχτεί ένα πλατύ ψηφοδέλτιο με ξεκάθαρο μαχητικό λόγο και έργο (ενώ άλλες ήταν οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο) και φάνηκε ότι επιθυμεί την πεπατημένη με την καταγραφή των στενών δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή όμως η άκυρη ή λευκή ψήφος δεν δίνει ένα ξεκάθαρο αντικυβερνητικό – αντιμνημονιακό μήνυμα, είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε αριστερά.
Καλούμε σε υπερψήφιση στην Περιφέρεια Κρήτης τον συνδυασμό του Γ. Σταθάκη γιατί υπήρξε μια κοινή διαδρομή και προσπάθεια με τις δυνάμεις που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο αυτό και πρέπει να υπάρχει και στο μέλλον.
Η μη συμμετοχή μας, στο συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο εκφράζει την κριτική στους χειρισμούς που προαναφέρθηκαν από την πλευρά των δυνάμεων του ΣΥΝ. Η υπερψήφιση του σηματοδοτεί την διάθεση να προχωρήσουμε από κοινού μετά τις εκλογές σε μια διαφορετική κατεύθυνση, μετωπική και ανατρεπτική.
Επίσης, σε επίπεδο δήμων στηρίζουμε από Δυτικά προς Ανατολικά:
• Στον ενοποιημένο Δήμο Κισσάμου – Μηθύμνης – Ιναχωρίου τον συνδυασμό του Κώστα Κουκουράκη
• Στον Δήμο Ρεθύμνου τον συνδυασμό “Εναλλακτική Κίνηση Πολιτών Ρεθύμνου” με υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Βλαστό
• Στον Δήμο Ηρακλείου τον συνδυασμό “Ανθρώπινη Πόλη” με υποψήφιο Δήμαρχο των Κωστή Καμπιτάκη
• Στον Δήμο Ιεράπετρας τον συνδυασμό “Πολίτες εν δράσει” με υποψήφια δήμαρχο την Αλίκη Ξανθάκη
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
ΚΟΕ
Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας
(Οργανώσεις Κρήτης)
Από τότε μεσολάβησε ένα διάστημα στο οποίο η κοινωνία πλησίασε πιο πολύ στην χρεοκοπία, είχαμε σημαντικούς αγώνες που ανάγκασαν την κυβέρνηση να δείξει το κατασταλτικό της πρόσωπο (φορτηγατζήδες, συμβασιούχοι) και πλέον καμία πολιτική δύναμη δεν δηλώνει οπαδός του μνημονίου (τουλάχιστον στα λόγια).
Αν όμως δεχτούμε ως βασική έλλειψη αλλά και καθήκον το κτίσιμο ενός πλατιού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση – Τρόικα, τότε βλέπουμε ότι έχουν γίνει μετρημένα και άτολμα βήματα. Οι πιο πολλές από τις δυνάμεις της Αριστεράς συμπεριφέρνονται και πολιτεύονται σαν να βρισκόμαστε μια δεκαετία πριν.
Ειδικά για την Κρήτη, η ζωή του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας αλλάζει αλματωδώς προς το χειρότερο. Η ανεργία μόνο τα τελευταία τρία χρόνια σημείωσε άνοδο ρεκόρ 126%, οι μικρομεσαίοι πνίγονται στα χρέη προς τις τράπεζες και ολόκληρο το νησί ετοιμάζεται να ξεπουληθεί από το κράτος του ΔΝΤ και της Τρόικας για “fast - Track” επενδύσεις όπως ανεμογεννήτριες, γιγάντιες ξενοδοχειακές μονάδες κλπ.
Τα τρία (ένα από το ΠΑΣΟΚ και δύο από τη ΝΔ) ψηφοδέλτια που προέρχονται από το χώρο του δικομματισμού, όχι μόνο έχουν υπηρετήσει αυτό το μοντέλο ανάπτυξης έως τώρα, όχι μόνο έχουν βρεθεί απέναντι από τους αγώνες των κατοίκων για να μην ξεπουληθεί η Κρήτη αλλά ζητούν την ψήφο μας για να εφαρμόσουν ως μικροί πρωθυπουργοί κάθε σχέδιο που θα εκπονήσει κράτος και Τρόικα. Ας τους μαυρίσουμε και ας καλέσουμε τις οικογένειες, τους συναδέλφους και τους φίλους μας να κάνουν το ίδιο.
Για τους υπόλοιπους τέσσερις συνδυασμούς που προέρχονται από την Αριστερά θα πρέπει να τους κρίνουμε με βάση δύο κυρίως κριτήρια:
α) αν προωθούν πρακτικά και ιδεολογικά την αναγκαιότητα του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και της ένωσης ενάντια στην Τρόικα και
β) τι θα κάνουν στην πράξη, για να μην περάσουν όλα τα νέα μέτρα που θα έρθουν με την εφαρμογή του Καλλικράτη που είναι το ΔΝΤ στην αυτοδιοίκηση. Γιατί δεν αρκεί πλέον μια αρνητική ψήφος μέσα σε ένα περιφερειακό συμβούλιο για να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη.
Δυστυχώς κανείς από τους τέσσερις συνδυασμούς της Αριστεράς δεν πληρεί τα δύο αυτά κριτήρια. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά περιχαρακώθηκε και αρνήθηκε να έρθει στην παραμικρή συνεννόηση με άλλες κινήσεις ενάντια στο μνημόνιο, για αυτό και ανακοίνωσε από το Μάιο(!) τον επικεφαλής του, στοχεύοντας στην καταγραφή του κομματικού ποσοστού του.
Ο συνδυασμός υπό τον Αν. Ανιψυτάκη που στηρίζεται από τη Δημ. Αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους αρνείται οποιαδήποτε αναφορά στο Μνημόνιο λέγοντας ότι αυτές οι εκλογές είναι μόνο αυτοδιοικητικές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδιαφορεί στην ουσία για την πλατιά λαϊκή απεύθυνση επιμένοντας μέχρι τέλους σε ένα πλήρες αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που διώχνει όλες τις άλλες αριστερές δυνάμεις.
Τέλος ο συνδυασμός υπό τον Γ. Σταθάκη δεν έκανε καμία προσπάθεια τολμηρού ανοίγματος για να φτιαχτεί ένα πλατύ ψηφοδέλτιο με ξεκάθαρο μαχητικό λόγο και έργο (ενώ άλλες ήταν οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο) και φάνηκε ότι επιθυμεί την πεπατημένη με την καταγραφή των στενών δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή όμως η άκυρη ή λευκή ψήφος δεν δίνει ένα ξεκάθαρο αντικυβερνητικό – αντιμνημονιακό μήνυμα, είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε αριστερά.
Καλούμε σε υπερψήφιση στην Περιφέρεια Κρήτης τον συνδυασμό του Γ. Σταθάκη γιατί υπήρξε μια κοινή διαδρομή και προσπάθεια με τις δυνάμεις που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο αυτό και πρέπει να υπάρχει και στο μέλλον.
Η μη συμμετοχή μας, στο συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο εκφράζει την κριτική στους χειρισμούς που προαναφέρθηκαν από την πλευρά των δυνάμεων του ΣΥΝ. Η υπερψήφιση του σηματοδοτεί την διάθεση να προχωρήσουμε από κοινού μετά τις εκλογές σε μια διαφορετική κατεύθυνση, μετωπική και ανατρεπτική.
Επίσης, σε επίπεδο δήμων στηρίζουμε από Δυτικά προς Ανατολικά:
• Στον ενοποιημένο Δήμο Κισσάμου – Μηθύμνης – Ιναχωρίου τον συνδυασμό του Κώστα Κουκουράκη
• Στον Δήμο Ρεθύμνου τον συνδυασμό “Εναλλακτική Κίνηση Πολιτών Ρεθύμνου” με υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Βλαστό
• Στον Δήμο Ηρακλείου τον συνδυασμό “Ανθρώπινη Πόλη” με υποψήφιο Δήμαρχο των Κωστή Καμπιτάκη
• Στον Δήμο Ιεράπετρας τον συνδυασμό “Πολίτες εν δράσει” με υποψήφια δήμαρχο την Αλίκη Ξανθάκη
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
ΚΟΕ
Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας
(Οργανώσεις Κρήτης)
Eκδήλωση - συζήτηση από τη Ριζοσπαστική Συνεργασία Κρήτης
Η περιφερειακή κίνηση Ριζοσπαστική Συνεργασία Κρήτης διοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου και ώρα 7 μ.μ. στο Θεατρικό Σταθμό Ηρακλείου με θέματα και ομιλητές τους:
Γιάννη Δραγασάκη, οικονομολόγο
"Οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα"
Γιώργο Σταθάκη, επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Συνεργασίας
"Η Κρήτη της Κοινωνικής Ανάπτυξης και της Συμμετοχής"
Γιάννη Δραγασάκη, οικονομολόγο
"Οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα"
Γιώργο Σταθάκη, επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Συνεργασίας
"Η Κρήτη της Κοινωνικής Ανάπτυξης και της Συμμετοχής"
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ - Μια προσέγγιση της Αριστερής Ενότητας Νομικής
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ “MALL” ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΕΛΑΤΕΣ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ κ.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!
Μετά τη σύνοδο των πρυτάνεων στους Δελφούς και τους χρησμούς των συμπαριστάμενων Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού για την ανώτατη εκπαίδευση, πολύς λόγος γίνεται για μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο «θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της». Ποιες όμως ακριβώς είναι οι προτάσεις του Υπουργείου για τα Πανεπιστήμια και τι συνεπάγονται;
1. Αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι σταδιακά, έως ότου εξαλειφθεί, θα αρχίσει να περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση στα ανώτατα ιδρύματα, με αποτέλεσμα αυτά να είναι υποχρεωμένα να στραφούν για πόρους στις δυνάμεις της αγοράς, στους ιδιώτες. Κανείς όμως δε δίνει τα λεφτουδάκια του χωρίς ανταλλάγματα. Ποια μπορεί να είναι αυτά; Υπερειδίκευση και κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας.
Παράδειγμα: Στην Αμερική, μόλις έγιναν γνωστοί οι σκοποί του, διεκόπη η χρηματοδότηση σε πρωτοπόρο μεταπτυχακό πρόγραμμα που εφηύρε GPS ανίχνευσης νερού, για να μην πεθαίνουν της δίψας οι μετανάστες που διέσχιζαν την έρημο στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ.
2. Κοινωνική λογοδοσία των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, μία παράδοση ακαδημαϊκής ελευθερίας αιώνων! Η Υπουργός προτείνει για τα κρίσιμα ζητήματα του πανεπιστημίου (τη χάραξη στρατηγικής, την κατανομή πόρων κ.ά.) να μην αποφασίζουν πια τα αρμόδια δημοκρατικά εκλεγμένα συλλογικά όργανα (Πρυτανικό Συμβούλιο, Συνέλευση Τμήματος), αλλά κάποιο εξωτερικό Συμβούλιο Διοίκησης, που στερείται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης και θα περιλαμβάνει από τοπικούς άρχοντες έως εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου: με ακαδημαϊκά κριτήρια πάντα!
Παράδειγμα: Η διεθνής βιβλιογραφία κατακλύζεται από αναφορές για τις συνέπειες τέτοιων οργανωτικών σχημάτων: τα συμβούλια, στα οποία κυριαρχούν επιχειρηματίες, θέτουν σε δυσμένεια και σταδιακά περιθωριοποιούν εκείνα τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού τα οποία διατύπωναν την οποιαδήποτε κριτική προς την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με τελικό αποτέλεσμα το φίμωμα κάθε κοινωνικής κριτικής.
3. Διαφάνεια στη διοίκηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως την κατάργηση της συνδιοίκησης! Συνδιοίκηση είναι το δικαίωμα που κατέκτησαν οι φοιτητές μετά τη δικτατορία, να έχουν λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων του Πανεπιστημίου.
Είναι αιθεροβάμων κάποιος αν πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι», να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν, να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα απ’ οποιονδήποτε άλλο!
4. Αξιολόγηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι τα καλά (δηλαδή αυτά που προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς) πανεπιστήμια θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν «καλύτερα», δηλαδή πιο πειθήνια, ενώ τα «κακά», αυτά που ας πούμε δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες, θα τιμωρούνται με περικοπές, μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Σημειώνεται ότι η επίσημη αξιολόγηση δε θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σ’ αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν βέβαια και οι φίλοι επιχειρηματίες που αναφέραμε και παραπάνω.
Παράδειγμα: Αυτό του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Middlesex, στη Μεγάλη Βρετανία. Με βάση την αξιολόγηση της έρευνας του 2008, το συγκεκριμένο Τμήμα Φιλοσοφίας βρέθηκε ψηλότερα από όλα τα αξιολογούμενα Τμήματα Φιλοσοφίας. Και όμως οι αρχές του Πανεπιστημίου θέλησαν να το κλείσουν πριν περάσουν δύο χρόνια! Ο λόγος; Κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τά ’φερνε!» (“it made no measurable contribution to the University” ήταν η επίσημη αιτιολόγηση).
5. Διεθνοποίηση της λειτουργίας τους: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το πτυχίο ως άμεσα παράγωγο επαγγελματικών δικαιωμάτων και να ετοιμαστούμε για κυνήγι πιστωτικών μονάδων, το άθροισμα των οποίων, πτυχίο-κουρελόχαρτο, θα πιστοποιεί απλά κάποιες δεξιότητες και φυσικά θα ακυρώνει apriori κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης των μελλοντικών εργαζόμενων.
Σημαίνει επίσης ότι θα καλούμαστε να πληρώσουμε εξέταστρα σε περίπτωση αποτυχίας σε ένα μάθημα (ρητή πρόταση πρύτανη Γρυσπολάκη) και για πρόσβαση στις φοιτητικές υπηρεσίες θα χρειαζόμαστε κουπόνι, αντίστοιχο συγκεκριμένου χρηματικού ποσού: όλα αυτά συνθέτουν προλείανση του εδάφους για την επιβολή διδάκτρων.
Παραδείγματα: Είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα ελληνικών ΑΕΙ επιβάλλονται πλέον δίδακτρα.
Στη Νομική Σχολή, δεν πανε πάνω από 2 χρόνια από τότε που ο αριθμός των διανεμόμενων συγγραμμάτων, από κει που αντιστοιχούσε σε όσα μαθήματα μπορεί να δηλώσει κανείς, συρρικνώθηκε στο ασφυκτικό 41.
Στη Νομική επίσης, μαθαίνουμε ότι το καθεστώς δωρεάν σίτισης όλων των φοιτητών σχεδιάζουν να αποτελέσει παρελθόν και θα πρέπει πλέον να υποβάλουμε δήλωση οικογενειακού εισοδήματος.
6. Ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης: ωραίο ακούγεται!
Και γιατί να μην κλείσει το ΤΕΙ Τιποτολογίας Κάτω Ραχούλας; Αφενός γιατί οι απόφοιτοί του θα βρεθούν κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, αφετέρου γιατί αυτό συνεπάγεται ότι τα μέλη ΔΕΠ που στελεχώνουν το ίδρυμα, εν μία νυκτί θα βρεθούν στο ταμείο ανεργίας. Όμως αυτό είναι το μέγεθος του διακυβεύματος; Σκεφτείτε να ξυπνούσαμε μία ωραία πρωία και να μαθαίναμε ότι η Σχολή μας έκλεισε!
Παράδειγμα: στον προχθεσινό «Αγγελιοφόρο» διαβάζουμε:
Την αναστολή της λειτουργίας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης προαναγγέλλει ο πρόεδρος του ιδρύματος. Όπως υποστηρίζει πέρυσι το ΤΕΙ πήρε 3 εκ. ευρώ λιγότερα από ότι προέβλεπε ο προϋπολογισμός ενώ φέτος το ποσό θα φτάσει στα 4 εκ. ευρώ. "Δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε ούτε τους λογαριασμούς" δηλώνει ο Π.Καρακολτσίδης. Οικονομικά προβλήματα που θα τους οδηγήσουν ως και το κόψιμο της δωρεάν σίτισης σε πολλούς φοιτητές αντιμετωπίζουν και τα πανεπιστήμια Αριστοτέλειο και Μακεδονίας.
7. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «σοφοί» σύμβουλοι που εισηγούνται όλες αυτές τις ωραίες μεταρρυθμίσεις;
Η συντονίστρια της επιτροπής Λίντα Κατέχη στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο επιλογής φοιτητών, όπου ευνοούσε παιδιά πολιτικών. Το σκάνδαλο έγινε γνωστό μόλις θέλησε να μετακινηθεί στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια με αμοιβή 400.000 δολάρια το χρόνο.
Ο Ολλανδός «σοφός» Jo Ritzen που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως καθηγητής οικονομικών, ήταν αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1999-2003), ενώ το 1989 είχε γίνει Υπουργός Παιδείας λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση άρθρου του σε έγκυρη ολλανδική εφημερίδα με τίτλο «Στην εκπαίδευση μπορούν να γίνουν ακόμη πολλές περικοπές!» (εφημερίδα NRC "Op onderwijs kan best nog flink bezuinigd worden!")
Ωραία ακούγονται λοιπόν τα σχέδια του Γ.Α.Π. και της Διαμαντοπούλου, αλλά το περιεχόμενό τους φαντάζει μάλλον εφιαλτικό. Το ίδιο εφιαλτικές μνήμες ξυπνούν και οι δηλώσεις τους για «τέλος της μεταπολίτευσης» και «τριτοβάθμια εκπαίδευση ασθενή επί της κλίνης». Να σημειώσουμε επιπλέον, ότι σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που για να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη κρύβουν τις ευθύνες τους πίσω απ’ το “μπαμπούλα” του ΔΝΤ, την “κακή” ΕΕ και τις “αδίστακτες” αγορές, η εκπαιδευτική είναι η πρώτη μεταρρύθμιση που ανερυθρίαστα παραδέχονται κι οι ίδιοι πως ξεκινούν με αμιγώς δική τους πρωτοβουλία! Άλλωστε η περσινή σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ, έβγαλε ως συμπέρασμα το πάγωμα των διαδικασιών της συνθήκης της Μπολόνια! Μιλάμε λοιπόν για την πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης , τον καλύτερο μαθητή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.
Η Αριστερή Ενότητα έχει κρούσει έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την σαρωτική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Στον αγωνιστικό δρόμο της ανατροπής της αναθεώρησης του άρθρου 16, μαζί με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες που πλήττονται από το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, τις περικοπές μισθών, την απελευθέρωση απολύσεων, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα μέτρα του Μνημονίου, πρέπει να επιδιώξουμε την πιο πλατιά αριστερή ενότητα και με τη μαχητικότητά μας να αποκρούσουμε τα κυβερνητικά σχέδια, να σώσουμε τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το παρόν μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;
Υγ1: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει για όλα αυτά η κυβερνητική νεολαία (call me ΠΑΣΠ), που πέρυσι αυτοπαρουσιαζόταν εμμονικά στη Νομική Σχολή ως προνομιακός συνομιλητής του Υπουργείου Παιδείας και βασικός συντελεστής της κατάργησης της βάσης του 10: συνεχίζεται άραγε αυτή η προνομιακή σχέση ή θα τους ξαναδούμε με μπλουζάκια του Guevara, όπως στο κίνημα του 2006;
Υγ2: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει γι’ αυτά και η ΔΑΠ, η παράταξη-απολογητής της Μαριέττας Γιαννάκου, που -πάντα κρυφίως- στήριξε τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο που μας πετσόκοψε τα συγγράμματα και ήθελε managers, πλάνα ανάπτυξης, πειθαρχικές επιτροπές και διαγραφές φοιτητών…
Υγ3: Στον «σοφό» σύμβουλο του Παπανδρέου που δήλωσε ότι θέλει οι πελάτες να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχαριστημένοι απ’ τις παρεχόμενες υπηρεσίες των Πανεπιστημίων, εμείς, «οι πελάτες» απαντάμε ότι θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνον όταν επιτελέσουμε το δημόσιο χρέος μας, δηλαδή να σας στείλουμε από ‘κει που ήρθατε!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ κ.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!
Μετά τη σύνοδο των πρυτάνεων στους Δελφούς και τους χρησμούς των συμπαριστάμενων Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού για την ανώτατη εκπαίδευση, πολύς λόγος γίνεται για μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο «θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της». Ποιες όμως ακριβώς είναι οι προτάσεις του Υπουργείου για τα Πανεπιστήμια και τι συνεπάγονται;
1. Αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι σταδιακά, έως ότου εξαλειφθεί, θα αρχίσει να περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση στα ανώτατα ιδρύματα, με αποτέλεσμα αυτά να είναι υποχρεωμένα να στραφούν για πόρους στις δυνάμεις της αγοράς, στους ιδιώτες. Κανείς όμως δε δίνει τα λεφτουδάκια του χωρίς ανταλλάγματα. Ποια μπορεί να είναι αυτά; Υπερειδίκευση και κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας.
Παράδειγμα: Στην Αμερική, μόλις έγιναν γνωστοί οι σκοποί του, διεκόπη η χρηματοδότηση σε πρωτοπόρο μεταπτυχακό πρόγραμμα που εφηύρε GPS ανίχνευσης νερού, για να μην πεθαίνουν της δίψας οι μετανάστες που διέσχιζαν την έρημο στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ.
2. Κοινωνική λογοδοσία των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, μία παράδοση ακαδημαϊκής ελευθερίας αιώνων! Η Υπουργός προτείνει για τα κρίσιμα ζητήματα του πανεπιστημίου (τη χάραξη στρατηγικής, την κατανομή πόρων κ.ά.) να μην αποφασίζουν πια τα αρμόδια δημοκρατικά εκλεγμένα συλλογικά όργανα (Πρυτανικό Συμβούλιο, Συνέλευση Τμήματος), αλλά κάποιο εξωτερικό Συμβούλιο Διοίκησης, που στερείται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης και θα περιλαμβάνει από τοπικούς άρχοντες έως εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου: με ακαδημαϊκά κριτήρια πάντα!
Παράδειγμα: Η διεθνής βιβλιογραφία κατακλύζεται από αναφορές για τις συνέπειες τέτοιων οργανωτικών σχημάτων: τα συμβούλια, στα οποία κυριαρχούν επιχειρηματίες, θέτουν σε δυσμένεια και σταδιακά περιθωριοποιούν εκείνα τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού τα οποία διατύπωναν την οποιαδήποτε κριτική προς την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με τελικό αποτέλεσμα το φίμωμα κάθε κοινωνικής κριτικής.
3. Διαφάνεια στη διοίκηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως την κατάργηση της συνδιοίκησης! Συνδιοίκηση είναι το δικαίωμα που κατέκτησαν οι φοιτητές μετά τη δικτατορία, να έχουν λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων του Πανεπιστημίου.
Είναι αιθεροβάμων κάποιος αν πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι», να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν, να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα απ’ οποιονδήποτε άλλο!
4. Αξιολόγηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι τα καλά (δηλαδή αυτά που προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς) πανεπιστήμια θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν «καλύτερα», δηλαδή πιο πειθήνια, ενώ τα «κακά», αυτά που ας πούμε δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες, θα τιμωρούνται με περικοπές, μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Σημειώνεται ότι η επίσημη αξιολόγηση δε θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σ’ αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν βέβαια και οι φίλοι επιχειρηματίες που αναφέραμε και παραπάνω.
Παράδειγμα: Αυτό του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Middlesex, στη Μεγάλη Βρετανία. Με βάση την αξιολόγηση της έρευνας του 2008, το συγκεκριμένο Τμήμα Φιλοσοφίας βρέθηκε ψηλότερα από όλα τα αξιολογούμενα Τμήματα Φιλοσοφίας. Και όμως οι αρχές του Πανεπιστημίου θέλησαν να το κλείσουν πριν περάσουν δύο χρόνια! Ο λόγος; Κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τά ’φερνε!» (“it made no measurable contribution to the University” ήταν η επίσημη αιτιολόγηση).
5. Διεθνοποίηση της λειτουργίας τους: ωραίο ακούγεται!
Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το πτυχίο ως άμεσα παράγωγο επαγγελματικών δικαιωμάτων και να ετοιμαστούμε για κυνήγι πιστωτικών μονάδων, το άθροισμα των οποίων, πτυχίο-κουρελόχαρτο, θα πιστοποιεί απλά κάποιες δεξιότητες και φυσικά θα ακυρώνει apriori κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης των μελλοντικών εργαζόμενων.
Σημαίνει επίσης ότι θα καλούμαστε να πληρώσουμε εξέταστρα σε περίπτωση αποτυχίας σε ένα μάθημα (ρητή πρόταση πρύτανη Γρυσπολάκη) και για πρόσβαση στις φοιτητικές υπηρεσίες θα χρειαζόμαστε κουπόνι, αντίστοιχο συγκεκριμένου χρηματικού ποσού: όλα αυτά συνθέτουν προλείανση του εδάφους για την επιβολή διδάκτρων.
Παραδείγματα: Είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα ελληνικών ΑΕΙ επιβάλλονται πλέον δίδακτρα.
Στη Νομική Σχολή, δεν πανε πάνω από 2 χρόνια από τότε που ο αριθμός των διανεμόμενων συγγραμμάτων, από κει που αντιστοιχούσε σε όσα μαθήματα μπορεί να δηλώσει κανείς, συρρικνώθηκε στο ασφυκτικό 41.
Στη Νομική επίσης, μαθαίνουμε ότι το καθεστώς δωρεάν σίτισης όλων των φοιτητών σχεδιάζουν να αποτελέσει παρελθόν και θα πρέπει πλέον να υποβάλουμε δήλωση οικογενειακού εισοδήματος.
6. Ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης: ωραίο ακούγεται!
Και γιατί να μην κλείσει το ΤΕΙ Τιποτολογίας Κάτω Ραχούλας; Αφενός γιατί οι απόφοιτοί του θα βρεθούν κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, αφετέρου γιατί αυτό συνεπάγεται ότι τα μέλη ΔΕΠ που στελεχώνουν το ίδρυμα, εν μία νυκτί θα βρεθούν στο ταμείο ανεργίας. Όμως αυτό είναι το μέγεθος του διακυβεύματος; Σκεφτείτε να ξυπνούσαμε μία ωραία πρωία και να μαθαίναμε ότι η Σχολή μας έκλεισε!
Παράδειγμα: στον προχθεσινό «Αγγελιοφόρο» διαβάζουμε:
Την αναστολή της λειτουργίας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης προαναγγέλλει ο πρόεδρος του ιδρύματος. Όπως υποστηρίζει πέρυσι το ΤΕΙ πήρε 3 εκ. ευρώ λιγότερα από ότι προέβλεπε ο προϋπολογισμός ενώ φέτος το ποσό θα φτάσει στα 4 εκ. ευρώ. "Δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε ούτε τους λογαριασμούς" δηλώνει ο Π.Καρακολτσίδης. Οικονομικά προβλήματα που θα τους οδηγήσουν ως και το κόψιμο της δωρεάν σίτισης σε πολλούς φοιτητές αντιμετωπίζουν και τα πανεπιστήμια Αριστοτέλειο και Μακεδονίας.
7. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «σοφοί» σύμβουλοι που εισηγούνται όλες αυτές τις ωραίες μεταρρυθμίσεις;
Η συντονίστρια της επιτροπής Λίντα Κατέχη στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο επιλογής φοιτητών, όπου ευνοούσε παιδιά πολιτικών. Το σκάνδαλο έγινε γνωστό μόλις θέλησε να μετακινηθεί στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια με αμοιβή 400.000 δολάρια το χρόνο.
Ο Ολλανδός «σοφός» Jo Ritzen που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως καθηγητής οικονομικών, ήταν αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1999-2003), ενώ το 1989 είχε γίνει Υπουργός Παιδείας λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση άρθρου του σε έγκυρη ολλανδική εφημερίδα με τίτλο «Στην εκπαίδευση μπορούν να γίνουν ακόμη πολλές περικοπές!» (εφημερίδα NRC "Op onderwijs kan best nog flink bezuinigd worden!")
Ωραία ακούγονται λοιπόν τα σχέδια του Γ.Α.Π. και της Διαμαντοπούλου, αλλά το περιεχόμενό τους φαντάζει μάλλον εφιαλτικό. Το ίδιο εφιαλτικές μνήμες ξυπνούν και οι δηλώσεις τους για «τέλος της μεταπολίτευσης» και «τριτοβάθμια εκπαίδευση ασθενή επί της κλίνης». Να σημειώσουμε επιπλέον, ότι σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που για να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη κρύβουν τις ευθύνες τους πίσω απ’ το “μπαμπούλα” του ΔΝΤ, την “κακή” ΕΕ και τις “αδίστακτες” αγορές, η εκπαιδευτική είναι η πρώτη μεταρρύθμιση που ανερυθρίαστα παραδέχονται κι οι ίδιοι πως ξεκινούν με αμιγώς δική τους πρωτοβουλία! Άλλωστε η περσινή σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ, έβγαλε ως συμπέρασμα το πάγωμα των διαδικασιών της συνθήκης της Μπολόνια! Μιλάμε λοιπόν για την πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης , τον καλύτερο μαθητή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.
Η Αριστερή Ενότητα έχει κρούσει έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την σαρωτική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Στον αγωνιστικό δρόμο της ανατροπής της αναθεώρησης του άρθρου 16, μαζί με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες που πλήττονται από το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, τις περικοπές μισθών, την απελευθέρωση απολύσεων, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα μέτρα του Μνημονίου, πρέπει να επιδιώξουμε την πιο πλατιά αριστερή ενότητα και με τη μαχητικότητά μας να αποκρούσουμε τα κυβερνητικά σχέδια, να σώσουμε τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το παρόν μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;
Υγ1: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει για όλα αυτά η κυβερνητική νεολαία (call me ΠΑΣΠ), που πέρυσι αυτοπαρουσιαζόταν εμμονικά στη Νομική Σχολή ως προνομιακός συνομιλητής του Υπουργείου Παιδείας και βασικός συντελεστής της κατάργησης της βάσης του 10: συνεχίζεται άραγε αυτή η προνομιακή σχέση ή θα τους ξαναδούμε με μπλουζάκια του Guevara, όπως στο κίνημα του 2006;
Υγ2: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει γι’ αυτά και η ΔΑΠ, η παράταξη-απολογητής της Μαριέττας Γιαννάκου, που -πάντα κρυφίως- στήριξε τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο που μας πετσόκοψε τα συγγράμματα και ήθελε managers, πλάνα ανάπτυξης, πειθαρχικές επιτροπές και διαγραφές φοιτητών…
Υγ3: Στον «σοφό» σύμβουλο του Παπανδρέου που δήλωσε ότι θέλει οι πελάτες να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχαριστημένοι απ’ τις παρεχόμενες υπηρεσίες των Πανεπιστημίων, εμείς, «οι πελάτες» απαντάμε ότι θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνον όταν επιτελέσουμε το δημόσιο χρέος μας, δηλαδή να σας στείλουμε από ‘κει που ήρθατε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)